Bij het lezen van deze woorden zullen een hoop mensen direct denken: ‘Wie?’ Maar als ik nu zeg: Vrouw in het Blauw, medium uit Tiel, jaren 90 fenomeen, hoef ik de naam ‘Jomanda’ waarschijnlijk niet eens meer toe te voegen.
Contact krijgen met de inmiddels zeventigjarige en al jaren in Canada ondergedoken zielenherderin blijkt echter een onmogelijke opgave, daarom wenden we ons tot zeer goede vriend Johan Vlemmix. Hij maakt zich ernstige zorgen:
‘Het gaat heel slecht met Jomanda’ vertelt hij. ‘Na de hele Sylvia Millecam affaire is ze vrijgesproken, maar niet voordat ze helemaal is afgebrand in de media. Dat is ontzettend zwaar voor haar geweest, ook omdat Sylvia een dierbare vriendin van haar was.
Ze is toen samen met haar toenmalige vriend naar Canada vertrokken, maar nadat de relatie stukliep en hij terug naar Nederland ging, zit zij daar nu helemaal in haar eentje.
Ik heb recent nog aangeboden om bij mij in huis te komen wonen. Ik heb een heel groot huis, maar ze houdt alles af. Als ik haar spreek laat ze weinig los over haar leefomstandigheden, en op foto’s is bijna onherkenbaar. Ik heb die in mijn bezit, maar ik wil ze niet openbaar maken omdat het een te triest beeld is. Ze weegt nog maar 45 kilo! Ik heb ongelofelijk veel medelijden met haar, ook al zegt ze zelf dat het redelijk met haar gaat. Ze wil gewoon echt niet geholpen worden. Mijn aanbod om bij mij in te trekken staat nog steeds, maar ze moet het natuurlijk wel aangrijpen.
Als mensen zouden weten wat voor oprecht mens ze is, weet ik zeker dat ze haar niet zo hadden afgebrand. Het commentaar dat ze een geldwolf zou zijn, is ronduit belachelijk. Ik heb een documentaire en een film over haar gemaakt, en ik kan met de hand op mijn hart zeggen: er zat geen spatje eigenbelang bij. Ze leefde heel sober, als ze al eens uit eten ging at ze drie muizenhapjes en het enige wat ze ooit dronk was warm water, maar er werd door de media een beeld geschetst alsof ze dagelijks een dozijn flessen Dom Perignon erdoorheen joeg, terwijl ze helemaal niets om geld gaf. Daarom vroeg ze ook maar een tientje voor het bijwonen van haar healingssessies, terwijl ze er makkelijk honderd euro voor had kunnen vragen.
Als ze dit leest zou ik haar willen zeggen:
‘Jo, je hebt altijd opengestaan voor iedereen, sta open om zelf ook hulp aan te pakken.’ Zeker nu het slecht gaat met mijn eigen gezondheid (Johan lijdt aan steofyten (botuitsteeksels in de spieren), osteoporose (botontkalking), artrose (slijtage van het kraakbeen) en acute reuma, red) zou ik het heel fijn vinden om haar in de buurt te hebben. Ik ben heel nuchter, daar hebben we vroeger ook wel eens smakelijk om gelachen, dan zei ik: ‘Jo, nu ben ik het zat, ga nu maar even buiten staan stralen!’ Maar baat het niet, dan schaadt het niet. Al gaat het me in de eerste plaats om haar. Ik heb echt het gevoel dat op deze manier haar einde snel nadert. En ik wil er alles aan doen om er voor haar te zijn.’
