Nu is Revolver aan de beurt. Klassieker uit 1966. Een plaat waarvoor de afgelopen decennia de waardering alleen maar is toegenomen. Voor velen hoe dan ook beter dan de beroemdere opvolger Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band.
Wie de oude lp’s kent weet dat opnamen van de band uit Liverpool vroeger al uitstekend klonken. The Beatles hebben zeker vanaf 1966 veel aandacht besteed aan en geëxperimenteerd met studiotechnieken. Die vonden plaats in de befaamde Abbey Road studio waar bovendien nogal wat ervaren technici rondliepen. Komt nu mooi van pas bij deze “nieuwe stereo-mix”.
Om te beginnen is het totaalgeluid meer uitgebalanceerd, waarbinnen de zang een tikje prominenter in beeld komt, net als de gitaren en drums overigens. The Beatles klinken ineens als een heuse rockband. Revolver anno 2022 is met name een verrassende luisterervaring omdat je niet wordt lastig gevallen door iets dat er niet hoort te zijn. Geen digitaal klinkende foefjes of overdreven boost van het basgeluid.
Toch wringt het een beetje. Na een paar nummers valt op dat de klank altijd precies hetzelfde is, waardoor de karakteristiek van elke song een beetje verloren gaat. Ja, technisch klinkt het allemaal perfect, maar je hebt soms het gevoel dat er wat ontbreekt. Dat authentieke, dat analoge weergavegeluid uit de jaren zestig!
(doos met originele opnametape)
Ringo Starrs hypnotiserende beat in Tomorrow Never Knows klinkt op een oude lp net iets natuurlijker, als een echt drumstel (met een beetje goede wil kun je dit het allereerste dancenummer in de popmuziek noemen!). Revolver is sowieso de plaat waarop Starr als drummer excelleert.
De stereovariant mag dan minder authenticiteit afgeven, voor het blootleggen van nuances in de uitvoering, de subtiele details die bijeenkomen in een duidelijke totaalklank, ja daar is ook wat voor te zeggen. De strijkers in Eleanor Rigby liggen rustiger en prettiger in het gehoor. In Yellow Submarine zat (althans bij mijn oude Nederlandse persing) de zang van John Lennon in de linkerluidspreker en het slagwerk rechts. De twee zitten nu in het midden, met aan weerskanten wat geluidseffecten. De meerstemmige zang overtuigt volop in Here There And Everywhere en de bekkens in She Said She Said klinken minder “rommelig” dan voorheen. Nu blijkt hoezeer de songs op Revolver gebaat zijn bij een goede stereoweergave in plaats van mono.
Aan de getekende zwartwitcollage op de hoes van Klaus Voormann is niks veranderd. Wat ontbreekt is de zogenaamde flipback, het omslagje dat via de voorzijde aan de bovenkant naar achteren is gevouwen, typerend voor veel oude en originele persingen (ook aanwezig op de monoreissue van 2014). Op het vinyllabel is de geschiedenis wèl blijven stil staan: in gele letters pronkt Parlophone, het oorspronkelijke platenlabel van The Beatles, maar dan met jaartal 2022 erbij.
Inderdaad, het zijn geen details om steil van achterover te vallen. Wie voor het eerst Revolver gaat aanschaffen, heeft met deze nieuwe uitgave een fraai exemplaar in handen.
The Beatles – Revolver “new stereo-mix” (1966/2022 Apple/Universal Music Group)
