Op je cd Reimagination zijn de Motown-hits opnieuw gearrangeerd door je producer Fred Mollin. De bekende uptempo nummers van The Supremes, Marvin Gaye, The Four Tops, Martha (Reeves) & The Vandellas en anderen klinken nu als ballads.
“Fred en ik zijn drie jaar geleden begonnen om te werken aan dit album. In de afgelopen jaren hebben we gezocht naar een nieuwe richting voor de liedjes. Fred heeft het idee bedacht om ze te arrangeren als ballads. Hierdoor hebben de liedjes een andere betekenis, essentie en gevoel gekregen. Ik heb mijn liedjes altijd geschreven vanuit de gedachte om ze een diepere betekenis en achtergrond mee te geven.”
De uptempo songs van Motown zijn oorspronkelijk opgenomen als ballads, maar werden uptempo gemaakt om ze aantrekkelijk te maken voor de jeugd en niet voor hun ouders.
“Precies! De liedjes hebben nu weer hun originele arrangement, waardoor de melodieën ook weer meer klinken en terugkeren.”
Mijn liedjes zijn altijd geschreven vanuit storytelling en gebeurtenissen die daadwerkelijk hebben plaatsgevonden met onze vriendinnen en vrienden.
Door de nieuwe arrangementen lijken de liedjes meer verhalen te zijn geworden.
“Mijn liedjes zijn altijd geschreven vanuit storytelling en gebeurtenissen die daadwerkelijk hebben plaatsgevonden met onze vriendinnen en vrienden. Ik luisterde altijd naar mensen op straat en luisterde stiekem mee tijdens gesprekken tussen mensen in restaurants. Daar heb ik veel geleerd en gehoord over persoonlijke zaken en liefdesgesprekken. Hier schreef ik later over.”
Ik las in interviews dat Bernadette (track 12 op de cd) is gebaseerd op de liefdesbrieven die je al op elf jarige leeftijd schreef aan een meisje op school. Ze gold als een muze voor je.
“Ja, dat klopt. Zij heeft mij geïnspireerd. Ik dacht meestal aan iemand wanneer ik liedjes schreef.”
Met welk arrangement heeft Fred je verrast?
“Bij In My Lonely Room. Dat is een van mijn favoriete nummers die ik schreef. In de uptempo versie van Martha Reeves & The Vandellas zat een bijzondere melodie.” In My Lonely Room werd in maart 1964 uitgebracht door Martha Reeves & The Vandellas. Op Reimagination zingt Todd Rundgren mee als achtergrondzanger. Lamont Dozier voegt aan zijn antwoord toe dat Rundgren en ook alle andere gasten op het album alle vrijheid kregen hoe zij invulling wilde geven aan de rol van achtergrondzanger(es). Op Reimagination zingen ook andere muzikale grootheden zoals Gregory Porter, Marc Cohn, Rumer, Sir Cliff Richard en Jo Harman mee. “Iedereen mocht kiezen op welk nummer hij of zij wilde meedoen.”
Achtergrondzangers als Graham Nash, Gregory Porter en Rumer hebben hun eigen gevoel en interpretatie toegevoegd
Welke muzikale laag hebben de gastartiesten toegevoegd aan je originele composities?
“Ze hebben hun eigen gevoel en interpretatie toegevoegd.”
Ik las dat How Sweet It Is (To Be Loved By You) een van je favoriete eigen composities is.
“Dat klopt. Toen ik het nummer schreef wilde ik het op mijn soloalbum zetten die ik stiekem aan het maken was, maar mijn platenbaas Berry Gordy kwam hier achter. Gordy wilde dat ik het nummer liet zingen door Marvin Gaye. Als promotie voor een tournee en een nieuw album had hij een grote hit nodig. Marvin Gaye bracht het in september 1964 als single uit. Ik vind de uitvoering van James Taylor uit 1975 geweldig. Dat geldt ook voor de versie gezongen door Rod Stewart uit 1989.”
Het was een leuke verrassing om te zien dat Sir Cliff Richard, in het dubbel gearrangeerde nummer This Old Heart Of Mine – My World Is Empty Without You (track 7) ook meezingt op de cd. Sir Cliff is niet zo bekend bij het Amerikaanse publiek.
