IJslandse ‘hacker’ handelde niet uit opdracht van Assange
Sigurdur “Siggi” Thordarson, een veroordeelde misdadiger uit IJsland, heeft toegegeven dat de belangrijkste beschuldigingen die hij tegen Julian Assange heeft geuit, en die een centraal onderdeel vormen van de Amerikaanse aanklacht tegen de oprichter van WikiLeaks, leugens waren die hij heeft geuit in ruil voor immuniteit voor Amerikaanse vervolging.
“Siggi de hacker” vertelde onlangs aan het IJslandse dagblad Studin dat Assange hem niet de opdracht heeft gegeven om overheidsinstellingen of particuliere bedrijven in IJsland te hacken.
Deze bekentenis is van uiterst groot belang: de zaak van de Amerikaanse regering tegen Assange – die kan leiden tot een gevangenisstraf van 175 jaar voor de oprichter van Wikileaks – steunt namelijk volledig op de bewering dat Assange juist deze man in dienst heeft genomen om IJslandse openbare en particuliere entiteiten te hacken, en daarmee Wikileaks te voorzien van het geclassificeerde materiaal.
Afgelopen zomer hadden Amerikaanse functionarissen een bijgewerkte versie van hun aanklacht tegen Assange voorgelegd aan het Britse hooggerechtshof. De sleutel tot deze bijgewerkte versie was de bewering dat Assange Thordarson had opgedragen computerinbraken of hacking te plegen in IJsland.
Echter, zoals het Stundin artikel meldde:
“Het doel van deze toevoeging aan de aanklacht was blijkbaar om de samenzweringsaanklacht tegen Assange in verband met zijn interacties met whistleblower Chelsea Manning te versterken en te ondersteunen. Die interacties vonden plaats rond dezelfde tijd dat hij in IJsland verbleef en de auteurs van de aanklacht meenden dat ze hun zaak konden versterken door te beweren dat hij ook daar betrokken was bij illegale activiteiten. Deze activiteit zou pogingen omvatten om in te breken in de computers van leden van (het IJslandse) parlement en hun gesprekken op te nemen.
Thordarson geeft nu toe aan Stundin dat Assange hem nooit heeft gevraagd om te hacken of toegang te krijgen tot telefoonopnames van parlementsleden.”
Thodarson werd betrapt op diefstal, zocht een uitweg bij de FBI
Het Stundin-artikel beschrijft verder de leugens en gruwelijke misleidingen van Thordarson. Hij deed zich onder andere voor als een officiële vertegenwoordiger van WikiLeaks (terwijl hij vrijwilliger was), en in een enkele situatie zelfs als Assange, en verduisterde daarbij meer dan 50.000 dollars van de organisatie.
In augustus 2011 werd Thordarson gezocht door medewerkers van WikiLeaks in een poging om de gestolen fondsen te lokaliseren. In feite had “Siggi” ervoor gezorgd dat het geld naar zijn privébankrekening werd gestuurd door een e-mail in naam van Assange te vervalsen. Die maand zocht hij een uitweg door contact op te nemen met de Amerikaanse ambassade in Ijsland, en bood hen om tegen Assange te getuigen.
Stundin merkte op:
“Binnen 48 uur na Thodarson’s bezoek, landde een privéjet in Reykjavik met ongeveer acht (Amerikaanse) agenten die snel ontmoetingen regelden met Thordarson en met mensen van het IJslandse bureau van de openbare aanklager en de commissaris van de staatspolitie. Maar het bleek dat de Amerikaanse agenten geen toestemming hadden van de IJslandse regering om in het land te opereren en Ögmundur Jónasson, toenmalig minister van Binnenlandse Zaken van IJsland, beval hen te vertrekken.”
Thodarson debunkt zijn eigen leugens; pilaren van de zaak vallen weg
In het betreffende interview is Thordarson teruggekomen op vrijwel alle beweringen die hij voor de aanklacht heeft gedaan. Volgens Stundin worden deze nieuwe verklaringen gestaafd door niet eerder gepubliceerde documenten en chatlogs. In de aanklacht die door de VS werd ingediend, wordt Thordarson “tiener” genoemd en IJsland “NAVO-land 1”.
Het aanklacht als feit dat:
– In 2010, Assange vroeg aan “Teenager om computerinbraak te plegen en aanvullende informatie te stelen, waaronder audio-opnames van telefoongesprekken tussen ambtenaren in NAVO-land-1, waaronder parlementsleden.”
2021: “Thordarson geeft nu toe… dat Assange hem nooit heeft gevraagd om te hacken of toegang te krijgen tot telefoonopnames van parlementsleden.” In plaats daarvan beweert Thordarson nu dat dergelijke opnames aan hem werden verstrekt door een derde partij, zonder enige betrokkenheid van Assange. Thordarson zegt dat hij later heeft aangeboden om de bestanden aan de oprichter van WikiLeak te laten zien, zonder te weten wat ze bevatten.
– In 2010: “Dat de heer Assange en Teenager een gezamenlijke poging om een bestand te ontcijferen dat gestolen was van een NAVO-land 1 bank, mislukte.”
2021: Thordarson zegt nu dat dit verwijst naar versleutelde bestanden die in 2010 op grote schaal online circuleerden, en waarvan werd aangenomen dat ze verband hielden met de ineenstorting van het IJslandse Landsbanki in de financiële crisis twee jaar eerder. De bestanden zouden zijn geüpload door een klokkenluider, en er is geen aanwijzing dat Assange betrokken was bij het lekken of verspreiden van het materiaal.
