Een geruststelling, want bot geneest makkelijker dan een meniscus en geeft een betere prognose. Maar tijdens die gebeurtenissen was er geen enkel respect. Sterker nog, er was ongetemde agressie, puur sadisme, laf buiten het zicht van iedereen. De politie dreigde met kille moord. En voor “mijn soort” was de gaskamer het beste, we moesten uitgeroeid worden. Pleegkinderen en mensen die ander gedrag vertoonden waren volgens de politie allemaal criminelen. Volgens hun was ik “De rotzooi van de kinderbescherming die zij, de politie, moest opruimen.”
Politieacademie
Gelukkig vonden, in bijzijn van de Nationale Ombudsman, gesprekken plaats in een fijne constructieve sfeer. En kreeg ik de kans positief bij te dragen aan de situatie waarin ik decennia terug mij bevond. Twee weken terug bood ik tijdens een prettig gesprek mijn boek met jeugdervaringen aan op de politieacademie. Waar het als lesstof gebruikt gaat worden, voor agenten in opleiding. In de hoop, dat wie zich anders voelt, anders denkt en zich om wat voor reden ook anders gedraagt, niet direct als zware crimineel wordt gezien. Gewoon onschuldig kan zijn. Met respect als mens behandeld hoort te worden, in plaats van gehaat te worden vanuit grove vooroordelen. En zeker voor mensen die als kind geweld of seksueel misbruik meemaakten en van daaruit kwetsbaar zijn geworden.
“Niemand zal ooit erg vinden hoe wij jou mishandelen, omdat je eruitziet als man”, was de boodschap die de politie me destijds meegaf, “Je zult er nooit over kunnen praten, wij mogen jou kapotmaken, omdat iedereen jou als uit te roeien soort zal beschouwen.” Mijn gender was bepalend. Want met zulk meegemaakt geweld kun je nergens terecht. Meer dan dertig jaar zweeg ik, angstig. Tot ik het moest vertellen. Wilde, dat ook de politie mij eindelijk als burger zou respecteren en hopelijk in de toekomst zou gaan beschermen.
Je mag dus zeggen, dat ik, als getraumatiseerd persoon weet hoe het is gediscrimineerd en gehaat te worden puur op basis van vooroordelen die te maken hebben met leeftijd en gender. En helaas, discriminatie, minachting en zelfs geweld tegen mensen met psychiatrische problematiek komt nog altijd veel voor. Het wachten is nog altijd op acties hieromtrent van VWS.
Regenboog
Intussen blijkt dat dergelijke acties voor meer respect, begrip en emancipatie wel worden ondernomen voor de LHBTI -gemeenschap. En op zich is dat prima, want discriminatie, pesten, bedreigen, of zelfs geweld puur op basis van dat mensen anders zijn, anders voelen of zich gewoon anders gedragen is altijd fout.
De gemeente Amsterdam gaat zelfs een hele stap verder en komt met taaltips voor de Regenboogtaal . Onze taal is niet netjes en respectvol genoeg voor de LHBTI-gemeenschap en werkt discriminerend en kwetsend. O, op zich kan ik daarin goed meevoelen. Want in identiteit voel ik me ook overal uitgesloten. Voor mij voelt een brief met de aanhef: “De Heer “of ‘Meneer Heijting’ ook kwetsend, immers ik voel mij niets man, gewoon Jasper.
Ongewenst
In 2019 en 2020 vroeg ik om een gesprek met beleidsmakers van het ministerie van VWS. Ik schreef brieven, waarin ik uitlegde hoe na bijna veertig jaar nog altijd jeugdtrauma’s mijn leven bepalen. Over mijn zoektocht en onbeschermd voelen in beleving van identiteit.
Het ministerie van VWS was duidelijk. Ze wilden niet spreken over geweld in de jeugdzorg en wat dat inhield voor mij. En al helemaal niet over de gevolgen voor beleving van identiteit. Mijzelf zijn mocht dan van VWS wel, maar alleen met de gordijnen dicht, in het geheim En zoek het verder maar lekker uit.
En daar zit je dan. Ontkend door VWS, omdat niet alles past bij hun nieuwe denken over gender en identiteit.
En dan hebben we nu regenboogtaal, waarin bij de geboorte niet meer “Hoera een meisje “gezegd mag worden, maar je “Hoera een mensje moet zeggen.”