“Sir Cliff is een oude vriend. In 2011 produceerde ik zijn album Soulicious, waarop ook nummers staan die door mij zijn geschreven. De muzikale gasten op Reimagination zijn allemaal vrienden van mij. Het was geweldig om bij het maken van de cd iedereen weer terug te zien.”
Graham Nash zingt op Reimagination mee op de Supremes medley (track 1) die bestaat uit: Where Did Our Love Go, Stop In The Name Of Love, Come See About Me en Baby Love. De songs passen zo goed in elkaar.
“Ja, dat vond ik ook bijzonder. Tijdens het arrangeren bleken de vier nummers zo mooi in elkaar te passen. Er is hierdoor een hele mooie nieuwe connectie ontstaan.”
Ik wilde met het nummer Nowhere To Run een -politiek- statement maken.
Hoe belangrijk is Nowhere To Run in je carrière? Het nummer gaat over de (rassen)rellen in Detroit in 1967 en het verhaal van een negentien jarige jongen die werd opgeroepen om te vechten in Vietnam. Nowhere To Run heeft hierdoor een politieke lading.
“Het verhaal gaat inderdaad over die jongen. Ik zag hem op een feest. Hij was erg bang om de volgende dag te moeten vertrekken om te dienen in het Amerikaanse leger in Vietnam. Later hoorde ik dat hij al na zes maanden was omgekomen. Je hebt gelijk, het nummer gaat ook over de rellen in Detroit en andere maatschappelijke problemen. Ik wilde met het nummer een -politiek- statement maken. We hebben soms geen mogelijkheid om de werkelijkheid te ontvluchten, we moeten met gebeurtenissen in ons leven leren omgaan.”
Je liedjes, zoals van The Supremes en Martha Reeves & The Vandellas, klinken optimistisch en vrolijk, maar hebben ook nare en donkere gebeurtenissen in de geschiedenis vastgelegd.
“Het leven en de liefde zijn verhalen op zich, iets dat ik het beste kan verwoorden in liedjes. Ondanks de inderdaad soms donkere teksten probeerde ik altijd een optimistisch en hoopvol gevoel aan een liedje te geven. Het wordt straks beter; geniet en dans! Dat gevoel wilde ik overbrengen.”
Je producer Fred Mollin noemt je in het boekje bij de cd ‘de architect van een nieuwe muziekstijl en de popmuziek zoals wij dat nu kennen’.
“Ja, ik heb met mijn liedjes historische gebeurtenissen willen vastleggen. Ik ben trots dat ik als liedjesschrijver deze rol heb mogen vervullen. Na meer dan vijftig jaar blijken sommige teksten, helaas, nog actueel.”
Ik las in een interview met Mary Wilson van The Supremes dat je, binnen het componistentrio Holland-Dozier-Holland, de rol had om de songs een gospelelement te geven. Wilson zegt in het interview verder dat Eddie Holland The Supremes zangkwaliteiten bijbracht en dat Brian Holland het muzikale genie was.
“Daar heeft ze gelijk in. Binnen Holland-Dozier-Holland hadden we deze rolverdeling. Ik schreef de liedjes zo dat ze door elke artiest gezongen konden worden. Dat was mijn motto.”
The Supremes hadden een eigen sound die we destijds hebben aangepast aan de stemming en het gevoel van de zangeressen.
Motown heeft een unieke (muziek)sound. Ik las dat er voor The Supremes destijds extra nagedacht was om voor de drie zangeressen ook een eigen sound te creëren, als een soort handtekening.
“Dat klopt. The Supremes hadden een eigen sound die we destijds hebben aangepast aan de stemming en het gevoel van de zangeressen. De nummers die ik nu schrijf, over mijn huidige mening over de politiek, de samenleving en mijn persoonlijke gevoelens, hebben die sound weer. Net als vroeger, zoals ik eerder zei, luister ik ook weer goed naar wat mensen op straat, op feestjes en in restaurants zeggen en doen. Dat gevoel van weleer is terug, dat is geweldig! Ik kan niet wachten om ze te laten horen aan het publiek.”
