Choroní heet het dorpje aan de Caribische kust van Venezuela. Bas (32) beschrijft het als “een koloniaal dorpje met kleurrijke huisjes en smalle straten.” Zoals dat hoort in kleine koloniale dorpjes is er een centraal plein met een kerk. Bas: “De mensen kunnen heel gemakkelijk leven van wat de natuur geeft. De grond is er extreem vruchtbaar, je hebt er allerlei soorten fruit en er zijn prachtige bloemen, zoals de riqui riqui (spreek uit riekie riekie).
Afrikaanse slaven
Je rijdt er naartoe vanuit de stad Maracay, door het natuurpark Henri Pittier, over een kronkelweg van 50 kilometer. Hartstikke groen en het stikt er van allerlei soorten apen en vogels.”
Vlakbij Choroní ligt het plaatsje Puerto Colombia, dat dichterbij het strand ligt en dus toeristischer is. Daar zijn de meeste hotels, restaurants en bars. “Je hebt er een mooie boulevard, waar heel veel gesurft wordt. Alle jongeren gaan daar om vier uur het water in tot een uur of zes, zeven om te surfen”; vertelt Bas via Skype vanuit Amsterdam met een beetje heimwee in zijn stem.
“In de buurt van Choroní heb je strandjes waar je met de boot naar toe kunt varen. Één ervan, Chuao, is een oude kolonie van voormalige Afrikaanse slaven die nauwelijks gemixt hebben met de rest van de bevolking. Ze hebben nog hun eigen gebruiken en hun tambores (trommels). Ze hebben het Diablos (Duivels) – feest, waar ze zich verkleden en de huizen van mensen binnengaan en dansen. Heel bijzonder.”
Gierende inflatie
Bas had zelf zijn oog laten vallen op een hostel buiten het dorp, in het park nog, midden in de natuur. “Maar het nadeel is dat Venezolanen zo dicht mogelijk bij het strand willen zitten en dus daar overnachting zoeken.” Gericht op de cijfers als hij als belastingdeskundige is, sloeg hij aan het rekenen en kwam tot de conclusie dat hij niet uit de rode cijfers zou kunnen komen.
Buitenlandse toeristen komen er in Venezuela niet veel, vanwege de onveiligheid met name, en binnenlandse toeristen hebben een klein budget.
Het heeft alles te maken met de gierende inflatie van de Venezolaanse munt, de bolívar. Die heeft een vaste koers van 6,3 bolívar voor 1 dollar, maar op de zwarte markt is hij inmiddels tien keer zo veel waard. Het gevolg is dat de prijzen stelselmatig stijgen, vooral van geïmporteerde producten die in veel gevallen met op de zwarte markt gekocht dollars moeten worden ingevoerd. De Venezolaan gaat er dus enorm in koopkracht op achteruit en moet voor basisproducten vaak uren in de rij staan. Met soms geweld en plunderingen tot gevolg.
Erfpacht
Maar er was nog iets anders waar Bas in Venezuela tegenaan liep. “In Choroní kun je nog steeds ‘s avonds over straat lopen, maar op veel andere plekken niet meer. En als je om je heen mensen hebt die allemaal wel hebben meegemaakt dat iemand in hun kennissenkring is vermoord, dan ga je toch nadenken.”
Het socialisme van wijlen president Chávez en de huidige president Maduro heeft ook nare verrassingen voor buitenlanders: die zullen beter moeten voldoen aan alle regels en daarom hogere prijzen moeten vragen. “En”, voegt Bas toe: “De grond waar mijn hostel op stond zou niet van mij zijn. Daar zou ik een soort van erfpacht over moeten gaan betalen. Hoeveel dat dan zou zijn? Ja, dat kon niemand zeggen. En dan zit je nog met het gevaar dat je bedrijf onteigend wordt, wat hier vaak is gebeurd. In Choroní zat een Duitser met een goedlopende cacaoplantage. Die is genationaliseerd en ligt er nu verloren bij. Een aantal Venezolanen probeert het nu nieuw leven in te blazen.”
Colombia beter geregeld
Bas reisde nog door naar Colombia, maar vond er niet wat hem in Venezuela zo had aangetrokken: “Venezuela is veel ongeorganiseerder en daarmee interessanter. Het was ook gemakkelijker om er vrienden te maken. In Colombia is alles al veel beter geregeld. Er is veel meer toerisme. In Venezuela ben je vaak de enige toerist in de wijde omtrek.”
Uiteindelijk vervroegde hij zijn terugreis omdat hij per 1 november kon beginnen bij de woningcorporatie.
Vogeltje
De situatie in Venezuela is nu zeer gespannen. De oppositie wint aan kracht, maar de regering doet er alles aan om in het pluche te blijven en heeft het voordeel dat ze ook het parlement, justitie, een groot deel van de pers en de kiesraad in haar macht heeft. Dat laatste is van belang voor de lokale verkiezingen van zondag 8 december. Dat wordt een momentopname voor president Nicolás Maduro. Aan alle kanten wordt hij bekritiseerd om zijn falende beleid en domme uitspraken, onder andere dat wijlen president Chávez tot hem gesproken had via een vogeltje. De oppositie zegt dat hij de presidentsverkiezingen van 14 april dit jaar heeft gewonnen door fraude te plegen.
Om die reden gaan veel mensen op 8 december niet stemmen. Anderen gaan wel en willen daarna een volksopstand ontketenen om Maduro te verjagen. Weer anderen willen alleen een volksopstand. Het gonst van geruchten op de sociale media.
Bas: “Maduro is nu een soort alleenheerser geworden nu hij per decreet kan regeren. Het wordt een enorme chaos als hij weggaat en dan hebben ze nog tien jaar nodig om de zaak weer op te bouwen.”
Gaat hij dan terug om opnieuw te proberen? “Nu heb ik een drie- tot vijfjarenplan in Nederland om weer financiële middelen op te bouwen. Daarna zien we wel weer verder. Maar als ik er ben, val ik meteen weer op mijn plek.”
