Aan schaduw geen gebrek in het Utrechtse Morseelse Park. Pal naast Hoog Catharijne ligt een onvervalst stadspark waar tussen de vele oude bomen deze weken de theatermakers van festival De Parade bivakkeren. Nu de zomerhitte tropische hoogten bereikt, is de natuurlijke neiging groot om op een van de vele terrassen met je bezwete rug te blijven vastplakken. Maar de circustenten mogen dan bloedheet zijn, toch loont het om de Friese boer Bokke te bezoeken, of de Kale Zangeres.
Fjonkateer
Boer Bokke heeft het moeilijk. Hij zoekt een vrouw, maar hoe doe je dat met je overal en klompen? Niet iedereen mag bij Yvonne Jaspers aanschuiven. Dan maar zelf dames lokken met de Fjonk: eerlijke plattelandsfunk over kikkers, krekels en natuurlijk de vrouwen. Ooit bracht Meindert Talma het Fries naar de nederpop, nu zijn het Bokke en zijn Bonkers die in Bunderfries zingen. De oude boerenblues laat zich makkelijk in de P-funk uit de jaren zeventig vertalen: langzame bijna stilstaande funk, die zich uitstekend laat combineren met de huidige zomerhitte. Jammer dat Bokke en zijn Bonkers blijven volharden in hun Bunderfries, het Paradepubliek verstaat er niets van en reageert dan ook vrij tam. Sowieso eindigt de set nogal in een anticlimax, dus Bokke moet met zijn Fjonkateers nog even stevig doorbonken, voor hij een fraaie dame naar het noorden kan meelokken. Zie hier de website van Fjonk.
Ranzige Birgit
Birgit Schuurman heeft het contact met de zaal wel in haar vingers. Als een soort toegift van haar theatertoernee Het grote verlangen liet ze zich tegelijkertijd kennen als ranzige rauwdouwer en romantische troubadour. Haar Nederlandse vertalingen van soulnummers blijven onweerstaanbaar grof en grappig. Jammer dat Birgit niet meer terugkeert op De Parade deze zomer.
Kale zangeres
Dan maar door naar De Kale Zangeres. Ooit zag ik dit absurdistische stuk uit 1950 als verplicht nummer van een Parijse schoolreis. Nu brengen zes Hollandse routiniers dit vreemde stuk over twee Britse echtparen, die samen de avond vullen met nutteloze gesprekken. Bram van der Vlugt, Nettie Blanken en Frits Lambrecht zorgen ervoor, dat de grootste tent van De Parade zich moeiteloos vult. En terecht, want dit sextet weet wel raad met Ionesco’s oneliners. Het begint gemoedelijk, ontspoort al snel en met de brandweerman en de werkster erbij is de chaos onoverkomelijk. Smullen voor de liefhebber van ‘traditioneel modern’ toneel.
Stofzuiger
Eva Knibbe kreeg een van de kleinste en heetste tenten toegespeeld. Met haar filosofische beschouwingen over de toestand van de wereld maakt ze het zichzelf niet makkelijk, de zwetende toeschouwer moet zijn breincellen in beweging zien te krijgen. Als het personage Machteld houdt Eva een spreekbeurt over Alles, Weeromstuit getiteld. Dat doet ze met behulp van hulpstukken. De vreemdste voorwerpen komen langs (denk stofzuiger, doktersattributen), waarbij Machteld van de hak op de tak springt. Het valt ook niet mee, als je tegelijkertijd mantelzorger van je oma bent. Na dertig minuten heb je als toeschouwer nog steeds geen idee hoe de wereld in elkaar steekt en snak je naar een droppel vocht. Eva Knibbe is een jong theatertalent om in de gaten te houden, maar ze moet leren dat hakken en takken nog geen consistente voorstelling opleveren.
Zie hier voor een oerversie van Weeromstuit.
www.DeParade.nl, Utrecht, t/m 04 augustus, Amsterdam, 09 t/m 25 augustus
