Ja, je weet het misschien niet, maar ik woon sinds ruim vier jaar op Curaçao. Je bent hier wel eens geweest, meen ik me te herinneren. In elk geval meerdere keren op Bonaire. Ik ben eigenlijk benieuwd wat je ervan vindt, van die voormalige Nederlandse Antillen. Ik kan me voorstellen dat toen je net verkering had met Willem je voor het eerst hoorde over de Antillen en Curaçao. Dat Willem toen de bosatlas erbij pakte en je aanwees waar ze lagen, die eilanden. Heeft hij je waarschijnlijk ook in vier regels uitgelegd hoe het eigenlijk komt dat de eilanden tot het Nederlands Koninkrijk behoren. Tja, het verleden. Sommigen kunnen het maar moeilijk achter zich laten. Dat is jammer, want dat werkt contra-productief.
Maar goed. Vandaag was je in Zwolle, zag ik. Voor de verjaardag van Willem. Het was er frisjes, zo te zien. Hier was het juist bloedheet, maar dat weerhield de mensen er niet van om met velen naar de stad te komen. Willemstad ja, genoemd naar die andere Willem, denk ik. De sfeer was er weer prima en met name de kinderen vermaakten zich opperbest, want naar goed Nederlands gebruik werd er veel georganiseerd voor de kinderen. De volwassenen vermaakten zich vooral met een biertje, een wijntje, leuke muziek en hier en daar een babbeltje. Dat zijn heel wat babbeltjes hoor, want als je hier een poosje woont, ken je iedereen. Of bijna toch.
Maar niet iedereen was er. Sommigen vinden het maar een Nederlands feestje. Gek hè, dat je een Nederlands feestje kunt hebben in het Koninkrijk der Nederlanden. Ja zelfs de premier hier, typisch genoeg Whiteman geheten, want hij is allesbehalve wit, liet doorschemeren dat Koningsdag – of Kingday zoals ze het hier graag noemen, waarom geen idee – zijn langste tijd wel gehad heeft op Curaçao. De meeste mensen hebben er hun schouders over opgehaald, ja ook de Europese Nederlanders. Zoals men overal de schouders over ophaalt. Zo van ‘zolang het er nog is, maken we er een mooi feest van’.
Eerlijk gezegd Max… Zoiets kan ik dan maar moeilijk loslaten. Het blijft in mijn hoofd zitten. Van enige solidariteit met Nederland is hier nauwelijks sprake. De zogeheten ‘yu di Kòrsou’ vinden Nederland maar betweterig en bemoeizuchtig en de Europese Nederlanders zijn hier vooral blij omdat ze bevrijd zijn van ‘alle Nederlandse regeltjes’. Dat er daardoor een heleboel niet functioneert neemt men op de koop toe. Ik vraag me vaak af of die mensen ‘en masse’ een zonnesteek hebben opgelopen.
Argentijns shirt
Je weet Max, ik ben van de solidariteit. Daarom was ik als kind al gek van Italiaans en Argentijns voetbal. Je weet hoe vaak ik in Argentijns shirt op de bank heb gezeten. Hoe ik helemaal weg was van Diego Maradona en hoe trots ik was – of nog ben – dat ik hem twee keer mocht ontmoeten. Ja, je lacht hè. Je kent het gevoel. Maar die solidariteit hè, die lijkt op het moment in Nederland ver te zoeken. Vind jij dat ook? Ik bedoel, als zelfs blijkt dat de Turken niet solidair zijn met het land waar ze geboren zijn en opgroeiden. De Turken! Daar hoorde je toch nooit iets over! En nu laten ze hun land keihard vallen. Ja, zelfs een landgenote! Of ja, een Nederlandse uit Turkse ouders die het waagt wat kritisch te zijn…
Weet je hoe het nu is in Argentinië, Max? Jarenlang volgde ik het op de voet, dat weet je. Van de dictators tot Alfonsín als eerste democratisch gekozen president na de val van de laatste despoot. Toen kreeg je nog Ménem en vervolgens die vrouw, Kirchner of zo? Daarna ben ik het een beetje kwijt. Ik volg het ook niet meer zo. Ik heb altijd gedacht dat in landen als Italië en Argentinië meer onderlinge solidariteit heerste dan in Nederland. Ik heb helaas moeten ondervinden dat het niet zo is. Ja, in het voetbal. Soms.
Je was te laat thuis om Atlético te zien spelen vandaag hè? Maar mogelijk heb je het in de herhaling gezien. Het Atléti van onze ‘Cholo’, van Diego Simeone. Daar zag ik solidariteit, een ongekende solidariteit! Wat een ploeg van vechters die voor elkaar door het vuur gingen! Geweldig! Als ik dat zie, leef ik weer op. Ik weet wel, ‘El Cholo’ is een beetje gek, maar hij maakt er wel steeds weer een echt team van hè. En met een écht team kun je toch heel ver komen, ook al ben je kwalitatief minder sterk dan de tegenstander(s). Juist door die solidariteit. ‘Ganar, ganar, ganar. Se puede, se puede!’ Dat zegt hij steeds maar in de kleedkamer. En de spelers geloven er dan in. Geloven in hun trainer en in elkaar. Ja, dan kun je een eind komen. Hoe je er ook uit ziet, ongeacht je huidskleur, religie of wat dan ook. Ze hebben samen met 1-0 van Bayern gewonnen. Prachtig was het.
Je moet écht even kijken Max. Nou, ik ga je laten. Die de groeten aan Willem en je lieve meiden. Goh, wat waren ze spontaan gezellig, daar in Zwolle. Ja, daar zag ik ook solidariteit. Was mooi. Nou meid, ik ga naar de Copa Libertadores kijken. Rosario Central speelt!
Tot gauw, dikke kus!
Jerónimo
