Jennifer (30):
‘Ik nam een slok van van mijn gloeiendhete espresso en scande tegelijkertijd de rij nieuwe mailtjes in mijn inbox. Een hoop spam, iets van een vriendin over een eetafspraak en twee mailtjes van mijn zus over een vrijgezellenfeest waarvan het programma voortdurend veranderde. Ik klikte op het derde envelopje in de rij; een mailtje van mijn meest recente opdrachtgever. Mijn ogen vlogen over de regels. ‘Bedankt voor het verleiden van mijn man’ stond er in kapitale letters. ‘Zonder jou had ik de waarheid nooit ontdekt.’
Toen ik dit werk net deed schaamde ik me als ik een getrouwde man verleidde.
Ik voelde me vies als ik ze kuste en schuldig als hun vrouw de scheiding aanvroeg. Maar nu voel ik het niet meer zo. Inmiddels kan ik het heel goed relativeren.
Het was niet de eerste keer dat een vrouw me bedankte voor het hebben van seks met haar man. Mijn werk bestaat uit het zoeken naar bevestiging van vermoedens. Vermoedens van vrouwen die hun man ervan verdenken vreemd te gaan, om precies te zijn. Natuurlijk komt er niet altijd seks bij kijken. Het afgelopen jaar heb ik zo’n 35 mannen ‘getest’ en met ongeveer een derde daarvan heb ik seks gehad. Het ligt ook een beetje aan mijn opdrachtgever; als zij het ultieme bewijs willen, vragen ze me – als de situatie daarom vraagt – ‘all the way’ te gaan. Dat is uiteindelijk de enige manier om echt zeker te weten dat hun man het niet bij flirten of desnoods wat zoenen laat.
Tegenwoordig ben ik trots op wat ik doe. Het voelt goed dat ik andere vrouwen kan helpen om hun naast de pot pissende kerels te betrappen. Natuurlijk is het pijnlijk om erachter te komen dat hun vermoedens op waarheid berusten, maar bijna altijd zijn ze me dankbaar. Door mij weten ze eindelijk waar ze aan toe zijn. Vaak is dat net het laatste zetje dat ze nodig hebben om voor zichzelf te kiezen. Onderaan de streep zijn ze beter af.
Mijn succesfactor is verontrustend, vind ik. Er is geen man die ik niet zover krijg om me minimaal te zoenen. Maar ondanks dat ik betaald word om mannen te verleiden en met ze naar bed te gaan, voel ik me geen prostituee. Het is mijn verantwoordelijkheid om erachter te komen of een man trouw is of niet: Als ik daarvoor met hem naar bed moet, zie ik dat als onderdeel van mijn werk. Geen enkele vrouw verdient het om bedrogen te worden. Het is mijn taak om te zorgen dat zo min mogelijk mannen daar ongestraft mee wegkomen.
Hoe ik op dit idee ben gekomen? Op vakantie, drie jaar geleden, heb ik het boek van Heleen van Royen gelezen; “De mannentester.” De hoofdpersoon Victoria deed hetzelfde werk als ik. Een gat in de markt, vond ik. Het kwam ook op het juiste moment voorbij: ik had net een punt gezet achter de relatie die ik vanaf mijn zeventiende tot mijn zesentwintigste had. Er was niets dramatisch voorgevallen, we waren gewoon uit elkaar gegroeid. Ik had me veel te jong vastgelegd. Maar ja, als je er middenin zit merk je zoiets nooit. Toen het uit ging had ik heel wat in te halen. Ik had nooit een wilde periode doorgemaakt en wilde mezelf ontdekken. Ik had in een vacuüm geleefd; al die tijd had ik zelfs niet naar een ander gekeken, maar nu waren mijn ogen geopend. Ineens zag ik dat mannen me aantrekkelijk vonden. Ik merkte dat ik een bepaalde macht over ze had, dat ik ze kon bespelen. Daar genoot ik van.
Ik heb dus – anders dan mensen misschien zouden denken – zelf geen nare ervaring met een man die me heeft bedrogen. Dan zou ik dit werk ook niet goed kunnen doen. Nu kan ik er heel objectief instaan, zonder dat mijn eigen emoties de zaken vertroebelen. Dus nee; er liggen geen onverwerkte trauma’s ten grondslag aan mijn beroepskeuze, haha! Ik wist lang niet precies wat ik wilde, qua werk. Ik was receptioniste in een hotel, maar dat vond ik maar saai. Het enige wat ik leuk vond aan waren de zakenmannen die kwamen logeren. Die spreek ik nu nog steeds, maar in een andere hoedanigheid. Mijn cliënten zijn over het algemeen bemiddelde mensen, anders kunnen ze mij ook niet betalen. Hoewel sommige vrouwen ook maanden stiekem sparen om me in te huren.
Ik las dus dat boek, en vond het idee geniaal. Daarbij bleek zoiets nog helemaal niet te bestaan in Nederland. Nu weet ik waarom; er zitten een hoop juridische haken en ogen aan. Dat heb ik weten te omzeilen door me bij de Kamer van Koophandel in te schrijven als onderzoeksbureau. Dat levert geen problemen op: Mond op mond reclame blijkt nog steeds de beste reclame. Bijna al mijn cliënten heb ik via een eerdere cliënt. De zaken lopen goed, ik heb nog nooit zonder werk gezeten. Inmiddels heb ik zelfs een soort compagnon. Een fotograaf die ik kan inseinen om op een bepaald moment wat plaatjes te komen schieten. Er is momenteel niet bar veel werk voor freelance fotografen, dus hij is erg blij met zijn bijverdienste.
