Na een paar dagen nemen de kraamvrouwen namelijk hun dochtertjes blij mee naar huis. Drie jaar later begint op het kinderdagverblijf te dagen dat er sprake geweest moet zijn van een baby-verwisseling.
‘Ze lijkt wel heel erg op u’
De meisjes zitten daar toevallig allebei op. Er werkt een leidster die op een dag Caterina mee wil geven aan Marinella, maar zij komt voor Melissa. De juf verontschuldigt zich met: “Ze lijkt wel heel erg op u, mevrouw.” En bij nader inzien lijkt de peuter wel heel erg op Marinella’s oudste dochter. “Toen ik naar de vrouw die Caterina op kwam ophalen keek, herkende ik haar uit het ziekenhuis”, vertelt Marinella.
Haar dochter is niet haar dochter
Tot dat moment heeft ze nooit enige twijfel gehad. “Zoiets gebeurt niet, dacht ik. En als je het wilt zien, dan vind je altijd wel een gelijkenis met een tante of overgrootmoeder.” Maar die ochtend voor de deur van de crèche begint het Marinella te dagen: haar dochter is niet haar dochter. “Mijn man, mijn moeder, de kinderarts, iedereen dacht dat ik gek geworden was.” Ze besluit een bloedtest te doen om een einde te maken aan de onzekerheid. En wat blijkt? De bloedgroepen matchen niet. Melissa kán onmogelijk Marinella’s biologische kind zijn.
Klerenwissel in plaats van kinderwissel
De andere moeder, Gisella Foderà, vertelt twintig jaar later over het moment dat zij het hoorde. “Mijn eerste reactie was: wat moet dat gekke mens van mij?” Het idee dat Caterina niet haar dochter zou zijn. Maar langzaam maar zeker begint het ook Gisella te dagen. Dat meisje op het speelplein leek toch wel heel erg op haar en haar man. Maar ze dacht er gelijk bij: “Of Catarina nou mijn kind is of niet, ik hou haar wel gewoon.” Later herinnert ze zich een voorval uit het ziekenhuis. “Er werd een baby binnengebracht in mijn kamer met de verkeerde kleertjes aan. Dus mijn reactie was: ‘hé, dat zijn niet de mijne. Maar in plaats van te kijken of er misschien een fout was gemaakt met de baby’s, hebben ze de baby’s simpelweg omgekleed.”
DNA liegt niet
Een heuse DNA-test beantwoordt alle vragen. Melissa en Caterina blijken inderdaad verwisseld en met de verkeerde ouders mee naar huis genomen. Melissa is dus eigenlijk Caterina en vice versa. Psychologen, juristen en artsen worden ingeschakeld om. Maar het is voor de twee ouderparen natuurlijk een onmogelijke keuze: het kind dat ze al drie jaar als hun eigen vlees en bloed beschouwen overdragen aan andere ouders en daarvoor hun biologische kind terugkrijgen, waar ze geen band mee opgebouwd hebben? Of toch de situatie houden zoals die is, in de wetenschap dat je echte dochter elders vertoeft en opgroeit?
Van ruilen komt huilen
“Ik heb weleens gedacht: had ik m’n mond maar gehouden, dan had ik veel mensen een hoop verdriet bespaard”, zegt Marinella Alagna terugkijkend. Uiteindelijk wordt op aanraden van de psycholoog besloten een periode met z’n allen onder één dak te gaan wonen om aan elkaar te wennen en een eventuele wissel van de meisjes geleidelijker te laten verlopen. Melissa en Caterina wordt eerst nog niks verteld. Na lang wikken en wegen besluiten de families hun dochters voorzichtig in te lichten en toe te werken naar het echte ‘ruilen’. En dat werd uiteraard ook huilen.
Van wie is een kind?
“Dat het de moeilijkste dag van mijn leven was, is nog zachtjes uitgedrukt”, vertelt Marinella. “Ik hoor nog haar stem: ‘Mama, kom je me dan morgen weer ophalen?’ Het schuldgevoel gaat nooit helemaal weg.” Gisella voelt ook nog steeds de spagaat. “Een kind is van degene die het bij zich heeft en ziet opgroeien en niet altijd van de vrouw die het baart. Ik heb drie jaar gemist van Melissa, die krijg ik nooit meer terug.”
Samen verder groeien
De beide gezinnen besluiten dicht bij elkaar te gaan wonen. Melissa en Caterina groeien samen verder op en zien elkaar dagelijks. Ook nu nog. Ze studeren aan dezelfde universiteit en wonen in hetzelfde studentenhuis. “We moeten alert blijven, hebben psychologen ons gezegd”, vertelt Gisella Foderà. “Ze zijn bij hun moeders weggehaald en dat trauma kan zomaar weer naar buiten komen. Ook na zoveel jaar.”
2 vaders, 2 moeders, 4 opa’s, 4 oma’s
De vier ouders en acht grootouders worden verscheurd door twijfel en schuldgevoelens. Dat dilemma wordt in beeld gebracht in film ‘Sorelle Per Sempre’ (Voor altijd zusjes), gemaakt voor het Italiaanse RAI TV en wellicht binnenkort te zien op Netflix. Scenarioschrijver Mauro Caporiccio publiceerde tevens het gelijknamige boek. Hij vertelt over de bijzondere band van Catarina & Melissa: “Vandaag de dag zijn ze meer tweelingzussen dan zussen en verbindt veel liefde de twee families met elkaar.”
Het gebeurt vaker
In Frankrijk kwam in 2014 en babywissel aan het licht, twintig jaar na de geboorte van twee meisjes in hetzelfde ziekenhuis. En in 2019 werd pas na 56 jaar, middels een een dna-test van Ancestry.com, duidelijk dat (alweer) twee meisjes met de verkeerde ouders waren meegeven in de Amerikaanse staat Oklahoma. Hoe en wat viel natuurlijk na zo’n lange tijd niet meer te achterhalen.
