Ja sorry, maar dat zei me in eerste niets. Ze zei: er is een bericht van deze meneer binnengekomen en als ik het lees, lijkt het er toch erg op dat jullie elkaar kennen. Van vroeger, denk ik. Ze keek er een beetje schalks bij, haha. Wilt u het wel lezen, vroeg ze. Nou, ik was natuurlijk nieuwsgierig geworden. Jeroen Baldwin… Van vroeger… Stuur maar door, zei ik.
Een paar uur later zat het in mijn mailbox. Ik begon meteen te lezen en ik moet bekennen dat het lang duurde voordat er een belletje ging rinkelen. Pas toen je over voetbal begon, viel het kwartje. Jerónimoooo! Wat leuk! En inderdaad, wat lang geleden! Nog van vóór ik naar New York vertrok! Dat lijkt wel een eeuwigheid geleden. Wat is er veel veranderd sindsdien, voor mij, maar vast ook voor jou, zoals je al een beetje beschrijft. Joh, we kunnen eigenlijk wel Spaans schrijven! Maar misschien is het beter als ik dat niet doe. Wat een mooie herinneringen hebben we! Ik moest altijd zo lachen als ik jou hoorde praten. Als een echte Porteño. Je had het tot in perfectie bestudeerd en je eigen gemaakt, zo graag wilde je vereenzelvigd worden met Buenos Aires.
Ik weet nog in welke kroeg we in gesprek raakten. Daar op de hoek bij Calle Tucumán. Weet jij nog hoe die heette? Ik ben het kwijt. Hoe we daarna samen studeerden in de bibliotheek en ‘s avonds op stap gingen nadat we ‘Spaghetti al Jerónimo’ hadden gegeten! Mooie tijden. Volgens mij hebben we elkaar niet meer gezien nadat ik naar New York vertrok. Ik heb je nog uitgenodigd, maar de Big Apple, dat leek je niks. Ben je er ondertussen al geweest? Dat je nou op Curacao zit, zeg! Dat had ik nu nooit verwacht. Jij was meer van het platteland en de grote stad. Af en toe dan, die stad. Als we op de finca waren, wilde je nooit terug haha. Dat weet ik nog wel.
Warmte
Ja, ik ben ondertussen ook op Curacao geweest. Heet daar! Dat je dat volhoudt! Gaandeweg je brief merkte ik wel dat je niet veel veranderd bent. Gelukkig maar. Nog altijd op zoek naar warmte. Naar menselijkheid. Naar vertrouwen. Toen ik dat las, dacht ik ‘ja, dat is mijn vriend Jerónimo’. Toen begon het echt te leven bij me. Kwamen alle herinneringen weer terug. Volg je Diego nog altijd? Heb je hem nog wel eens gesproken? Ik niet meer. Jammer wel, was een leuke gast, zo rauw als hij was. Je wist wat je aan hem had. Claudio Caniggia heb ik nog wel eens gezien, in Miami. Ik had helaas niet de kans om echt met hem te praten, je weet wel, protocol. Jammer wel, maar zo gaat het. Het hoort erbij. Dat mis ik wel eens hoor. Dat je gewoon even lekker in je uppie op stap kunt. Dat gaat dus gewoon nergens meer. Zelfs niet in Buenos Aires of New York. Het mag ook niet. Ik zou er af en toe wel eens even tussenuit willen piepen. Gewoon een jeans aan, shirtje, leren jackie, haren opgebonden onder een pet, ik denk dat ik een heel eind zou komen. Maar het mag gewoon niet. Dat snap ik ook wel, want er hoeft er maar eentje te zijn die je herkent en je bent gezien. Grappig: jij noemt hem Willem, maar ik noem hem Alex; met hem heb ik het er ook wel eens over. Hij wil dat ook wel. Vroeger deed hij het ook wel eens, maar nu gaat het echt niet meer.
Maar goed. Dat zijn de consequenties van keuzes die je maakt in het leven. Je hebt het maar te accepteren. En er staat ook veel tegenover hoor! Ik klaag beslist niet. Ik ben wel benieuwd hoe het jou verder is gegaan. Je zit nog steeds in het voetbal? Gaaf is dat. Ik kijk ook wanneer het maar even kan. De Argentijnse ploeg natuurlijk, maar ook Oranje. De Copa Libertadores niet meer. Dat is hier midden in de nacht, joh! Nee, daar ben ik wel helemaal uit. Ik volg de landgenoten nog wel een beetje en dan kom je automatisch bij Atlético uit. ‘El Cholo’ Simeone, daar hebben we ook nog wel eens wat mee gedronken, volgens mij. Leuke gast en mooi om te zien dat het hem zo goed gaat. En dan hebben we Leo natuurlijk. Messi. Maar hij is niet van onze generatie, dus ik ken hem niet persoonlijk. Lijkt me ook niet zo’n stapper, haha. Mijn dochters hebben meer met Neymar, hihi. Snap jij dat nou?
Goed Jerónimo, ik laat het hier even bij. Ik zou het leuk vinden weer een berichtje van je te krijgen. Je schrijft zo leuk, dat zei ik toen al, weet je nog? En wie weet kunnen we elkaar ook weer eens zien. Lekker herinneringen ophalen aan mijn ‘vorige leven’, dat lijkt me geweldig!
Dikke kus, Máxima (of voor jou: Max, :-))
