Online vertelden vele travelbloggers mij dat Nafplio absoluut bezocht moest worden, vooral het oude stadscentrum met haar smalle straatjes en vele winkels werden geroemd.
Ik boekte via AirBnB een appartement aan de rand van het oude centrum, een lekker ruim appartement voor slechts 45 euro per nacht. We rijden in de namiddag met onze huurauto vanaf de luchthaven in Athene naar Nafplio. Een rit die normaal gesproken 2 uur duurt, maar in ons geval bijna 4 uur in beslag nam vanwege een verkeersongeval op de snelweg.
We arriveren in het donker op onze plaats van bestemming.
Eerste indruk
De volgende ochtend stappen we met veel zin en energie uit bed. Het is tijd om deze magische stad te gaan verkennen. We dromen al van vele smalle straatjes met terrasjes en planten.
We lopen vanuit ons appartement via de kade, langs de haven door naar het oudste gedeelte van de stad. Op de parkeerplaats bij de haven zien we een aantal campers staan. Als we het oude stadscentrum binnenwandelen, treffen we vooral verlaten straten aan. Veel winkels en restaurants zijn gesloten. Wintertijd is duidelijk geen toeristentijd voor Nafplio.
Maar die twee forten boven de stad lijken ons wel interessant.
Akronafplio – eerste beklimming van de dag
We beginnen met het fort dat het dichtst bij het oude centrum ligt, Akronafplio. Op deze klif pal naast de stad zijn verdedigingswerken gevonden uit de 3de voor Christus, maar het zijn de Franken geweest die in de 13de eeuw er een vesting bouwden.
Vanaf die tijd tot aan de 18de eeuw hebben er verschillende uitbreidingen en aanpassingen plaatsgevonden. Daarna bouwden de Venetianen een nieuw fort met kasteel op de heuvel net achter Akronafplio, en noemden het Palamidi.
Wij beginnen met een bezoek aan de oudste van de twee. Gelijk aan de voet zien ze een verlaten hotel op hoge palen staan, onder de graffiti. Het doet ons denken aan Athene. We halen een aantal herinneringen op aan ons verblijf daar vier jaar geleden.
De rots waar Akronafplio op is gevestigd, is aan beide kanten omringd door water. Aan de ene kant is er de open zee, aan de andere kant geeft de klif beschutting aan het stadje en de schepen die daar zijn afgemeerd. Als we van een wat hoger punt naar beneden kijken, zien we een klein strandje. Enkele dappere Grieken trotseren het koude zeewater voor een zwempartij.
Vol bewondering kijken we naar de ietwat oudere mannen in hun kleine zwembroekjes en naar gezette vrouwen in badpakken die in het water ronddobberen. Handig kleden zij zich om met alleen een handdoek die hun lichaam verbergt. Sommigen verschuilen zich in één van de leegstaande badhokjes.
We klimmen verder naar boven en weerstaan de verleiding om de klok te luiden, die bovenop een oude muur staat. Helemaal bovenop de klif is geen fort meer maar een luxe hotel, We struinen nog wat over restanten van wat ooit gebouwen zijn geweest, maken foto’s van het uitzicht over zee en gaan dan weer via dezelfde weg terug naar beneden.
Deze eerste klim heeft ons hongerig gemaakt. Tijd om iets te eten voordat we beginnen aan de tweede beklimming van de dag.
Lunchtijd
De taverna’s in het stadscentrum kunnen ons niet echt bekoren, als ze überhaupt al open zijn. De meeste zijn in de winter alleen in de avond open. Maar dan ontdekken we Alaloum, net buiten het oude stadscentrum.
Papanikolaou is een smalle straat waar regelmatig nog een auto doorheen gaat of lokale bewoners doorheen wandelen met hun boodschappen. In de omgeving van het restaurant zijn vooral pensions, hotels en appartementen.
Het terras van Alaloum nodigt ons uit om te komen zitten. Houten stoeltjes met hagelwitte kleedjes op de tafels en een ontspannen heer die op het terras een kop koffie drinkt.
We nemen plaats. De heer die net nog zijn koffie dronk, komt naar ons toe en we vragen wat hij voor vandaag op de kaart heeft. Hij noemt vier gerechten, waaronder ossobuco. Een gerecht dat ik uit Italië ken. Hij lacht en erkent dat het een Italiaans gerecht is, maar ze hadden het vlees voor een goede prijs kunnen kopen en hebben er dat gerecht meegemaakt.
We kiezen uiteindelijk voor de vissoep en kip met pasta uit de oven. De vissoep is heel simpel met een groot stuk vis, wat wortelen, aardappelen en peterselie in een bouillon. De smaak is echter super en heel gebalanceerd. De vis heeft een vlezige textuur en vult goed. Bij navraag blijkt het een lokale vis te zijn, genaamd ‘milokopi’.
De kip met pasta was gewoon goed en met een half litertje wijn en flesje water, voelen we ons als God in Griekenland.
Vervolgens maken we kennis met de gastvrijheid van een Grieks restaurant. Nadat onze gastheer de borden heeft weggehaald, komt hij met een groot bord Griekse yoghurt overdekt met honing. Service van de zaak, zegt hij er vriendelijk bij.