Ik stel graag mijn ervaring beschikbaar aan de nieuwe generatie componisten.
Hoe kijk je naar de huidige generatie songwriters?
“Er zijn geweldige muzikanten. Ook zij gebruiken het handwerk van liedjes schrijven zoals ik heb gedaan.”
Zou je een mentor voor hen willen zijn?
“Ja, eerder was ik muziekprofessor aan de universiteit hier in Californië. Het was bijzonder dat zij mij vragen stelden over hoe ik mijn hits heb geschreven. Ik stel graag mijn ervaring beschikbaar aan de nieuwe generatie componisten.”
Ik hoor mijn muziek altijd. Motown muziek is, hier in Amerika, altijd te horen op de radio.
Je volgt, zo te horen, de huidige muziekindustrie op de voet, zoals Beyoncé en anderen. Zou je nummers voor haar willen schrijven?
“Ik volg inderdaad de huidige muziekindustrie. Beyoncé en anderen schrijven zelf hun eigen geweldige songs. Artiesten in de muziekindustrie vragen mij regelmatig of ik songs wil schrijven. Dat zijn nog steeds mooie uitdagingen. Ik schrijf ze wanneer ik tijd heb.”
Kijk je graag terug op je carrière, met het besef dat je 54 nummer 1-hits! voor Motown-artiesten hebt geschreven?
“Ik hoor mijn muziek altijd. Motown muziek is, hier in Amerika, altijd te horen op de radio. Hierdoor heb ik geen kans om niet over mijn carrière na te denken. Het is geweldig dat onze muziek nog steeds zo beklijft. Dat zie ik als zegening. God is degene die mij mijn liedjes heeft gegeven. Hij is voor mij de Master of Music.”
Hoe kijk je terug op je tijd bij Motown?
“Ik heb veel sentimentele gedachten over die tijd. Motown was voor mij dé muziekschool waar je het vak van liedjesschrijver kon leren. Ik heb daar, als een soort handwerk, geleerd om mijn liedjes te schrijven. Motown heeft mij die kans geboden. Dankzij Berry Gordy (de platenbaas van Motown) en anderen kon ik mij muzikaal en creatief op alle mogelijke manier uiten.”
Motown was voor mij dé muziekschool waar je het vak van liedjesschrijver kon leren.
Lamont Dozier werkte tussen 1962 en 1967 bij het legendarische platenlabel Motown. Dozier werd als zestien jarige zanger van de Doo-wop groep The Romeos (ze hadden in 1957 een bescheiden Amerikaanse hit met Gone, Gone, Get Away) gevraagd door Berry Gordy om songwriter en producer te worden bij Motown. Na een creatieve breuk met Motown richtte Dozier de platenlabels Invictus en Hot Wax Records op.
Wat was de rol van Brian en Eddie Holland, met wie je voorheen het schrijverstrio Holland-Dozier-Holland vormde, in het maken van Reimagination? De tracks op het album hebben jullie gezamenlijk geschreven.
“Zij hebben geen rol gespeeld bij Reimagination, we zijn in 1972 uit elkaar gegaan.”
Waarom wilde je weer een soloalbum maken? In 1974 verscheen je eerste soloalbum Out Here On My Own.
“Ik wilde mijn liedjes in een ander muzikaal licht zetten. (lacht) Nee, Fred heeft mij niet hoeven overhalen om dit album te maken… Het was geweldig om dit album te maken, we hebben er echt de tijd voor genomen.”
Lamont Dozier werkte in de afgelopen jaren, samen met zijn zoon Paris Dozier, in Chicago aan de musical Mr. Chickee’s Funny Money.
Hoe heb je de selectie van de liedjes voor Reimagination gemaakt? Een onmogelijke klus lijkt me.
“Het was inderdaad erg moeilijk om te kiezen uit mijn catalogus. We werken aan een vervolg van Reimagination.”
Is Reimagination een akoestische herinterpretatie van je hits?
“Dat is mooi gezegd.”
