Wie zou dat niet willen? Wonen op een boerderij op het Franse land. Maar volgens de bewoonster is het bepaald geen luxe bij Chez Les. In een recent interview zegt ze dat de hoeve hard toe is aan een nieuwe dakbedekking. Verder valt de stroom af en toe uit en een centrale verwarming zou ook best prettig zijn.
Boerderij
Winer deelt de dagen in volgens een vast ritueel. Elke ochtend stookt ze de kachel op met een stapeltje houtblokken. Dan is het tijd voor een uurtje mediteren om tot slot de dieren te voeren. Honden, katten, konijnen, kippen lopen er rond. “Mijn filosofie is dat ik blij ben als de dieren dat ook zijn. De rest van de dag wordt besteed aan schrijven en opnemen.” Sinds de meiden volwassen en uit huis zijn heeft ze meer tijd voor haar het opnemen van muziek. En om nog eens te duiken in haar muzikale verleden. Ze werkte mee aan een dubbel-lp van Light In The Attic Records. Het platenlabel uit Seattle knipt inderdaad het licht aan op de donkere, verlaten zolders van de popmuziek. Om vervolgens de vondsten liefdevol te restaureren. Meestal gaat het om artiesten die flink in de vergetelheid zijn geraakt. Enter Leslie Winer.
Adoptie
Ze was een kind van een zestienjarige. De tienermoeder stond voor een bedrag van naar verluidt 10.000 dollar, baby Leslie af op een parkeerplaats van een ziekenhuis. Het was de adoptiemoeder die haar de liefde voor poëzie en muziek bijbracht. En Winer op jonge leeftijd leerde piano spelen. Toen ze zeventien was vertrok ze naar New York om er beeldende kunst te gaan studeren. Daar kwam Winer terecht op een academie waar ze lezingen en optredens bijwoonde van de componisten Laurie Anderson, Philip Glass en Steve Reich.
Beat Generation
In die tijd raakte ze bevriend met William Burroughs. Winer hielp hem met het maken van geluidsopnamen. Als tegenprestatie gaf hij haar wel eens een stapeltje boeken mee én de aansporing zelf ook te gaan dichten. Via Burroughs kwam ze in contact met Herbert Huncke, die andere dichter van de Beat Generation. Sinds die ontmoetingen noemt Winer het beruchte tweetal haar grootste invloeden. Inmiddels is ze mederedacteur van het archief van de in 1996 overleden Huncke.
Fotomodel
Studeren aan de kunstacademie bleek echter van korte duur. Winer kon namelijk in diezelfde tijd, begin jaren tachtig, aan de slag als fotomodel. Poseren deed ze voor beroemde fotografen. Haar ‘mannelijke’ oogopslag sierde menig glossy modeblad. Volgens designer Jean-Paul Gaultier was Winer het eerste model met een androgyn uiterlijk: “ze bewoog als een man.” Winer maakte in de wereld van de fashion naam voor zichzelf. En zoals dat dan gaat ontmoette ze nog meer figuren van uiteenlopend pluimage. Korte tijd had ze verkering met een toen nog onbekende Jean-Michel Basquiat.
Londen
Behalve mode was popmuziek een andere grote liefde. In Londen kwam ze terecht in een kring van muzikanten met wie ze een album opnam. Maar intussen kampte ze ook met een drugsverslaving. Haar muziek onder de aandacht brengen bleek niet zo makkelijk. Platendeals hielden weliswaar beloftes in maar kwamen nooit echt van de grond. In de loop der jaren nam Winer genoeg materiaal op voor meerdere albums, die in haar persoonlijke archieven nog steeds liggen te wachten op een officiële uitgave.
Debuutalbum
Uiteindelijk verscheen haar debuut Witch onder het pseudoniem ©. De reden om het copyrightsymbool te gebruiken was volgens Winer omdat flarden teksten en beats uit samples bestonden waarvan ze de herkomst niet meer wist of niet wilde bekendmaken. Een beetje in de traditie van haar mentor William Burroughs. Zijn teksten bestaan vaak uit zogenaamde cut-ups van andermans werk; door volgens het principe van toeval het in een andere volgorde plaatsen van krantenberichten. Witch bevat spokenword teksten en een mix van opgepimpte beats en vleugjes dubreggae. Op de hoes van een heruitgave staat overigens een tekening van kunstenaar Basquiat.
Drie jaar duurde het eer een platenlabel interesse toonde. Toen hoefde het voor Winer niet meer. Aan publiciteit had ze geen behoefte. “Ik ben al genoeg gefotografeerd.” Het duurde dus eventjes eer Leslie Winer de muzikant begon op te vallen. En dan hooguit in een scene van andere muzikanten en liefhebbers van dance.
Doorrookte stem
De verzameling When I Hit You, You’ll Feel It betoont eer aan de vrouw die haar eigen weg koos. Eindelijk een eerste echt goede kennismaking met de nog altijd relatief onbekende Winer. De keuze van de nummers verloopt nogal willekeurig: opnamen uit begin jaren negentig tot samenwerkingen met muzikanten van hedendaagse elektronische muziek. Zo’n beetje alle vormen van dance en beats komen aan de beurt, al is de uitvoering niet altijd even spannend of dansbaar. In de meer recente stukken horen we een inmiddels 63-jarige dichter. Met zware, doorrookte stem. Teksten? Associatief en cynisch! Het woord ‘fuck’ valt meer dan eens. Opvallend is de hoes. Een boeket rozen over een vrouwengezicht. Een werk van collagekunstenaar Linder Sterling. Het oorspronkelijke portret werd gemaakt door modefotograaf Jean-Baptiste Mondino.
Leslie Winer – When I Hit You, You’ll Feel It (dubbel-lp met boek, Light In The Attic Records 2021)