Toen ik meer dan 20 jaar geleden naar Griekenland op vakantie ging, werd ik gewaarschuwd voor afzetterij door Griekse restauranthouders. Ze zouden je extra eten voorzetten en als je er een hapje van nam, dan moest je daarvoor betalen. Of ze sjoemelden met hun rekening door bijvoorbeeld al een bedrag voor de fooi eraan toe te voegen. Ik vond het toen altijd spannend om naar een Grieks restaurant te gaan. En nu, hier in Peloponnesos, ervaren we het tegenovergestelde! Zijn de tijden veranderd of zat ik toen vol vooroordelen?
Ps. Tijdens ons hele verblijf op Peloponnesos werd er vaak meer aangeboden door de restauranthouder, dan we bestelden. Soms was het een gekruid stokbrood uit de oven, soms een dessert, soms kregen we zelfs een tweede karaf wijn gratis.
Lunchtime in Nafplio
Palamidi – dé klim
Na deze meer dan heerlijke lunch, beginnen we aan de tweede klim van deze dag n Nafplio. Er wachten ons ongeveer 900 treden voordat we het fort van Palamidi bereiken.
Via steile trappen worden we langs de rots omhoog geleid. Gelukkig zijn er verschillende punten waar je even kan stilstaan om van het uitzicht te genieten.
Een jong stel begint tegelijkertijd met ons aan de klim. Zij moeten het qua tempo afleggen tegen ons middelbaren. Wij worden echter weer voorbij gelopen door een vader en zoon die nog sneller dan wij naar boven wandelen. Tijdens hun klim voeren ze ook nog een gesprek op volledig normale toon. We schatten dat de zoon van onze leeftijd is, de vader dus vele jaren ouder. Even later komen ze ook weer naar beneden. Is dit hun dagelijkse wandeling?
Boven aangekomen betalen we het wintertarief van 4 euro per persoon om het kasteelterrein te betreden. De Venetianen hebben dit complex tussen 1711 en 1714 gebouwd. Na de Venetianen hebben de Ottomanen de vesting verder versterkt en uitgebouwd. Dit is te zien aan de kleine torentjes met bolle daken. Op het terrein zelf zijn weinig informatieborden en het is net als bij vele andere historische plaatsen in Griekenland een beetje raden wat je ziet. De uitzichten zijn wel mooi natuurlijk.
Als we de trappen zijn afgedaald, hebben we nog energie over. Dat kleine strandje waar we eerder een aantal mensen zagen zwemmen trekt ons. We hebben gezien dat daarvandaan ook een wandelpad langs de zee rondom de klif van Akronafplio gaat. En na zoveel tijd in de hoogte te hebben doorgebracht, lijkt ons een wandeling langs de kust wel aantrekkelijk.
Wandelen langs de kust
Daar, aan het begin van dit wandelpad, maken we kennis met weer iets typisch Grieks. Het pad rondom de rots is namelijk afgesloten met een hek. Ernaast staat een groot bord dat zegt dat het pad is gesloten vanwege vallende rotsen. Normaal gesproken keren we dan om, en gaan iets anders doen. Dit keer doen we dat niet.
We hebben vanaf het kasteel al verschillende mensen over het pad zien wandelen. En nu zien we dat er een opening naast het hek is. Het is duidelijk dat mensen het gesloten hek negeren en via de opening het pad opgaan.
We besluiten dat het goed is om ons aan te passen aan de Griekse cultuur. We stappen door de opening en betreden het pad. Aan de rechterkant is een steile rotswand, aan de linkerkant klotst de zee tegen de lager gelegen rotsen.
Op verschillende plekken zien we groepjes katten bij elkaar zitten. Een teken dat ze gevoerd worden. Even later komen we een vrouw met een boodschappentrolley tegen die een groep katten voert. Behalve kattenvoer krijgen de beestjes ook hondenvoer uit blik. Wat een verwennerij.
Als we de bocht omgaan, komen we in de baai terecht waaraan Nafplio ligt. We wandelen naar de haven en nemen plaats op één van de vele terrassen langs de havenkade. De warme chocolademelk is niet goedkoop, maar wel erg lekker achter het glas in de winterse namiddagzon.
Vanaf het terras zien we een enorme driemaster met allerlei technische snufjes liggen. Duidelijk geen historisch zeilschip, maar een hypermoderne boot. Nieuwsgierig als we zijn, googelen we de naam van de boot, ‘The Falcon’. Het is een Maltese charterboot die je voor 450.000 euro per week kunt huren. Een koopje toch?
Wandeling langs Akronafplio met Palamidi op de achtergrond
Aantrekkingskracht van Nafplio
Op het terras aan de haven evalueren we onze bevindingen. We vinden Nafplio op Peloponnesos in de winter vooral gemoedelijk.
We weten zeker dat in de zomer de nu verlaten terrassen vol zullen zitten met zonneaanbidders en levensgenieters. Nu, in de winter liggen ze er vrijwel verlaten bij. Alleen oudere mannen nemen er plaats voor een kop koffie en soms een verdwaalde toerist zoals wij.
In de zomer zal het hier erg druk zijn met Griekse en buitenlandse toeristen die in het oude centrum de vele design en artisan winkels leegkopen.
Want, uiteindelijk is Nafplio nog steeds een stad met Italiaanse elegantie, Griekse gastvrijheid, en vol toeristische vrolijkheid in de zomer.
