De artistieke neergang dient zich in krakende gebreken aan op het tweede album. Het begon zo gezond met debuutplaat Uppers. Vol goede moed denderde workingclass postpunk. Een beetje lomp, niet vernieuwend of wereldschokkend maar wel rechtdoorzee. Brits! Young, loud and snotty!
Hoe anders is My Other People. We horen het meteen. Luid en duidelijk. Veel, heel veel gitaar, een overdaad eigenlijk. Een totaalgeluid dat kamerbreed klinkt, dichtgetimmerd en een zanger die nadrukkelijk aanwezig is, soms brallend los van de muziek. TV Priest benadrukt de andere aanpak. De aanpak van kijk ons eens de zaken over een andere boeg gooien.
TV Priest brengt alles in stelling voor taferelen die neigen naar stadionrock, naar het grote gebaar en ja soms klinkt de band zelfs al een beetje als U2. Het probleem is dat de songs teveel leunen op gitarist Alex Sprogis. Hij beperkt zich tot het spelen van volume en bijdragen die de boel nodig moeten opsieren, maar eigenlijk een gebrek aan inventiviteit en talent verhullen. Alle nummers zoeken dekking onder zijn onbehouwen gitaargeweld. Net als het verhaal of thema dat ongetwijfeld achter dit album zal zitten. TV Priest klinkt ineens heel erg conservatief en pathethisch (neem de song Sunland). Je hoort het aan, je haalt je schouders op, je gaat de vuilnisbak maar eens buiten zetten.
TV Priest – My Other People (Sub Pop/De Konkurrent 2022)