Ik voel mij weggeschoven in een wereld waarin ik officieel het niet meer erg mag vinden dat ik als kind vanwege jongen -zijn tien jaar lang ben bestreden. Dat was toch allemaal onzin, want jongens bestonden toch niet?
Ik bedenk, dat ik nu LHBTI – onvriendelijk ben als ik bedenk dat ik als kleine peuter mijn eigen moeder miste. Nee, dat was helemaal geen moeder leert de regenboogtaal, dat was een neutrale ouder. LHBTI -taal gebiedt mij nog zoveel meer. Op straat lopen geen meisjes of jongens, dat zijn mensjes (kind = mensje). En overal lopen geen mannen en vrouwen meer, nee, zij zijn volledig genderneutraal. Het, X.
We krijgen een Ouder Theresa, Maria was de ouder van Jezus en Jezus was een het. De Bijbel in regenboogtaal, we kunnen erop wachten. Er zijn geen jongens- en meisjesnamen meer, maar het –namen. Mannenvoetbal, vrouwenvoetbal, het wordt allemaal onzin. We voetballen door elkaar in mensenvoetbal (kind = mensje, dus volwassene = mens?). En dat zet zich natuurlijk ook voort in de kleedkamer van de voetbalclub. Menige puberdroom komt uit: gemengde kleedkamers, met alleen maar mensen die zich omkleden, , niks meer moeilijk doen om ‘de andere sekse ‘te ontdekken, we zijn immers allemaal precies gelijk?
Media
Oei. Behalve als je naar de media kijkt. “Man steekt minderjarig meisje”. Dat moet dan toch eigenlijk zijn in goede regenboogtaal:” Het steekt minderjarig mensje”. Wie heeft nog belang te weten wie wat doet tegen wie? En de gevangenissen zitten nu niet vol met het, maar met mannen. Namelijk 95 % is man. En waar ging dat verdrag van Istanbul uit 2011 over? Over geweld tegen het, tegen X? Nee, we bestrijden exclusief gendergeweld tegen vrouwen en meisjes. Ineens is gender het belangrijkste issue.
GGZ
Dat merkte ik ook, toen ik mij hoopvol liet aanmelden bij GGZ Centraal in Ermelo, een instelling waar je klinische behandeling kunt krijgen voor ernstige traumaklachten, ook vanwege dissociatieve identiteitsstoornis. Het leek de kans om nu eens, een jaar lang, keihard aan mijn problemen te werken. Helaas, alleen vrouwen waren welkom. Ze namen geen mannen in behandeling. Ooit kregen ze te maken met nare ervaringen met mannen. En, hoe erg, dat kan best zijn. Maar sindsdien was het beleid om vooraf geen mannen aan te nemen. Ik voel mij nog niet eens een echte jongen, en dan word je afgewezen op man. Ineens was gender, hoe je bent geboren, het belangrijkste selectiecriterium om mensen vooraf te discrimineren.
Transgenders in conflict met genderneutraal?
Een transgender is iemand die zich niet thuis voelt in het gender van de geboorte, wil transformeren in het andere gender. Genderneutraal heft in principe direct de T van de LHBT op: als man en vrouw niet apart bestaan, bestaat transgender uiteindelijk ook niet meer. Stel je toch eens voor. Je huist in het lichaam van een man en voelt je eigenlijk vrouw. Je doorloopt moeizaam een traject en uiteindelijk volgt een operatie. Eindelijk. Eindelijk kun je de voor jou gewenste identiteit gaan ervaren, dan kom je op zo’n genderneutraal toilet. Iedereen is genderneutraal, genderloos, jouw gewenste identiteit, ‘vrouw’ blijkt een luchtspiegeling. Op het genderneutrale toilet, zonder urinoirs, komen het en het andere het bijeen. Wat een vooruitstrevendheid. Niemand heeft meer een gender. Het toppunt van gelijkheid, niet?
Vaders en moeders
Nee, want de regenboogtaal dringt niet door in werkelijke gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Niet in het salaris, want mannen verdienen nog altijd meer. We spreken niet meer over vaders en moeders in regenboogtaal, maar over ouders. Toch zien we dat een omgangsregeling het meest wordt geweigerd als het om vaders gaat (zie artikel RTL, Artikel Funx). De overheid (lees: VWS) is er weinig aan gelegen de enorme trauma’s die hierdoor ontstaan voor de niet verzorgende ouder onder ogen te willen zien. Op dat vlak bestaan vaders en moeders gewoon en is het gender een keihard gegeven.