– In 2010: Dat Assange “de ongeoorloofde toegang die hij van een bron kreeg, gebruikte om toegang te krijgen tot een overheidswebsite van NAVO-land-1 die gebruikt wordt om politievoertuigen te volgen.”
2021: Thordarson zegt nu dat hij toegang had tot de site als vrijwilliger in een zoek- en reddingsteam, en dat Assange nooit heeft gevraagd om er op te kijken.
– Dat Assange in 2011 de communicatie tussen Thordarson en Monsegur, het hoofd van de hackersgroep Lulzsec, overzag en goedkeurde, onder meer over geplande cyberaanvallen tegen IJsland. Op dat moment was Monsegur opgepakt door de FBI en was hij een informant geworden.
2021: Stundin stelt dat op basis van documenten die Thordarson heeft verstrekt: “Er is geen enkele aanwijzing dat WikiLeaks personeel op de hoogte was van Thordarson’s contacten met voornoemde hackersgroepen, sterker nog, de logboeken tonen zijn duidelijke misleiding.”
Daarnaast werpt het Stundin-artikel meer licht op Thordarsons relatie met WikiLeaks. Deze werd door de Amerikaanse autoriteiten en de pers voortdurend overdreven.
Waarom komt Thodarson nu met de feiten?
Uit het Stundin-artikel wordt niet direct duidelijk waarom Thordarson nu heeft besloten schoon schip te maken. Maar de journalisten van Stundin merkten op dat een psychiatrisch onderzoek dat aan een IJslandse rechtbank was voorgelegd voordat hij werd veroordeeld, hem als een sociopaat had gediagnosticeerd:
“niet in staat tot wroeging, maar nog steeds strafrechtelijk verantwoordelijk voor zijn daden. Hij werd in staat geacht het fundamentele verschil tussen goed en kwaad te begrijpen. Het leek hem alleen niets te kunnen schelen.
Wellicht heeft het ermee te maken dat alternatieve media al een lange tijd schreeuwen dat Thodarson uiterst onbetrouwbaar, veroordeeld crimineel, en bekend sociopaat is. Werd het “Siggi” te heet onder te voeten?
Radiostilte in de Westerse Pers
Sinds het verhaal over de bekentenis van Thordarson bekend werd, hebben de westerse media er nauwelijks aandacht aan besteed. Tenminste, in vergelijking met de zaak Alexei Navalny, die, zoals we allemaal weten, evenzeer een schijnvertoning en laakbaar is.
Voor mij is de stilte opzettelijk na jaren van zwartmaken tegen de oprichter van Wikileaks. Immers: in een gezonde wereld zouden de recente onthullingen over een belangrijke getuige van Assange – dat Thordarson heeft gelogen in ruil voor immuniteit voor vervolging – overal voorpaginanieuws zijn geweest. Met uitgebreide media-aandacht op de BBC, CNN en met voorpagina-verhalen in de NY Times, de Telegraph, de Guardian, Europese outlets, en meer.
Caitlin Johnstone’s verklaring
De meest plausibele verklaring voor deze radiostilte, *krekelgeluiden*, ‘het is stil aan de overkant’ – enzovoorts – wist (zoals altijd) Caitlin Johnstone te verwoorden.
Zij beschreef het als een ‘vreemde, griezelige media blackout’:
“Geen enkel belangrijk westers mediakanaal buiten IJsland heeft verslag gedaan van dit massale en volkomen legitieme nieuwsverhaal. Een zoekopdracht brengt verslaggeving door IJslandse media, door Russische media, en door kleinere westerse verkooppunten zoals Democracy Now, World Socialist Website, Consortium News, Zero Hedge en enkele anderen, maar vanaf dit schrijven is dit verhaal volledig genegeerd door alle grote verkooppunten die ogenschijnlijk verantwoordelijk zijn voor het informeren van het publiek in de westerse wereld.”
“Het is ook niet zo dat die outlets Assange de afgelopen dagen helemaal hebben genegeerd. Reuters publiceerde onlangs een interview met Assange’s verloofde Stella Moris. Evening Standard heeft onlangs een artikel gepubliceerd over Assange’s plannen om met Moris in Belmarsh te trouwen, net als Deutsche Welle. Het is gewoon dit ene verhaal in het bijzonder dat ze volledig verzwijgen.”
Ze gaf een verklaring voor de stilte in de media die ik hard ja-knikkend las:
“In het algemeen volgen ze allemaal het voorbeeld van slechts een handvol toppublicaties zoals The New York Times, The Washington Post, The Wall Street Journal en The Guardian. Als juist die paar bladen besluiten om een belangrijk nieuwsfeit dat de machtigen onwelgevallig is, te negeren (door overreding, infiltratie of op eigen initiatief), dan zal niemand anders dat ook doen. Voor het media-consumerende publiek is het dan alsof het grote nieuwsverhaal helemaal nooit heeft plaatsgevonden.”
Wat gebeurt er nu met Assange’s zaak?
Wat voor effecten deze bekentenissen op Assange’s zaak gaan hebben, is nog niet duidelijk. De nieuwe informatie laat mijns inziens juist des te meer zien dat er maar een kleine kans op gerechtigheid bestaat.
Het smerige en criminele karakter van de Amerikaanse vervolging van Assange laat bovendien zien dat de Amerikaanse regering een ‘voorbeeld’ wil scheppen dat gebruikt kan worden om iedere uitgever, politiek activist of arbeider te vernietigen die stelling tegen haar neemt.
Voor medejournalisten en activisten is het van uiterst belang dat dit precedent geen stand mag houden.
