Vanochtend ook weer tal van columnisten gelezen, die schelden op betogers in Engeland, die niet willen begrijpen waardoor Brexit een feit werd en die ook nog eens hun drek smijten over bij naam en toenaam aangegeven journalisten, die een andere mening zijn toe gedaan. Uiteraard de te verwachten Wierd Duk, Arthur van Amerongen en eigenlijk bijna alle andere collega’s die voor De Telegraaf werken. Of voor GeenStijl. Het ooit studentikoze blog dat het inmiddels vaak wint als het aankomt op een scherpe, niet bevooroordeelde blik op de maatschappij en de internationale politiek. Nooit bang om voor ‘politiek incorrect’ te worden uitgemaakt. Ook nooit bang om terug te komen op een mening en aan voortschrijdend inzicht te doen.
Nederland als een veilige vluchthaven voor mensen die in hun eigen land geen leven meer hebben. Omdat ze een ander geloof hebben of een niet-heteroseksuele geaardheid, omdat ze durven opstaan tegen hun ondemocratische regering en daardoor (met vaak hun hele familie) gevaar lopen. Hoe mooi is dat! Maar wat er gebeurd is dat er allerlei mensen uit niet-democratische en niet-welvarende oorden naar Europa komen. Zij willen hier liever leven dan in hun eigen land. Maar ze nemen wel de niet-democratische ideeën van herkomst mee. En daar willen ze dan graag ook veel ‘respect’ voor. Het kan niet zo zijn dat je in een land wilt wonen, waar je het leefklimaat van verafschuwt.
Het islamisme is fascisme dat in ongeveer niets verschilt van het fascisme van extreemrechts. En dit islamitisch fascisme is geslaagd in wat alle andere vormen van fascisme niet lukte: bescherming krijgen in de ogen van de eigen vijanden bij zelfbenoemde mensen van links. Veelal intellectuelen, antiracisten, antifa, politici en zelfs feministen. De Franse journaliste en ex-moslima Zineb El Rhazoui noemt hen collaborateurs. Elk van die groepen blijkt bereid te zijn om de islam te behagen, en daarbij zichzelf, de eigen identiteit alsook hun belangrijkste strijdpunten te verloochenen. Het is mede door hun steun en hulp dat fenomenen als de hoofddoek en de boerkini plots kunnen uitgroeien tot schijnbaar onoverbrugbare maatschappelijke splijtzwammen en verregaande polarisering. Deze collaborateurs begrijpen niet dat ze gewoon instrumenteel zijn in het verspreiden van het islamitisch fascisme (waarbij antisemitisme ‘gratis’ bijgeleverd is) dat zich steeds verder uitbreidt.
Ook in Nederland en België zijn er de stemmen van ex-moslima’s. Twintig jaar geleden was er Ayaan Hirsi Ali (weggehoond), nu hebben we de jonge schrijfster Lale Gül en columniste Ebru Umar. In België zijn er Assita Kanko en Darya Safai. Ze worden weggezet als Bounty’s, maar deze intelligente vrouwen weten en begrijpen heel wat meer dan al die politiek correcte roeptoeters die nooit verder zijn geweest dan een all-you-can-eat-resort in Sharm-El-Sheikh.
Linkse partijen zorgen in steeds rapper tempo voor teruggang en de verworvenheden van het oude links worden ten behoeve van moslims overboord gekieperd. Naar de wereld kijkend: overal waar de islam oververtegenwoordigd is, is er gedonder. Alleen in Myanmar, waar ze een minderheidsgroep vormen, zou je kunnen zeggen dat moslims het moeilijk hebben. Islam mengt niet met het boeddhisme daar, net als de islam slecht mengt met joden en christenen en al helemaal niet met vrijdenkers.
De Nederlanders die staan voor de vrije waarden en die ook niks moeten hebben van xenofobie, kunnen nu alleen nog maar op de VVD stemmen, een partij die door de politiek correcten zelfs voor ‘extreem rechts’ wordt uitgemaakt. Ik kan niets anders concluderen dan dat mijn collega-journalisten die zich in allerlei bochten en scheldpartijen wringen om maar te bewijzen dat er geen sprake is van islamisering, dit blijkbaar wél een prettig vooruitzicht vinden.
Israel is de vooruitkijkspiegel voor Europa. Het is een onprettige waarheid, maar als die kleine Joodse staat onder de voet gelopen wordt door de hen omringende, kolossale islam, is ook onze vrijheid in het geding.
Illustratie: PickPic
