Ik zie mezelf nog zitten in mijn pyjama, de haren nog nat van het douchen. “Die ZDF Hitparade präsentiert von Dieter Thomas Heck!” Groter contrast was er voor mijn jonge jongensgevoel niet denkbaar met de ‘coiboy’ serie Rauchende Colts. Tijdens die avonden, die gedurende een groot deel van de jaren zeventig in beslag namen, leerde ik het fenomeen schlagermuziek tot in de diepste vezels kennen.
Met een gebeitelde glimlach kwamen ze zingend of hossend vanaf de tribune de trap afgedaald naar het podium. Freddy Breck, Rex Gildo, Roy Black. De übergeföhnde Howard Carpendale. Heino, met zijn voor mij volstrekt onbegrijpelijke uiterlijk. Dat iemand die er zo eng uitzag zo populair kon zijn. Veel was er niet voor nodig om het publiek in de juiste ‘stimmung’ te krijgen en keurig op maat te laten meeklappen. Een van de weinige lichtpuntjes in Die ZDF Hitparade was het moment waarop Vicky Leandros haar opwachting maakte. Van haar weemoedige oogopslag konden jongetjes als ik heel erg dromerig worden. Bij Vicky hoefde ik ineens niet meer na te denken aan het antwoord op de vraag die ik mezelf als elfjarige weleens stelde: hoe moet het nu allemaal verder met mij?
Dieter Thomas Heck kondigde met veel verbale omhaal het exacte tijdstip aan waarop de uitzending begon. “Samstag” van half acht tot kwart over acht. Ik merkte dat ik het hardop benadrukken van het tijdstip en de daaropvolgende feeststemming steeds moeilijker kon verdragen. Ik heb het vermoeden dat toen ergens in de als stroop aan mij voorbijtrekkende jaren zeventig, op een van die zaterdagavonden, mijn afkeer is begonnen van feestjes en alles wat voor gezellig moet doorgaan. Ben ik onlangs niet op uw verjaardag verschenen? U weet nu waarom.
Veel meer dan Vicky Leandros viel er in mijn wereldje niet te beleven. Behalve haar vond ik troost bij de meisjes van de Les Humphries Singers. In mijn herinnering zagen ze er in hun sjofele blousjes en sjaaltjes opvallend onopvallend uit. Met hen wilde ik ook wel naar Mexicoooo, desnoods in mijn pyjama. Tussen de schlager en mij is het nooit meer goed gekomen. Gelukkig was er op zondagavond nog Rauchende Colts. Of Bonanza.
