Zaterdagochtend 7.30. Gapend check ik mijn telefoon. Drie gemiste oproepen, vijf berichten. Mijn hart mist een slag. ‘s Nachts gebeld worden is sinds mijn studententijd niet meer voorgekomen. ‘Gaat alles wel goed?’ vraagt het eerste bericht, afkomstig van een goede vriendin. Ik begrijp de vraag niet. Waarom zou het niet goed gaan? Ik breng zo de kinderen naar opa en oma, pak mijn spullen en vertrek naar Amsterdam. Bijpraten met te lang niet geziene vrienden. Dansen. Bier drinken. Uitslapen. Uitgebreid ontbijten. De kranten lezen. Ik kijk er al weken naar uit.
Ontvlooien
‘Laat even wat weten!’ zegt het volgende bericht van diezelfde vriendin. ‘We maken ons zorgen’, lees ik in de derde sms, verzonden om 2.14. Ik voel me langzaam misselijk worden en kijk met een schuin oog naar de weekplanner. Daar, tussen het St. Jansfeest van het kinderdagverblijf, de logeerafspraken, de zwemlessen, de reminder voor het ontvlooien van de katten, het terugbrengen van de bibliotheekboeken, de vergadering en de sportlessen, staat het feest van vanavond genoteerd. In mijn eigen agenda zie ik de aankondiging in blokletters op dezelfde datum staan. Koortsachtig zoek ik naar de mail met de uitnodiging. Verslagen zie ik wat ik al weet. Er was gefeest, gedronken en bijgepraat terwijl ik sliep.
To-do lijst
De afgelopen dagen was er veelvuldig contact geweest over het cadeau. De afspreekplek. Maar niemand had door dat we het over verschillende dagen hadden. Want allemaal zijn we druk. Met werk, met kinderen, met sociale verplichtingen, met zorgen, met beslommeringen. De afgelopen weken passeren in mijn hoofd. Een verbouwing. Een ziekenhuisopname van zoon. Een buitenlandreis van man. Deadlines. Gesprekken met nieuwe opdrachtgevers. Een geïnterviewde die zich lastminute terug trok. Een dochter die wekenlang standaard om half zes wakker was. Zorgen om zoon die dankzij een spartaanse zwemjuf niet meer durfde te duiken en zijn B-diploma kon vergeten. De alsmaar langer wordende to-do-lijst met af te handelen mailtjes, te sturen facturen, te betalen rekeningen, op te zoeken papieren, te reserveren campings, te kopen afscheidscadeaus voor de juf, te regelen (katten)oppassen, te draaien wassen, te plegen telefoontjes, uit te pakken afwasmachines en droogtrommels en niet te vergeten boodschappen.
Meer dan ooit ligt de wereld open en kan bijna alles. Dat is prachtig, en zorgt tegelijkertijd voor een grote druk
Natuurlijk ben ik niet de enige die worstelt. Ik ken meer werkende moeders bij wie de stoppen zijn doorgeslagen. Die het niet meer lukt om elke dag vrolijk glimlachend de verantwoordelijkheid te dragen voor opvoeding, relatie, huishouden, carrière, familie en sociaal leven. Die uitgeput zijn. Ik vind het geweldig dat ons bestaan voor een groot deel maakbaar is, op het feit dat ik het heft in eigen handen kan nemen. Meer dan ooit ligt de wereld open en kan bijna alles. Dat is prachtig, en zorgt tegelijkertijd voor een grote druk. Want als alles steeds beter en mooier kan, zijn er nog meer verplichtingen. Moet er nog meer. Steeds vaker word ik overweldigd door alle grote en klein keuzes die het leven in ultieme vrijheid biedt, snak ik naar een uitknop, naar er even niet meer zijn, naar een eenzaam bestaan in een hutje op de hei.
Moleskine agenda
Zaterdagochtend 9.30. Ik bel mijn vriendinnen. Snikkend. Ze zijn vol begrip en blij dat ik in orde ben. Ik koop die middag een gloednieuwe, knalrode Moleskine agenda en laat me onder handen nemen door een Thaise masseuse ('Jouw hoofd hard. Jouw hoofd vol. Niet goed.') Ik drink wijn, eet uitgebreid in een restaurant, lucht mijn hart en val 's avonds in een diepe slaap. 'Mama ben je nog verdrietig?' fluistert mijn driejarige dochter als ze de volgende ochtend om half zes naast me kruipt. Ik verberg mijn neus in haar krullen, ruik haar zoete geur en denk aan wat Sjoukje van der Kolk, schrijfster van het boek ‘Versimpel je leven’, laatst tegen me zei in een interview. 'Vrijheid is minder willen. Vergeet moeten en kunnen. Dan zie je vanzelf dat er al heel veel is. En dat het al goed is.'
