Der Tod in Venedig, de beroemde roman van Thomas Mann, inspireerde Benjamin Britten tot een van zijn mooiste opera's. Gustav von Aschenbach, een schrijver op leeftijd, wordt gekweld door twijfels over zijn kunst en reist af naar Venetië. Daar wordt Von Aschenbach geconfronteerd met de personificatie van schoonheid: de Poolse knaap Tadzio, tot wie hij zich sterk voelt aangetrokken. Terwijl de stad wordt geteisterd door een cholera-epidemie, raakt Von Aschenbach volledig in de ban van de jongen, in wie hij Eros verpersoonlijkt ziet.
Koorknaap
Bij de componist Britten zou je een zingende koorknaap verwachten in de rol van Tadzio, maar hij heeft gekozen voor een balletdanser. Passend, want die zwijgende rol geeft de afstand tussen Von Aschenbach en de Poolse tiener vanzelfsprekend aan. In de productie van het English National Opera neemt het Amerikaanse balletwonderkind Sam Zaldivar die zware rol op zich. De Britse kranten raakten niet uitgejubeld over de leerling van de Royal Ballet School en prezen zijn naturel uitstraling. Op zijn zeventiende is Zaldivar al een veteraan, die in het Bolsjoi, in Tokyo en New York op de planken stond.
Is het moeilijk om in een opera te dansen?
(telefonisch vanuit Londen) ‘De combinatie van ballet en opera had ik al eerder gedaan. Het lastige hier is vooral de muziek van Britten. Veel rare maatwisselingen, die moet je echt uit je hoofd stampen.’
Jouw relatie als Tadzio met de zingende Von Aschenbasch (John Graham-Hall) staat centraal in de opera. Hoe beeld je die interactie uit?
‘Die is er niet echt. Het gaat om de interne kwellingen en obsessies van Von Aschenbasch. Dat dans ik niet, ik dans meer hoe hij mij ziet. Ik loop voorbij, gluur vluchtig naar hem, wek die spanning op.’
Hoe is het om het lustobject van zo’n oudere man te spelen?
‘Niet supervreemd. We hebben geen intense confrontaties, het is allemaal op afstand. Het wordt niet ongemakkelijk of zo, we houden het droog. Je voelt sympathie voor Von Aschenbasch, want hij houdt zichzelf in.’
?Voor hem ben jij een symbool van schoonheid. Hoe speel je dat
‘Dat is best wel moeilijk. Ik ben al zeventien en moet de eeuwige jeugd uitstralen. Tegelijkertijd moet ik professioneel dansen, zonder dat ik als een volwassene rondspring. Als mijn sprongen technisch volmaakt zijn, verliest mijn rol zijn uitstraling. Gelukkig zit er in de choreografie veel momenten van spel tussen de jongens op het strand. Dan gaat het kind zijn vanzelf. Ook al ben ik al zeventien.’
Dansers hebben maar een hele korte carrière, dus die eeuwige jeugd zit er niet in. Vind je dat lastig?
‘Als je begint als kind denk je daar niet aan, maar nu weet ik dat mijn loopbaan maar kort zal duren. Daarom des te belangrijker om mijn talent en passie zo snel mogelijk en maximaal te benutten.’
Je hebt haast
‘Ik kan niet wachten tot ik professioneel aan de slag mag. Ik doe het voor de uitvoeringen. School en trainen is een middel, mijn doel is in zoveel mogelijk steden op de planken te staan.’
Death in Venice, www.dno.nl, Muziektheater, Amsterdam