Trauma’s
Als getraumatiseerd persoon sta je letterlijk in de schaduw staat van de regenboogvlag. Niet alleen mag een gewenste of ervaren identiteit vanwege opgelopen trauma’s niet als die niet precies past in het hokje van VWS. Nee, getraumatiseerde mensen zijn niet vrolijk regenboogkleurig. Zij zijn voor VWS de schaduwzijde van een vlag. Over respect voor mensen die ernstige trauma’s opliepen en psychiatrische patiënten hoor je VWS niet. Nou ja, gelukkig nog wel voor door loverboys getraumatiseerde meisjes. Zo genderneutraal is het dan niet. Want dan vraag ik me ook af wanneer komt er hulp voor getraumatiseerde jongens?
Acceptatie, emancipatie
Ik wil heel duidelijk stellen, ik ben – en met mij denk ik velen -, een groot voorstander van emancipatie van transgenders, van de hele LHBTI -gemeenschap. En dan voor een volledige acceptatie en emancipatie en tegen iedere vorm van discriminatie. Geen mens, kind of volwassene, zou zich gediscrimineerd mogen voelen, geen mens hoort uitgesloten te zijn op grond van ‘wat dan ook”. (1)
En dan komt er regenboogtaal. Natuurlijk zeg je tegen een transman (iemand die als vrouw is geboren, maar door transformatie man is geworden) niet “Mevrouw” of “meisje”. Dat respecteer je als vanzelf. Waarom dan regenboogtaal? Regenboogtaal zou zichzelf rechtvaardigen om daarmee respect te bewerkstelligen voor anderen, die zich gediscrimineerd voelen. “Iedereen dezelfde kansen zou krijgen en in vrijheid zichzelf kunnen zijn.”
Ik zie het echter als respectloos als ik straks het woord vader of moeder, jongen en meisje niet meer mag zeggen en gebruiken. Als ik na een leven lang zoeken naar jongensidentiteit ineens het woord jongen niet meer mag uitspreken. In respect sluit je niemand uit, maar het inclusief van VWS lijkt erop uit te zijn, anderen opzettelijk uit te sluiten.
Ik ben benieuwd of we straks zien dat parallel met de invoering van de regenboogtaal de gevangenissen inderdaad even vol zitten met 50 % het en 50 % andere het. Wanneer we zien dat alle ouders (zowel de ene ouder van het mensje als het andere ouder van het mensje) evenveel recht op omgang met hun mensjes hebben en evenveel worden gerespecteerd door jeugdzorg en overheid.
Respect
Voorlopig spreek nog maar gewoon over mannen en vrouwen, over meisjes en jongens en respecteer gewoon iedereen die zich anders voelt. Is het niet voldoende dat ik iedereen respecteer en in hun waarde laat? Moet ik daarvoor mijn taal en denken gaan veranderen? En, zo vraag me dan wel af: ben ik dan ouderwets of discriminerend, omdat ik gewoon mijn eigen taal gebruik, waar ik mij het prettigste bij voel en mijzelf ervaar? Word ik straks gediscrimineerd omdat ik geen regenboogtaal gebruik? Wie discrimineert wie?
(1) Deze tekst uit artikel 1 van de Grondwet staat in heel grote letters afgebeeld in de centrale hal van de politieacademie te Apeldoorn. “Wat dan ook” omvat alle vormen van ‘anders voelen, anders denken, ander gedrag hebben of je anders willen kleden –of je in een andere identiteit voelen.
Een week na de aanbieding van mijn boek vroeg ik aan een medewerker van Roze in Blauw (die vanuit de politietaken opkomt voor LHBTI) of ook mensen die zich nog weer anders voelen in identiteit dan LHBTI door de politie ook gelijkwaardig worden beschermd. Het antwoord van Roze in Blauw was direct bevooroordeeld: “Houdt u zich wel aan de wet?” Hoezo? Waarom zou iemand die buiten LHBTI zich niet aan de wet houden? De grondwet schijnt zelfs niet te zijn doorgedrongen bij Roze in Blauw, die alleen die mensen willen beschermen die keurig in hun hokjes passen. Een antwoord of ik ook bescherming zou krijgen kreeg ik uiteindelijk niet.
