In eerste instantie voel ik me vooral schuldig naar mijn vrienden en familie. Zij hebben een enorm moeilijke periode achter de rug. Alleen maar omdat ik ziek was. Er is helemaal niemand die mij ook maar iets heeft verweten, maar ik voel me toch schuldig.
Genetische pech
Mijn man en kinderen hebben zich verschrikkelijk zorgen gemaakt. Ze zagen hun vrouw en moeder doodziek zijn. Maar ze zagen ook vakanties aan hun neus voorbij gaan. Ik heb de groep acht-musical van mijn dochter niet bij kunnen wonen. Mijn oude vader heeft zich nog ongelooflijk zorgen moeten maken over zijn dochter. Mijn broers, zus en vrienden klepperden heen en weer naar het ziekenhuis. Ik voel me rijk met zoveel lieve mensen om me heen. Maar wat voel ik me schuldig dat ik ze dit allemaal aan deed. Sorry dat ik jullie bang heb gemaakt!
Ik voel me schuldig voor iedere sigaret die ik rookte, ieder stukje vervuilde lucht dat ik inademde, ieder stukje verbrand barbecue-vlees dat ik at, de pindakaas op mijn brood, het tekort aan beweging, ieder biertje, ieder wijntje. Allemaal mogelijk kankerverwekkend. Ik weet heus ook wel dat het niets met mijn borstkanker te maken heeft, dat dat pure genetische pech is geweest, maar toch. Alle wijze mannen en vrouwen roepen dat we gezond moeten leven. En soms deed ik dat niet. Sorry dat ik niet zo gedisciplineerd ben!
Zorgkosten
Ik voel me ook schuldig naar alle gezonde mensen. Ik denk dat ik mijn zorgverzekeringspremie al wel opgebruikt heb. En die van mijn buurvrouw erbij vrees ik. Sorry dat ik zoveel zorgkosten maak voor onze maatschappij!
Ik wilde niet dood, ik wilde gewoon ook even niet meer leven
Ik voel me ontzettend bezwaard over mijn gedachten. Ze gingen naar plaatsen waar ik ze helemaal niet wilde hebben. Er waren veel momenten waarop ik alles wegwenste en alleen maar mijn ogen dicht wilde doen. Gewoon, dat het leven maar voorbij was. Ik wilde niet dood, ik wilde gewoon ook even niet meer leven. Best logisch, weet ik. Maar ik voel me er toch schuldig over. Sorry dat ik het soms opgaf!
Maar bovenal voel ik me schuldig dat ik weer beter ben. In de afgelopen jaren heb ik veel nieuwe vrienden gemaakt. Sommige van hen waren vrienden voor een half jaar, sommige maar voor een paar weken. Mensen die er niet meer zijn, mensen die het niet gaan redden, mensen die leven in onzekerheid. Ik ben schoon, bijna genezen verklaard en kijk met vertrouwen naar de toekomst. Waarom ik wel en zij niet? Ik weet het niet. Maar ik voel me er wel schuldig over. Sorry!
