Dat had liedjesschrijver en toen aankomend bandleider Roger Waters mooi bedacht vantevoren. Als de film onverhoopt niks is dan zorg ik gewoon dat de muziek erbij wel de moeite waard is. Voorafgaand aan de opnamen moest er wel nog een klusje geklaard worden. Syd Barrett, mede-oprichter van de groep, en tot dat moment aandrager van de meeste songs, werd namelijk steeds gekker in zijn hoofd. Zijn gedrag was in toenemende mate onberekenbaar en paranoïde dankzij toenemend inname van geestverruimende genotmiddelen. Barrett kwam vaker wel dan niet opdagen tijdens repetities, en wanneer hij dat wel deed begon hij minutenlang naar de punten van zijn schoenen te staren. Dus werd hij noodgedwongen aan de kant gezet. De band wilde verder. Soundtrack From The Film More verscheen in 1969 en werd de eerste plaat zonder Barrett.
“We cry and cry, sadness passes in a while” heet het nog in het openingsnummer.
Toch lijkt er verder weinig aan de hand. Althans in de rest van de teksten. De natuur wordt opgezocht. More is aards, dromerig, pastoraal, zomers. Je ziet de Engelse landschappen aan je voorbij trekken. Een aantal songs heeft helemaal geen tekst. Wel klinken er blues, jazz en folk. De uitvoering is meer impressionistisch dan eenduidig. Licht bedwelmend is de drugssfeer in Main Theme. Het plots uiteenspatten en toepassen van experiment kwam pas later.
Evenmin bevat More het latere engagement van Waters. Toch klinkt er een aankondiging. Fluitende vogeltjes én een doemorgel aan het begin. Hier sluimert vanalles dat op latere albums tot uiting komt. Het onbekommerde naast het onderhuidse en unheimische. En dan zijn er allerlei stemmingswisselingen. Naast de verklankte onschuld is er ineens het brute geweld in de vorm van de splijtende hardrock van The Nile Song en Ibiza Bar. Hardrock jawel, dat toen nog amper een naam had. Hoor verder die ijle geluiden in Quicksilver. Bands als Tangerine Dream hadden hier destijds vast kennis van genomen en er nadien een compleet oeuvre op gebouwd.
En omdat die latere albums wel uitgroeiden tot klassiekers, heeft deze soundtrack nooit de kans gekregen om zijn ware aard te tonen. Het oordeel erover is eigenlijk nooit meer bijgesteld, wat ertoe heeft geleid dat er ook nu nog door weinigen naar wordt omgekeken. Voor vrijwel niemand is dit een favoriete Pink Floyd. In bakken tweedehands blijft ie meestal liggen. Beduimeld, afgedankt. De plaat bezit misschien niet de urgentie van veel andere Floyduitgaven, maar stel nu eens dat dit de enige lp was geweest van de Britse band, dan zou ie ongetwijfeld zijn uitgeroepen tot psychedelische (cult)klassieker.
