Nu ben je van de ene op de andere dag de jongste speler ooit, die in het eerste elftal van Abe’s club speelde en is het vooral zaak om normaal te blijven doen. Maar daar zijn jullie over het algemeen wel goed in, in Friesland.
Ik hoorde ook je interview na afloop, dat vond ik al een kunststukje op zich. “Hier kon ik vijf jaar geleden alleen maar van dromen,” zei je. “Nou, vijf jaar geleden, twee jaar… Dat ik hier nu mag staan is echt een droom. Ik had dit nooit kunnen verwachten. Het gaat nu in een stroomversnelling, bijna. Maar dat het zo snel gaat, is alleen maar fantastisch.”
De verslaggever stelt een slordige vraag, hij lijkt wel nerveuzer dan jij: Had je dit verwacht, toen je nog in de C speelde, dat het zo snel zou gaan?
Je blijft beleefd en zegt: ‘Nee, dat is twee jaar geleden voor mij, de C. Echt, totaal niet.”
Je draait al een paar weken mee in de voorbereiding, zegt de verslaggever. Was dat zwaar?
“In het begin was het wel een beetje wennen. Ik ook wat last van m’n kuiten gehad, wat spierpijn, maar daarna pak je het niveau best snel op.”
En nu? Dat weet je niet precies. Binnenkort wordt er geëvalueerd. Je bent ook nog helemaal niet met vakantie geweest. “We kijken wel hoe het loopt.”
Ik zou nu graag zeggen: Ik heb de toekomst van het Nederlandse voetbal gezien en hij heet Kik Pierie. Maar ik heb je niet gezien. Nog niet.
Met Vriendelijke Sportgroeten,
@MJvdHeuvel
