Ik had eigenlijk niet zo’n zin om iets te vinden over Johan Derksen en de vaak flauwe onsmakelijke racistische, seksistische en homofobe grappen van hem en zijn kompanen in het programma Veronica Inside.
Niet in de laatste plaats omdat het allemaal nogal saai is. Zo’n Derksen zou in het beste geval een grappig typetje zijn in een satirisch programma in het niet meer zo recente verleden. Maar de lulligheid van zulke mannen wordt alleen nog maar ingehaald door hun eigen voorspelbaarheid en zelfingenomenheid dus daar is al genoeg over gezegd.
Over het racistisch karakter van het zoveelste belegen grapje van Derksen en de zijnen is evenals over hun seksisme, transfobie en homofobie ook al genoeg gezegd. Maar ik wil het wel nog even hebben over de zwakke verdedigingslinie die de kritiek op dit soort fossielen oproept.
Want wat er gebeurde is het volgende: Een bekende Nederlander van de B-categorie met ongewassen haar en een snor met achterstallig onderhoud maakte weer eens een racistische voorspelbare grap; Critici vonden daar wat van en vroegen zich hardop af of je je daar als bedrijf aan wilt verbinden; De programmamakers kregen ruzie en één van hen besloot zich wat kritischer op te stellen; Het programma houdt misschien op te bestaan; En vervolgens begonnen allerlei (vaak rechtse) sneeuwvlokjes hysterisch over censuur te gillen. Dat is kort samengevat wat er gebeurd is.
En vooral dat hysterische gegil is natuurlijk nogal potsierlijk. Want juist degenen die vinden dat ze alles mogen zeggen beginnen nu over censuur en gedachtenpolitie. Rot toch op zeg, zolang een gerechtelijke uitspraak niet anders bepaald mogen ook irritante fossielen alles zeggen wat ze willen.
De hypocrisie druipt er vanaf. Diegenen die nu opeens vinden dat ze niets mogen zeggen maar al jaren alles zeggen wat ze willen kunnen verdomd slecht tegen kritiek. Het doet denken aan de huilstruiken van GeenStijl toen ze een keer wat tegengas kregen.
Zolang het binnen de wettelijke kaders blijft mag elke kutlul zeggen wat hij of zij wil en mag ik een kutlul een kutlul noemen. Als sponsors dan besluiten zich niet meer aan die kutlul te verbinden is dat hun goed recht. Opportunistisch of niet, zo werkt de vrije markt.
Interessanter, en belangrijker, is de vraag wat de oorzaak is van al die hypocriete verontwaardiging. Vaak zijn de opgewonden standjes die zich nu druk maken over een praatprogramma ook degenen die discriminatie en institutioneel racisme ontkennen en bagatelliseren. Misschien vinden de sneeuwvlokjes het makkelijker een inhoudelijk gesprek te ontwijken?
Wat mij betreft mogen de rotte appels huilen zo hard als ze willen. Maar dan ook niet meer zeuren als je door je eigen hypocrisie door de mand valt. Of als ik daar wat van vind. Vraag je eens af wat je echt belangrijk vindt.
