Milton Wijngaarde was nog maar net twintig jaar oud, toen posters van hem en zijn drie collega’s in de groep Romeo op posters boven bedden in slaapkamers hingen. Coming Home was de hit en fame, fortune & friends zoemden om hen heen als bijen rond een honingraat. Dat succes echter vergankelijk is, leerde hij enkele jaren later. ‘Het kwam en het ging, zo gaan die dingen’, aldus Milton. ‘In 2014 maakten we als drietal nog een korte comeback, maar nu is het tijd om solo verder te gaan.’ Gedurende die kortstondige terugkeer werden er een aantal nieuwe songs geschreven, waarvan er een op single uitkwam. De rest bleef liggen en daar heeft Milton nu profijt van. ‘Ik werk nog steeds met dezelfde mensen die toen ook al in mij geloofden en ik ben dan ook blij Right here als nieuwe, eigen track te hebben kunnen uitbrengen. Er zijn de laatste jaren flink wat stappen in de goede richting gezet, ook tijdens die korte terugkeer met de groep. Daarin kwam ik mezelf tegen en leerde ik van fouten en dingen die wel goed gingen, zoals het schrijven van nummers. Ik ben niet meer die jongen van twintig en mijn omgeving is veranderd. Ik ben nu een veertiger met vrouw en kinderen en dat zorgt ervoor dat ik nu over andere dingen schrijf. Al zal ik tijdens mijn optredens ook altijd nog iets van Romeo blijven zingen. Ik ben nog steeds supertrots op die periode.’
Bloedneus
Right here gaat volgens de zanger over het altijd kunnen terugvallen op mensen die je liefhebt en klaarstaan voor een ander. ‘Het meest recente voorbeeld vond vanmorgen plaats. Mijn zoontje van dertien riep me en aan zijn stem hoorde ik dat hij me echt dringend nodig had. Zijn manier van ‘papa’ roepen was anders dan anders. Hij bleek een heftige bloedneus te hebben en wilde dat ik te hulp schoot. Het feit dat hij erop vertrouwd dat het wel goed komt als zijn vader komt helpen is zo tof om te voelen. Het klinkt cliché, maar mijn gezin kan altijd op mij rekenen. Als ze me nodig hebben dan ben ik er, oftewel: i’m right here.’
Een jaar geleden stond Milton nog op de planken met een Off The Wall Tribute aan Michael Jackson. De in 2009 overleden King of Pop is momenteel onderwerp van discussie vanwege de documentaire Leaving Neverland. Daarin beschuldigen Wade Robson en James Safechuck de zanger van seksueel misbruik in hun kinderjaren. Milton: ‘Ik ben niet in die kamers geweest en kan dus onmogelijk zeggen of het allemaal waar is. Wel leef ik mee met slachtoffers en ouders voor wie het eventuele misbruik natuurlijk verschrikkelijk moet zijn geweest. Als ik alles echter wegtrek en mij puur focus op de muziek, dan blijft het werk van Michael voor mij nog steeds magisch. Daar is niet in aangetast. Ik heb nog geen mensen op me afgekregen met het verzoek zijn nummers niet meer te zingen en ik blijf de artiest die hij was eren door zijn nummers op mijn eigen manier te vertolken. Dus niet met handschoenen, pruiken of glitterjasjes, maar echt als Milton.
Leidraad
Waar ziet Milton zich over tien jaar? ‘Ik hoop dan nog steeds dezelfde passie en energie te hebben die ik nu voel, ongeacht of ik nu net zo groot als bijvoorbeeld Marco Borsato zal worden of niet. Alles in mijn lichaam zegt dat het moet kunnen lukken, maar ik ben tegelijkertijd ook een realist. Dromen mag, maar moet daarbij wel met beide schoenen in de klei blijven staan. Echter wel met agressie en het bewaken van mijn talent, dat heb ik als jonge jongen soms te weinig gedaan. Laat de muziek het verhaal maar vertellen en de leidraad zijn voor alles wat er nog gaat komen. Zo hebben The Rolling Stones, U2 en Lenny Kravitz dat ook gedaan. Stapje voor stapje komen we er vanzelf.’
