Ik krijg een app-bericht van Zita. 'Ik ben zo jaloers! Volgende keer ga ik weer mee hoor.'
Ik ben een aantal dagen in New York. Vier jaar geleden was ik hier met mijn dochter. Die was toen elf. Ik had haar meegenomen omdat een kind nooit te jong is om de wereld te ontdekken, vond ik. Zita zou het vast een sensatie vinden om door het decor te lopen van al die series en films die zij en haar vriendinnetjes kenden van de tv en de bioscoop. Haar trip naar New York moest een ervaring worden waar ze later nog vaak aan zou terugdenken.
Vrijheidsbeeld
Dus gingen we met de ferry naar Staten Island om langs het Vrijheidsbeeld te varen. We keken rond bij ground zero, toen nog een grote lege ruimte. Ik maakte een praatje met brandweerlieden, die hadden meegeholpen met de reddingswerkzaamheden rond 9/11 en vertaalde hun verhalen voor mijn dochter. We liepen over Times Square en door Chinatown, waar ik haar uitlegde waar al die Aziaten vandaan kwamen en hoe anders in Amerika naar immigratie wordt gekeken dan in Nederland. En we gingen naar een kerkdienst in Harlem, waar we een ongelooflijke zwarte Hammond-organiste een swingend gospelkoor hoorden begeleiden.
'Ik herinner me niet veel meer van die eerste keer,' appt Zita mij nu.
'Wat? Maar we hebben toen van alles ondernomen,' antwoord ik. Ik som bovenstaande lijst op. 'Hoe kun je dat nou zijn vergeten? Ik herinner het me als de dag van gisteren.'
'Ik weet nog wel dat ik de hele tijd naar Sephora wilde. Makeup bekijken. Die winkels hadden we niet in Berlijn.'
Obsessie
Ja, dat herinner ik me ook. Mijn dochter had destijds, zoals veel kinderen dat op zekere leeftijd hebben, een obsessie. In haar geval: makup. Ze las er alles over, wist er alles van, kon zich als enige van haar vriendinnen goed opmaken – wat haar nog altijd goed van pas komt – en zodra ze een winkel zag waar makeup werd verkocht moesten we naar binnen. Sephora heeft grote vestigingen in New York. En zodra onze dagelijkse excursies waren afgelopen, wilde zij daar naar toe. Het liefst urenlang hing ze er rond.
Daar zat ik dan te wachten totdat een 11-jarig meisje klaar was met het bekijken van al die potloden, poeders en cremes. Op een gegeven moment besloot een lieve zwarte verkoopster, kennelijk gefascineerd geraakt door dat kind met die vele vragen, dat ze Zita een paar handgrepen voor het opmaken wilde bijbrengen. Daar waren we een halve middag mee kwijt.
'Wacht u ook op uw vrouw?', vroeg een Japanse man, die naast me zat.
'Nee, op mijn dochter. Ze is elf. Kijk daar heb je haar. Haar hoofd steekt net boven de winkelschappen uit.'
Orthodox
Het is vier jaar later en ik app wat foto's naar Zita. 'Hier waren we toen ook,' schrijf ik bij een foto van een orthodox-joodse familie aan het strand bij Brighton Beach.
Het duurt even voordat ze antwoordt. 'Grappig dat ik toen helemaal niet begreep waar ik was. Ik wilde gewoon naar de makeup-winkel, net als in Berlijn.'
'Ja,' antwoord ik. 'Wat jou betreft hadden we net zo goed naar Terschelling kunnen gaan.'
'Nee pap, nu overdrijf je. Daar hebben ze immers geen Sephora.'
