Volgens mij was de vrouw terminaal ziek, maar het kan ook haar man geweest zijn. Het was een paar jaar geleden, tijdens een nachtelijke televisieshow van Paul de Leeuw. De vrouw zat in het publiek en had één grote wens: dat Paul nog eens 'De steen' voor haar zou zingen. Een ontroerend afscheidslied. Ik had tranen in mijn ogen staan.
Maar na die drie, vier minuten schakelde de Leeuw razendsnel om (zoals alleen hij dat kan) naar het volgende item. Een andere dame uit het publiek had namelijk ook een verzoek. Zij wilde graag eens wat meer blote mannen op televisie zien, omdat het aantal naakte vrouwen wat haar betreft relatief te hoog was. Op dat moment, tijdens die omschakeling van diepe rauw naar platte lol, is er iets fundamenteel in mij veranderd.
Lollige filmpjes over zware onderwerpen
En nu Alain, april 2015. Als redacteur bij Zinvloed ben ik voortdurend op zoek naar actuele onderwerpen die bij het karakter van onze website passen. Ik vond zo'n onderwerp in het probleem van migranten die massaal overlijden tijdens riskante boottochten naar Europa. EO-man Tijs van den Brink en activist Antonie Fountain voerden een Twitter-discussie, en het leek mij interessant om die discussie om te zetten in een online videodebat.
Sommige reacties waren niet mals. Het debat zou te lollig en luchtig omgaan met een zwaar thema. Het filmpje zou vooral gaan om mij en mijn bloemetjesblouse, of om de debatterende heren die een aansprekende chemie en dito persoonlijkheden laten zien. Dat zou het ernstige onderwerp ondersneeuwen of zelfs beledigen. Aan de andere kant waren er ook (zowel in de redactieruimte als op Twitter) klachten dat de video te lang was (bijna negen minuten, hé!) voor de kijkers. Tja.
Doorgedraaide wereld
In De Wereld Draait Door duurt een item nooit lang en wisselen ze snel af tussen leuk en heftig. De fun wordt zo zwaar mogelijk aangezet, maar de ernst wordt ook zo behapbaar mogelijk aangekleed. Door aansprekende persoonlijkheden of vrolijke manieren van communiceren. Want dat is wat werkt. Dat is wat de kijker weerhoudt om weg te zappen naar RTL Boulevard of voetbal.
Integratiekwesties worden pas sexy als ze een Mauro of de Vluchtkerk als boegbeeld hebben, pesten wordt pas een actueel probleem als een tiener zelfmoord pleegt en antisemitisme staat weer op de kaart als er een Joodse supermarkt wordt gegijzeld. Zo werken wij in een medialandschap vol prikkels en onderwerpen: schrijnende en tot de verbeelding sprekende gezichten zijn noodzakelijke triggers geworden voor onze aandacht.
En dus ben ik een klikhoer
Moet ik dit stuk chagrijnig en maatschappijkritisch afsluiten? Ik kies ervoor om dat niet te doen. Onze generatie heeft te maken met zóveel kwesties, zóveel verschillende omgevingen en personen die om onze aandacht vragen. We moeten het onszelf maar vergeven dat we niet elke serieuze longread lezen, dat we weinig boeken meer kopen die over thema's gaan die onszelf niet heel direct raken.
Daarom leg ik me neer bij mijn identiteit als klikhoer. Als online redacteur die het 'leuke' en het 'ernstige' steeds weer op zo'n manier probeert te mixen dat het publiek de publicaties wil zien en de inhoud toch ter sprake komt. Het komt een beetje over als junkfood, soms – maar over het recept van de Big Mac is beter nagedacht dan over vele Michelingerechten.
Reuring
Relevante en prangende kwesties moeten het tegenwoordig niet meer van lange monologen hebben. Ze moeten het hebben van een tweet die reuring veroorzaakt. Een column waar een online discussie uit voortkomt die zich uitstrekt over Facebook, blogs, Youtube en uiteindelijk (zo hopen wij) de cultuur waar wij in leven.
Het fastfood van de talkshows en websites zijn dan geen slothoofdstukken in debatten, maar juist aanzet daartoe. Het is aan het door die vrolijke of in ieder geval opvallende voorzetten getriggerde publiek om de cruciale gesprekken van onze wereld dan crowdsourcend te voeren.
Lees meer
De genoemde discussie over migranten in Europa heeft naast een column en een video nog een vervolgblog van Tinkebell opgeleverd. De discussie gaat online nog steeds verder.
