Een plastic tas is gevaarlijk. Een bril is gevaarlijk. Alles kan gevaarlijk zijn op het slagveld. Ook als op dat veld geen soldaten maar louter scholieren rondsluipen. Want niets meedogenlozer dan een puber in paniek. Kom aan mij en ik ram jou. Praat zonder respect met mij en ik laat niets meer heel van die beugel van jou.
Op het schoolplein in het theaterstuk Mogadishu gaat het er net zo hard aan toe als in de gelijknamige Afrikaanse hoofdstad. Pesten, plagen, het valt niet mee om puber te zijn in deze duistere tijden. Aldus de Britse toneelschrijfster en voormalig docente Vivienne Franzmann, een ervaringsdeskundige. Scheldkanonnades vliegen in het rond zonder aanziens des persoons: juf, papa of klasgenoot.
Is het dan allemaal ellende in sociaal-realistische stijl die Franzmann ons voorschotelt? Gelukkig weet regisseur Matthias Mooij vele lichtpuntjes in het duistere geheel aan te brengen. Met dank aan zijn jonge cast, die overtuigend stoere knapen met hun eigen straattaal en pittige meiden met heur eigen esthetiek neerzet. Er valt ook veel te lachen in Mogadishu, zo weet het gezelschap De Utrechtse Spelen een jong publiek aan zich te binden. Na allerlei financiële onhandigheden en (te) ambitieuze producties richt het jonge theatergezelschap zich nu op een jonger publiek, om zo de zalen vol te krijgen. In eerste instantie de Utrechtse Stadsschouwburg.
Het verhaaltje: een jonge Marokkaan loopt met plastic tas over het plein en botst tegen het alfamannetje van het plein op, de Surinaamse Jason. Dat kan niet goed gaan en een matpartij volgt. Heel slim buiten zicht van de meeste toeschouwers. Als een lerares wil ingrijpen, krijgt ze ook een duw en valt op de grond. Ongelukje, kan gebeuren.
Terreur
Maar dit ongelukje krijgt een staart die 2,5 uur zal duren en alle betrokkenen zal beschadigen. Jason dreigt van school te moeten. De aanval is de beste verdediging en hij beschuldigt op zijn beurt de lerares van racisme. Met psychologische terreur dwingt hij zijn schoolvrienden valse verklaringen af te leggen. De lerares wil in zijn onschuld geloven, geeft allerlei excuses voor zijn verdrag. Haar dochter wil dat mama stopt met cultureel correcte smoesjes voor Jason te verzinnen. De zaak ontspoort en de docente wordt geschorst. Het begin van de ommekeer.
Een ogenschijnlijk simpel verhaal dat door auteur Franzmann wordt aangegrepen om de achtergronden van alle personages te schetsen. Allemaal. Daar gaat veel tijd in steken, zodat de toeschouwer op gegeven moment snakt naar meer actie en snelheid. Al die straatknuffels gaan vervelen. Al die geschreeuwde discussies boeien evenmin. Afgaand op de reacties uit de zaal is de getroffen toon realistisch, de aanwezige jongeren kunnen er niet genoeg van krijgen.
GTST
Mogadishu is schooltoneel over school voor en door scholieren. Iedereen vindt het leuk naar zichzelf te kijken, dus als deze voorstelling de scholen langsgaat, is succes verzekerd. Maar voor een volwassen publiek in een grote theaterzaal is na zestig minuten de lol er wel vanaf. Regisseur Matthias Mooij vertilt zich aan zijn eerste grote zaal regie. Jammer, want hij weet wel zijn acteurs tot grootse prestaties te verleiden. Prachtig is Aziz Akazim als de bebrilde jongen die zich niet zomaar als sukkel laat wegzetten. De confrontaties tussen vader Kenneth Herdigein en zoon Mandela Wee wee (Jason) ontstijgen de clichés over vader-zoon-relaties. Carolien Spoor, bekend van GTST, verbaast als de leraressendochter in een moeilijke rol die varieert van scheldpartijen tot schuchtere flirtpartijen. Spoor speelt bij vlagen iedereen van het podium.
Mogadishu is de moeite waard voor pubers, ouders met kersverse pubers of iedereen die in zijn hart nog veel tienerverdriet koestert.
www.deutrechtsespelen.nl: Mogadishu, t/m 17 maart
Meer lezen? Neem nu een abonnement!
