Nou, dit was het dus. Weer een seizoen verder afgedreven van de boeken van George R.R. Martin. Overgeleverd aan het welbevinden van scriptschrijvers die de hete adem in de nek voelen van een enorm gegroeid publiek en vermoedelijk ook een baas die inmiddels meer centjes ruikt dan er dode mensen in het leger van de White Walkers marcheren. En laten we er eerlijk over zijn: seizoen zeven van Game of Thrones bood ons precies waar we al die jaren op hebben zitten hopen.
Alles wat we wilden
We zagen draken vuurspuwend boven de legers van de Lannisters én van de Doden cirkelen. We zagen Jon en Daenerys een koude eerste date en een hete seizoensfinale beleven. We zagen wat Starks knus of minder knus herenigd in Winterfell. We zagen hoe Sansa haar satan Littlefinger eindelijk van zich afschudde. Dat Tyrion zijn broer en zus weer even sprak. The Hound en The Mountain elkaar aankeken. Een groepje baardmannen ten noorden van de Muur en een enorme meetup van de elite bij King’s Landing.
Tot slot, ook niet onbelangrijk: eindelijk weet iedereen nu zeker dat het mythische leger van The Night King echt bestaat. Hoeven we dat niet als weglach-thema meer mee te nemen naar het achtste seizoen.
Een groot bord vol met snoep
Dat is nou precies het hele probleem aan dit seizoen. Het is veel te bevredigend en daarom vervult het totaal niet. Een beetje als een fastfood-rantsoen, van kick naar kick zonder gezonde voedingsstoffen. Of zoals het jongetje uit mijn straat dat weigerde om een hap van zijn avondeten te nemen, want hij wilde liever snoep. Zijn moeder pakte zwijgend een groot bord en gooide het helemaal vol met allemaal drop, wijngum en spekjes. ‘Hier is je diner, zo wilde je het toch?’ – en natuurlijk droop de knul na drie zoetjes teleurgesteld af.
Het grote publiek is dat knulletje. In de beginjaren was Game of Thrones nog een soort onnavolgbaar onderonsje tussen nerds en een eigenwijze fantasy-schrijver. De nerds zijn allang naar de achtergrond gedrongen door de massa’s die van Jon Snow hun Hollywood-held willen maken en de eigenwijze fantasy-schrijver heeft geen zin om zijn geniale plots aan hen aan te passen. Of zijn schrijftempo.
Snelheid en sensatie
Dat tempo, daar zit hem de achilleshiel van seizoen zeven. Storend genoeg is er ineens gebroken met het vaste aantal episodes per seizoen. Alles moest in zeven afleveringen worden gepropt, waarvan de laatste onevenredig lang was. Het slotseizoen zal er nog weer minder hebben, dus we zitten nog met een flink aantal losse eindjes om aan elkaar te raffelen voordat we het epos kunnen afsluiten.
Aan de ene kant een gegroeide schare sensatiebeluste fans en aan de andere kant enorme haast. Wat doe je dan? Dan introduceer je snelreizen. De brief van een raaf wordt in Westeros sneller gelezen dan een Whatsappje aan je moeder in onze wereld. Net zo weinig last van het begrip ‘tijd’ hebben de draken van de khaleesi, de boten van boodschappers en legers en de belegeraars van kastelen. Voor je weet dat ze onderweg zijn, hebben ze hun doel al meer dan bereikt.
Ik mis de Red Wedding
Niet alleen de overkill aan onrealistische tijd-ruimte-harmonica’s en fastfood plotontwikkelingen irriteren de trouwe kijker van Game of Thrones in dit meest recente seizoen. Ook inhoudelijk worden er beslissingen gemaakt die ongeloofwaardig en gemakzuchtig overkomen.
Waar is bijvoorbeeld de Red Wedding van seizoen zeven? Van boekschrijver George R.R. Martin zijn we gewend dat hij zijn lezers voortdurend misleidt, teleurstelt en tergt. Dat was de deal. Nee, we zagen liever geen mes door de keel van Ned en Cat Stark, maar we hebben achteraf schoorvoetend toegegeven: het was een legendarische meesterzet. En nu? Er is bijna geen publiekslieveling ten onder gegaan. Misschien is Lady Olenna de beste kanshebber, samen met Littlefinger, maar beiden zouden toch wat sleets gaan worden als ze nog een club afleveringen mee moesten gaan.
Ongeloofwaardig
Intussen zijn we wel met een reeks bespottelijke saves opgescheept waardoor je bijna zou gaan zeggen: ik stop nu met kijken, ik wacht wel weer op het volgende boek. De zwemdiploma’s-voor-gevorderden van Jaime en Jon. Het feit dat Jon en z’n fellowship het ellenlang uithouden, omsingeld door een dodenleger dat achteraf gewoon over lange afstandssperen blijkt te beschikken. De happy ending van de zustervete tussen Sansa en Arya, van de innerlijke strijd van Theon, van de confrontatie tussen Cersei en Jaime, tussen Cersei en Tyrion. Er komt een punt waarop we niet eens meer hoeven te zweten als we een geliefd karakter in nood ontmoeten. Het kwam nu immers toch al een seizoen lang telkens weer goed met iedereen.
Dan hebben we het nog niet gehad over de onuitstaanbare three-eyed raven, Bran Stark van wie je al jarenlang doodsbenauwd bent dat hij het plot op ongezonde wijze gaat oplossen in de laatste episode. We kijken steeds minder graag tegen de emotieloze allesweter aan. Zouden ze ‘m zo gescript hebben omdat de jonge acteur zich toch minder talentvol ontwikkelde dan men zeven jaar geleden hoopte? Of Benjen Stark, alweer de doodsaaie redder in nood voor de toch al veel te vaak wonderbaarlijk geredde Jon Snow. Of de belabberde blauwe draak van wie de makers vast hebben gedacht dat hij een episch slot van een episch seizoen zou zijn, maar terwijl de muren vielen liep ik alvast naar de waterkoker voor m’n laatste kopje thee. Een aflevering eerder kon ik dat ook al doen, omdat je op de helft van de episode al kon voorspellen dat deze zou eindigen met een ijsblauw drakenoog dat openging.
Conclusie
Bijna iedereen leeft nog, bijna iedereen heeft elkaar nu ontmoet en iedereen weet dat het leger van de White Walkers onderweg is. Er zijn nog maar heel weinig afleveringen beschikbaar voordat de show ten einde loopt. Dat zijn allemaal nare ingrediënten en voortekenen van een grote stappen, snel thuis slot met apocalyptische actiescènes, kolossale moordpartijen die verdere narratieve closure overbodig maken en het ranzige, cheesy einde met Jon en Dany verliefd op de troon waar je al jaren en jaren op hoopt en waarvan je dús tot de grote George Martin bidt dat het níet zomaar waar wordt.
Volgend jaar beter, alstublieft! En anders hebben we de boeken nog. Ooit.
