Internetverslaving is geen officiële psychiatrische aandoening. Althans, nog niet. De samenstellers van het psychiatrische handboek DSM-5 hebben besloten om verslaving aan internet en online games niet op te nemen in de nieuwe editie, die dit weekend is gepresenteerd. Maar wie weet komt het probleem wel in DSM-6: de auteurs van het handboek schrijven dat er meer onderzoek gedaan moet worden naar het fenomeen.
Dat internet- en gameverslaving geen officiële aandoening is geworden, zal met verontwaardiging worden ontvangen in Zuid-Korea. Dat land heeft veel jongeren die overdadig veel games spelen online en de overheid behandelt het thema wel degelijk als officiële verslaving. Anderhalf jaar geleden was ik in dat land en sprak ik er met mensen over.
De toenmalige Zuid-Koreaanse staatssecretaris Kim Tae-Seok (Gezinszaken) zei toen: "In Zuid-Korea breidt de internetcultuur zich snel uit en mensen maken zich zorgen over verslaving." De regering heeft met allerlei regels geprobeerd om het aantal internet- en gameverslaafde jongeren te verminderen.
Een van de maatregelen was de introductie van de Internet Reddingsschool. Op dit zomerkamp moeten jongeren allerlei sportieve activiteiten doen. In het jaar dat ik in Zuid-Korea was, 2011, waren er acht kampen met tussen de 20 en 24 kinderen. "Het programma is succesvol, maar het aantal deelnemers is erg laag", zei staatssecretaris Kim. Het is een vrijwillig programma.
Maar is internet- en/of gameverslaving wel echt een fenomeen? Dat wil zeggen: zijn het de games die intrinsiek een verslaving veroorzaken? Misschien is 'internetverslaving' geen losstaande aandoening, maar een gevolg van andere problemen, vroeg ik aan klinisch psycholoog Joo Mi Bae. Zij leidde destijds de afdeling van het Korea Youth Counseling Institute dat zich met het probleem bezig hield.
Ik legde haar voor dat in Zuid-Korea de druk voor scholieren om te presteren wel erg hoog is. Gecombineerd met een gebrek aan ouderlijk toezicht, omdat ook die ouders keihard moeten werken, zou dat toch ook een oorzaak kunnen zijn van te veel gamen?
"Sommige kinderen raken daardoor gefrustreerd en vluchten in games. Het is erg moeilijk om vast te stellen wat oorzaak is en wat een symptoom", erkende Joo Mi Bae.
Vooralsnog zeggen de makers van DSM-5, dat ondanks veel controverse toch als standaardwerk zal functioneren, dus dat internet- en gameverslaving niet evident bestaat als aandoening. Ik ben benieuwd of dat ertoe zal leiden dat de Zuid-Koreaanse regering zijn jongerenbeleid gaat aanpassen.
