De politieke smaken en meningen hierover verschillen dag en nacht. Van de SGP: “God schiep hen, man en vrouw” tot aan D66-kamerlid en ervaringsdeskundige Lisa Van Ginneken: “Transmensen wordt nu het recht op zelfbeschikking op cruciale momenten in hun transitieproces ontnomen. De Transgenderwet dient er toe dat recht te zetten.”
En alles er tussen in. Ik persoonlijk heb nooit moeite gehad met transgenderpersonen, wel met het feit dat zij middels zware operaties en zakken vol hormonen uiteindelijk in het door hen zo vurig gewenste ‘juiste lichaam’ komen. Inmiddels heb ik de hoop dat als het binaire systeem vervalt en er dus vrij voor m, v of x gekozen kan worden, de maatschappij ermee om leert gaan en mensen met genderdysforische gevoelens zich kunnen uiten op de wijze die zij wensen.
Het was in het jaar 2014 dat Conchita Wurst als vrouw met baard het Eurovisie Songfestival won en in 1998 reeds ging de Israëlische Dana International haar als transgender voor. Ik zat in december 2000 op een New Yorkse hotelkamer (met jetlag) toen ik daar op TV plots de Nederlandse Tweede Kamer in beeld zag komen. (Die oude met bruin hout en groene bankjes) Het was wereldnieuws dat de wet op het homohuwelijk was aangenomen. In de lobby beneden later werd me door New Yorkse vooruitstrevenden het hemd van ’t lijf gevraagd. Ik kwam toch maar uit een fantastisch land, zo vonden zij.
Wie doet er nu nog moeilijk of een trouwerij over een bruid en een gom, twee bruiden of twee gommen gaat? Bijna niemand toch. We zijn twee decennia verder. Laten we als Nederland opnieuw een voortrekkersrol vervullen in de wereld. Uiteraard met inachtneming dat verworven vrouwenrechten daardoor niet in de knel komen.
Want wie ben ik nou helemaal om iemand het recht op een ‘eigen gekozen leven’ te ontnemen? Het heeft me wat tijd gekost, maar inmiddels snap ik beter dat iedere generatie opnieuw stappen voorwaarts moet maken. Ik heb het vaker geschreven: ik denk dat geen enkele feminist anti-transmensen is. De boomers waren de vernieuwers van de tweede helft van de vorige eeuw. Nu is het aan de nieuwe generatie.
Hoe ‘fout’ het wellicht voor sommigen klinkt: de homo-emancipatie kreeg een enorme zwieper van rolmodellen. Zij waren alom vertegenwoordigd in de media- en entertainmentindustrie vanaf de jaren ’60. Er zijn nog te weinig trans-rolemodels en als ze het al durven, worden ze behoorlijk belachelijk gemaakt. Althans de transvrouwen. Transmannen zijn beter geïntegreerd en ook minder ‘herkenbaar’ in de maatschappij. Maar gelukkig is daar Raven van Dorst, die als geen ander kan zijn wie ‘hen’ is.
Voorlopig zijn nog wel wat hobbels en bobbels te nemen, want christelijk rechts en ‘alt right’ zullen momenteel hun machokreten door de Kamer laten galmen. Vera Bergkamp: hou je vinger dicht bij de knop van de microfoon! Kritisch zijn is OK, beledigen kan echt niet. En ik persoonlijk ben juist veel makkelijker over genderdiversiteit gaan denken door al dat verzet bij ultrarechts. En o ja: dankzij het boek ANDERS van primatoloog Frans de Waal! Daarom eindig ik met een quote van hem: “We zien vaak wat we willen zien in de natuur. Bijvoorbeeld strijd, concurrentie en agressie, en dat wordt dan gebruikt om ideologische voorkeuren te legitimeren: de natuur is zo, dus onze samenleving moet ook zo zijn, met een vrije markt zonder regels bijvoorbeeld. Alsof er in de natuur niet ook overal samenwerking en solidariteit te zien zijn. Zo zouden sommige conservatieven ook maar wat graag willen dat de biologie zou aantonen dat homoseksualiteit en transgender personen onnatuurlijk zijn.”
