Zo’n 80 jaar geleden kende Nederland nog geen 300.000 alleenstaanden. Nu zijn ze met 3 miljoen en dat aantal stijgt, ook procentueel, nog steeds. Velen doen stoer over hun singlestatus; velen zijn op zoek. Menigeen bevindt zich in een houellebecqiaanse, eenzame hel.
Klachten van mannen horen we niet in de media; zij worden gediagnosticeerd als ‘zielig’. Of ze worden neergezet, ook op deze site als agressor.
Hoogopgeleide vrouwen klagen openlijk: dat de leuke mannen op zijn, dat mannen niet aan serieuze relaties en een gezin ‘toe zijn’.
Wat is er gebeurd?
Het idee bestaat dat nu vrouwen ‘eindelijk vrij zijn een partner te kiezen’. Lotte Houwink ten Cate, historicus, in de Volkskrant: “Stellen met kinderen gaan tegenwoordig vaker uit elkaar dan vroeger, en uit Amerikaans onderzoek blijkt dat ongeveer 70 procent van de echtscheidingen wordt aangevraagd door de vrouw. Opmerkelijk is dat mannen het vaak niet zien aankomen. De slagvaardigheid van vrouwen kan worden gezien als sociale vooruitgang, als een teken dat geëmancipeerde vrouwen meer van mannen verwachten. Wie financieel onafhankelijk is kan de lat hoger leggen, en doet dat doorgaans ook.”
Maar de vrouw is niet vrij.
Ooit deden vrouwen veel minder betaald werk dan nu. Bovendien waren er nauwelijks uitkeringen. De gemiddelde vrouw was dus economisch afhankelijker van de man dan in de situatie na de Tweede Wereldoorlog. Gezinnen kenden ook een duidelijker taakverdeling: de één bracht het geld binnen, de andere zorgde. Beide partners steunden elkaar. Relatievorming gold als normaal, scheiding was dat niet.
Vrouwen zijn sindsdien de arbeidsmarkt opgejaagd, met het nooit door feiten gestaafde idee dat betaald werken moet én dat werken ‘leuk is’.
U kent de taal wel, door politiek links, midden en rechts ondersteund:
— de loonkloof moet verdwijnen;
— elke vrouw moet economisch zelfstandig zijn;
— het liefst moeten zoveel mogelijk vrouwen naar de top en in elk vak moeten vrouwen werken. Ook als het niet werkt:
(tekst loopt verder onder de video)
Gevolgen
Echter, toen vrouwen massaal de arbeidsmarkt opgingen/opgejaagd werden, vergat men één ding: vrouwen zijn bovenal hypergaam. Op de relatiemarkt kijken ze omhoog, naar mannen met meer status en geld dan zijzelf.
Onderzoek in Personality and Individual Differences (2022), toont aan dat 97% van de vrouwen bij het zoeken naar een partner op inkomen selecteren.
Mannen doen dat niet.
Het aantal vrijgezelle mannen ligt onder werklozen twee keer zo hoog als onder werkende mannen, zo stelde Demos: Bulletin over Bevolking en Samenleving. We zien in het onderzoek Life outcomes of childless men and fathers (door demografe Renske Keizer) dat laagopgeleide mannen vaker kinderloos zijn dan hogeropgeleide.
Bij vrouwen is dat precies andersom.
Oud-directeur van relatiebureau Just2match Sabine Stuiver meldde eens werkloze mannen niet meer in te schrijven. Werkloze vrouwen schreef ze wél in.
Op de relatiemarkt kiezen man en vrouw totaal anders. Dit man-vrouw-verschil en de gevolgen hiervan wordt zelden benoemd. Naarmate vrouwen economisch zelfstandiger zijn, vissen ze in een kleinere vijver qua mannen, gaan ze meer verwachten van mannen (ook onmogelijkheden, zoals ‘haar aanvoelen’) en blijven er dus meer vrouwen en mannen alleen.
