Tarun J. Tejpal heeft een lange staat van dienst als nagel aan de doodskist van de Indiase autoriteiten. Zijn blad Tehelka covert de slachting van 90 moslims in Gujarat, de corruptie van regeringsambtenaren of de fatale milieuverontreiniging aan de buitenkanten van de metropolen als Mumbai. Geen leuke verhalen over de top colleges van het land of de seksuele mores op de Indiase highschools. Ouderwetse onderzoeksjournalistiek, daar gaat het bij Tejpal om. ‘Ik wil niet dat lezers naar huis gaan en lekker slapen,’ zei hij hierover, ‘ik wil dat ze wakker liggen van onze stukken, dat is mijn fundamentele roeping’.
Slumdog Millionaire
Zijn romans liggen in het verlengde van deze missie. In het net in vertaling verschenen India – Het leven van mijn moordenaars portretteert Tejpal zijn land op een manier, die we weinig in de literatuur tegenkomen. Hier geen exotische wow-factor met de ene bizarre kleurrijke plotlijn na de andere. Tejpal neemt een snoekduik in de riolen, in de onderkant van de samenleving. Bruut en teder, star en vloeibaar. Noem het de anti Slumdog Millionaire. ‘Ik wilde geen gereinigde oppervlakkige roman voor een westers publiek. Ik wilde de gekmakende complexiteit van het echte India vertellen.’
Mastodont
Hoofdpersoon van Het leven van mijn moordenaars is een onderzoeksjournalist, die op het nieuws hoort dat vijf criminelen een moordaanslag op hem gepleegd hebben. Hij heeft niets gemerkt, maar krijgt direct politiebescherming toegewezen. Bij het proces staat hij voor het eerst oog in oog met zijn tegenstanders: vier tengere sukkels en een mastodont, die de hele rechtszaal angst inboezemt. Maar voor de lezer bij het hof arriveert, introduceert Tejpal eerst zichzelf, althans zijn alter ego. Een onaangename, zelfingenomen intellectueel die alles en iedereen minacht, van zijn hysterisch krijsende moeder en zijn hersenloze echtgenote tot zijn slappe zakenpartner.
Stop je kleine lulletje ergens anders in
Vurige fakkel
Zijn onderzoeksblad gaat bijna failliet maar de journalist steekt zijn energie en zijn geslachtsdeel liever in zijn minnares. Intense erotische scènes volgen, waarbij hij doet of hij haar staand tegen de slaapkamermuur verkracht. ‘Na enkele minuten van gore verwensingen over en weer duwde ik haar dan met haar rug tegen de muur. Op het moment dat ik haar aan die muur nagelde, ging haar ideologische tirade over in spottende seksuele beschimpingen (…) ‘Stop je kleine lulletje ergens anders in! Wat ik nodig heb is een vurige fakkel.’ Ze was ervoor gemaakt om staand genomen te worden.’ Dit ritueel van ruzie maken, scheldpartijen en pseudoverkrachtingen herhaalt zich continu, beiden zijn eraan verslaafd. Met zijn wettelijke echtgenote verveelt de journalist zich in bed, hij verlangt naar zijn softe sm-spelletjes.
Messentrekker
Niets aan de hand, zou je als lezer zeggen en na honderd pagina’s volg je Tejpal graag als hij minutieus de afkomst van de vijf aanslagplegers reconstrueert. Van een bangelijke moslim tot een piepkleine messentrekker, het levert een kwintet unieke portretten op, die deze roman tot onmisbaar leesvoer voor India-gangers maakt. Maar in Tarun Tejpals geval achterhaalt de werkelijkheid de fictie.
Verkrachting
De Indiase media, die Tejpal zo vaak hebben gesteund in zijn strijd (en dat van zijn blad Tehelka) tegen de autoriteiten, hebben nu de messen geslepen omdat hij is aangeklaagd voor verkrachting. Op 7 en 8 november zou hij een jonge stagiair van het blad tweemaal hebben lastig gevallen in een lift tijdens een door Tehelka georganiseerd festival in Goa. De vrouw liet het er niet bij zitten en diende een klacht in bij de hoofdredactrice, Shoma Chaudhury. Over de gebeurtenissen daarna bestaat onduidelijkheid. Sommigen beweren dat Chaudhury, een zelfverklaard feministe, desondanks de affaire binnenkamers heeft proberen af te handelen om het blad niet in verlegenheid te brengen. Anderen verdenken haar slechts van onhandigheid. Tejpal zelf dacht er vanaf te komen met uitgebreide schuldverklaringen per mail aan de stagiair – ‘een pijnlijk misverstand, een moment van totale krankzinnigheid’ – en heeft aangekondigd zich zes maanden niet op de redactieburelen te vertonen. Niet genoeg voor de stagiair, die zijn voortdurende hitsige benaderingen en uiteindelijke pogingen haar met een vinger te penetreren zat was, zij bracht de zaak in de publiciteit en heeft Tejpal aangeklaagd bij de politie. Wanneer de zaak voor de rechter komt, is nog niet bekend. Chaudhury heeft ontslag genomen en wordt met de dood bedreigd.
Lisbeth Sallander
Het lijkt alsof Tejpal fictie en werkelijkheid niet uit elkaar kan houden. Het aloude adagio ‘als een vrouw nee zegt, bedoelt ze ja’ is uitgebreid in de roman India – Het leven van mijn moordenaars terug te vinden. Hoge morele standaard als het om publiceren gaat, ranzig gepruts in zijn privéleven, het doet wel aan Stieg Larssons Millennium denken met journalist Mikael Blomkvist en ‘zijn’ Lisbeth Sallander. Al komen de dames er bij Tejpal een stuk slechter af. In fictie bewaart hij zijn beste profielen voor de mannelijke personages, in werkelijkheid slaat hij de plank nogal eens mis als het om vrouwen gaat.
Tejpal kan mogelijk tien jaar cel krijgen voor deze zaak, zijn excuses per mail kunnen als een bekentenis worden opgevat. Wat zich precies in die lift te Goa heeft afgespeeld, zullen we nooit zeker weten. Alleen de fictie resteert, de fascinerende Dostojevski-achtige roman India, die nu een merkwaardig extra rauw randje heeft gekregen.
Tarun J. Tejpal: India – Het leven van mijn moordenaars, uitgeverij De Geus
