‘Ik had nooit verwacht dat ik met mijn kleine Instagram-account met ellende te maken zou kunnen krijgen. Een paar honderd volgers, meer had ik er niet. Mijn account ging over mijn leven als alleenstaande vader: over co-ouderschap, drie kinderen en de struggles die daarbij komen kijken. Maar wel met een flinke dosis humor. Ik was best uniek daarin. Er zijn niet veel papabloggers die hun leven open en bloot delen, wel enorm veel mamabloggers die echt alles op Instagram zetten. Er zijn sowieso heel veel mensen die foto’s en filmpjes plaatsen van hun kinderen. Ieder z’n goed recht natuurlijk, ik snap het helemaal. Ook ik dacht steeds aan de likes en hoe leuk mensen mij zouden vinden. Ik wilde aan iedereen laten zien dat ik een toffe vader ben en had daarom een openbaar profiel. Ik hoopte met tags zo groot mogelijk te worden; er was iets dat me triggerde om steeds geliefder te willen worden, steeds meer volgers te krijgen. Maar mijn oogkleppen zijn weggerukt.
Zware jongens
Soms kreeg ik wel eens privéberichten of reacties van vreemden dat ze mijn jongste dochter zo’n schatje vonden. Ik zocht er niets achter, vond het onschuldig. Maar pas geleden kreeg ik een bericht van een vreemd account, zo eentje met cijfers en wat letters enzo. Diegene zei dat hij of zij verliefd was op mijn jongste dochter. Dat hij of zij haar het liefst van het kinderdagverblijf zou ophalen en een paar dagen mee naar huis zou willen nemen. Ze zou daarna heus weer eerlijk teruggebracht worden, stond er nog bij. Ik werk bij justitie, heb met zware jongens te maken. Moordenaars, pedofielen, maffia. Ineens zag ik in wat ik aan het doen was. Ik gebruikte mijn kinderen om zelf aandacht te krijgen en kon ze zo ook nog eens in gevaar brengen, hoe onnozel! Als er ook maar 0,1 procent kans is dat mijn dochter iets overkomt doordat ik haar zo tentoonstel op social media, is dat al veel te veel risico. Ik was in één klap nuchter: sociale media zijn soms net een drug. Je wilt steeds meer en meer aandacht. Dat heb ik helemaal niet nodig, bedacht ik me na dit incident. Naar die schattige babyfoto kijken ook mensen mee met slechte bedoelingen, echt.
Egostrelen
Ik heb meteen mijn account op privé gezet, een andere naam gegeven en deel geen foto’s meer van mijn jongste. Aan de oudste twee vraag ik toestemming, áls ik al per se echt iets wil delen. Ik ben door mijn volgerslijst gegaan en heb alle vage accounts of commerciële bedrijven eruit gegooid. Als je kritisch kijkt, zie je dat je maar met een handvol van de duizend volgers echt wat hebt. Sowieso zit ik nu veel minder op Instagram. Ik was laatst bij een vriendin en moest even een foto van haar maken. Ze ging met een wijnglas vol water op de bank liggen en schreef onder haar Insta-post: ‘Kids maken ruzie buiten, even me time.’ De kinderen waren gewoon lekker binnen aan het spelen, niks ruzie. Er zijn steeds meer momenten waarop ik denk: waarom doen we dit met z’n allen? Er is eigenlijk niks aan mijn leven veranderd sinds ik minder vaak op social media zit. Het is echt een utopie, het draait om egostrelen en is zó niet echt. Je kind gebruiken om te laten zien dat je een leuke ouder bent, zoals ik onbewust deed: dat zou eigenlijk geen enkele ouder moeten willen.’