Vrienden en familie weten niet wat ik doe, ze denken dat ik van uitzendbaan naar uitzendbaan ga, iets in de administratieve sector. Als ze echt doorvragen steek ik een saai verhaal af zodat ze snel hun interesse verliezen. Het is ook niet allemaal even spannend, vaak zit ik uren in mijn auto te surveilleren. Dan kijk ik wat zo’n man allemaal doet op een dag en maak ik een plannetje hoe ik op een onopvallende wijze met hem in contact kan komen. Ik neem mijn werk heel serieus.
Vrouwen die me willen inhuren moeten eerst vertellen waarom ze denken dat hun man hen bedriegt, en hoever ze willen dat ik ga om dat te bewijzen. Ik maak heel duidelijk dat ze dit niet moeten doen als ze de waarheid niet willen weten. Als ze me definitief inhuren, vraag ik ze een dossier over hun man aan te leggen met foto’s, kopieën van zijn agenda en telefoonlijst en een lijstje van zijn favoriete restaurants en andere plekken waar hij vaak komt, zoals sportclubs. Dat dossier bestudeer ik zorgvuldig. Ook wil ik alles weten over waar zo’n man van houdt op seksueel gebied, en wat voor soort kleding hij opwindend vindt.
Het moment waarop contact leg varieert. Soms ga ik gewoon naast iemand zitten in een kroeg. Het mislukt eigenlijk nooit. Ik kan goed luisteren en de meeste mannen zijn er dol op over zichzelf te praten. Ik doe alsof ik aan hun lippen hang en hoef mezelf eigenlijk nooit in bochten te wringen om het contact gaande te houden. Dat vind ik ook een heel belangrijk aspect naar mijn opdrachtgever toe: ik neem alles op met een microfoontje dat ik bij me draag en zo kunnen ze zelf horen dat ik zo’n man nergens toe heb gedwongen. Ik zal mezelf nooit opdringen aan een man die geen interesse heeft of die het gesprek afkapt.
Mijn diensten kost tussen de twee- en vijfduizend euro. Dat hangt er natuurlijk vanaf hoeveel tijd ik moet investeren en ja, ook of er seks bij komt kijken.
De eerste keer dat ik seks had tijdens mijn werk was bij mijn vijfde case; een 45-jarige bankdirecteur met drie kinderen. Ik deed of ik mijn drankje morste en hij bood me direct een nieuwe aan. Binnen twee uur had hij me verteld dat hij gescheiden was en probeerde me te zoenen. Toen ik vroeg of hij bij mij thuis nog iets wilde drinken hapte hij direct. Ik was nerveus, maar de gedachte dat ik deze man in de val kon lokken maakte me vastbesloten. Ik wist natuurlijk al wel dat hij geen enge lustmoordenaar was maar een ‘brave’ huisvader, anders had ik hem nooit meegenomen. De seks op zich viel honderd procent mee. Ik dacht eigenlijk gewoon aan mijn boodschappenlijstje terwijl we het deden. Het was best lastig om mijn bevindingen aan zijn vrouw over te brengen.
Natuurlijk steekt het, als je de bevestiging krijgt dat je man vreemd gaat, zelfs al weet je het diep van binnen allang.
Met represailles heb ik nooit te maken gehad. In de afspraken die ik met mijn cliënt maak is vastgelegd dat ik werk als privé-detective. De man in kwestie weet niet beter dat dat ik gewoon een meisje ben waarmee hij een avontuurtje heeft beleefd. Hij komt er nooit achter dat ik hem er bewust in heb laten lopen, mijn bewijsmateriaal is puur voor mijn opdrachtgever. Hoe zo’n vrouw dan zogenaamd weet dat haar man vreemdgaat? Heel simpel. Veel mannen ‘breken’ al als hun vrouw ze confronteert met het feit dat ze ergens gezien zijn met een jong blond ding, ik dus.
In dit specifieke geval had ik mijn slipje in de jaszak van mijn ‘slachtoffer’ gestopt, wat zijn vrouw zogenaamd toevallig vond. Tja, klets je daar maar eens uit.
Sinds die eerste keer heb ik met zeventien mannen geslapen. Ik zie het als een dienst die ik hun vrouw en kinderen bewijs. Sommigen sturen me nog sexy berichtjes of foto’s naar het nummer dat ik speciaal voor mijn werk gebruik. Die gaan ook allemaal in het dossier dat ik uiteindelijk aan hun vrouw geef. Natuurlijk doet het ze pijn de bewijzen zwart op wit te zien, maar in een relatie is gewoon geen ruimte voor dit soort leugens.
Natuurlijk weet ik wel dat ik dit werk niet altijd kan blijven doen. Maar voorlopig verdien ik goed door vreemdgaande mannen een lesje te leren, dat is toch geweldig?’
*Een eerdere versie van dit verhaal verscheen in VIVA. Vanwege juridische complicaties is Jennifer inmiddels gestopt met haar werkzaamheden.