Hoe komt dat? Het zal de biologie zijn…
Zo ‘geëmancipeerd’ als wij in het dagelijks leven acteren, zo ongeëmancipeerd zijn wij in de liefde. Hoe zelfstandig een vrouw zich beweert te voelen… ze voelt zich slechts aangetrokken tot mannen die ze niet beneden haar waarde ziet. Wensen dat een man zijn status inlevert – wat wij continu eisen doordat vrouwen ‘hogerop moeten’ en van mannen eisen dat zij zorgtaken op zich nemen – is hetzelfde als een vrouw vragen zich van haar schoonheid te ontdoen.
Ooit was er de omgeving (zuil, kerk, familie) en het individuele besef dat je tot een geheel behoort en verantwoordelijkheden hebt, die zorgde dat vrouwen ongeveer op hun eigen niveau kozen. Die correctiemechanismen zijn nagenoeg weggevallen. Op de datingapps blijkt 80 procent van de vrouwen op de bovenste 20 procent van de mannen te jagen. De bovenste, en dat is niet per se ‘de beste’, ‘de bereikbaarste’.
Zo blijven beide seksen teleurgesteld.
Datingeconomie
De situatie anno nu: de eenzame vrouw, die wel seks en knuffels krijgen als ze dat wil (vrouwelijke seksualiteit is schaars), maar verlangt naar liefde. Kennelijk niet volledig voor het haalbare gaat. En: de houellebecqiaanse hel van de eenzame man en eenzame vrouw. We hebben een datingeconomie gecreëerd waarin vrouwen het voor het zeggen hebben, waarin zij de meeste aandacht hebben, de meeste keuzes.
Maar dat is geen situatie waar zij per se voordeel bij hebben. Ze zijn stuurloos en dus blijven velen alleen.
De jongeman heeft allang gekozen. Soms wordt hij uitverkoren in de partnerloterij, geregeld is hij ongewenst alleen en/of kiest voor Andrew Tate. Deze influencer leert: “Stop op vrouwen jagen [interessant, want verleiden is nu toch al een taboe – ‘RV]; word miljonair, domineer vrouwen.”
Tate is niet populair geworden door social media of oprukkend conservatisme, zoals het nu geframed wordt. Hij is een logisch gevolg van de emancipatoire ontwikkelingen van de laatste decennia.
In de VS zal in 2030 bijna de helft van alle vrouwen tussen 25 en 45 jaar single en kinderloos zijn. Ongetwijfeld is dat het voorland van Nederland. Velen zullen daar ongelukkig mee zijn.
Oplossingen
Ik hoorde en las al: “Ja, ik ben nu professor/succesvol ondernemer, nu is geen man meer geschikt voor mij.”
Wel, vrouwen zouden kunnen stoppen met carrière maken. Hun visvijver aan partners wordt dan weer groter.
Zouden sommige vrouwen dit nu niet al stiekem doen?
Een andere optie: vrouwen zullen mannen moeten daten op wie ze neerkijken. De man als mens beoordelen. Socioloog Warren Farrell deed in 2014 een iets andere suggestie in Psychology Today:
“The issue first should be addressed before kids get to college. For example, we may need to encourage our daughters to take the initiative when they want physical intimacy, not just to say when they don’t.
Our society strives for equality but few experts are asking women to share the responsibility for taking the initiative in sex, thereby risking rejection. During adolescence, women are the more mature sex. It’s unfair to expect guys to assume 90 percent of the burden of sexual rejection.”
En nu mijn vraag: waarom komen in media, in alle podcasts en artikelen over dit thema vooral vrouwen – en dan vooral degenen die op dat moment single zijn – aan het woord? Ze praten OVER mannen – dat is toch eenzijdig?
Voorstel: spreek MET mannen. Dan kun je wat oplossen.
Renzo Verwer was single én heeft/had relaties. De wonderbaarlijk populaire kreet ‘ben je NOG single?’ ziet hij als dom en onnadenkend, want die miskent dat mensen niet eeuwig bij elkaar blijven. Bovendien degradeert ze eerdere relaties.
Verwer publiceerde o.a. ‘De liefdesmarkt’ https://boeken.cafe/boeken/9789490374174/de-liefdesmarkt/ (2011).
