In Spanje werden decennia lang tienduizenden pasgeborenen baby´s ongevraagd en deels illegaal ter adoptie aangeboden. Aanvankelijk onder invloed van de ideologie van voormalig dictator Francisco Franco. Na de val van zijn regime in 1975 ging de roof door, omdat er simpelweg veel geld mee te verdienen was. Een grote groep Spanjaarden is op zoek naar de waarheid. Achter hun eigen adoptie of de dood van hun kind. Vandaag het verhaal van David Ordóñez, die op zoek is naar zijn zus.
Schaamte rond een familiegeheim
De schaamte zit diep bij moeders van gestolen kinderen. Antonia Rodríguez durft pas sinds een jaar openlijk te praten over de vermoedelijke roof van haar dochter in 1971. “Tot die tijd was het een familiegeheim, een taboe”, weet haar zoon David Ordóñez.
In een koude, donkere koelcel van het ziekenhuis in Jerez de la Frontera kreeg zijn vader Patricio op 22 mei 1971 een glimp te zien van een bevroren babylijkje in een kartonnen doos. Het was zijn dochter, volgens de arts, die daarna het deksel snel weer sloot. Maar zijn eerste kind had een paar uur daarvoor nog hartstochtelijk gehuild, meteen na haar geboorte. “Daarom is mijn vader er van overtuigd dat ze nog leeft.”
Zonder uitleg
Het verhaal rond de bevalling hangt van onduidelijkheden aan elkaar. Na haar geboorte om half elf in de avond werd de oudere zus van David meteen weggehaald bij de moeder. Bijna vier uur later vertelde een verpleegster haar dat het meisje was gestorven. Zonder enige uitleg over het hoe en waarom. “Mijn ouders accepteerden wat de autoriteiten vertelden wat er was gebeurd”, weet David. “Dat was zo in die tijd.”
David´s vader Patricio, die niet bij de bevalling aanwezig mocht zijn, wachtte in het ziekenhuis tijdens de avond en nacht op nieuws. Hij kreeg van niemand antwoord. Tot om zes uur in de ochtend een verpleegster verbaasd reageerde op zijn vragen. “Hebben ze u niet verteld dat uw dochter is overleden?”
Gesloten kist
Pas om half zes in de middag mocht Patricio naar zijn vrouw toe. Antonia had inmiddels een kalmerende injectie toegediend gekregen, omdat ze bleef vragen haar dochter te zien. Maar ook tijdens de begrafenis was dat niet mogelijk. De kist was al gesloten. De familie ontving uiteindelijk 2.500 pesetas ´kinderbijslag´ van het ziekenhuis. “Als mijn dochter dood is geboren, zoals ze zeggen, waarom zouden ze mij dan betalen?”, vraagt Antonia zich nu af.
Over de bevalling is geen enkele documentatie te vinden in het ziekenhuis. In de papieren die de familie de afgelopen jaren wel heeft weten te achterhalen, staat dat het ging om een ´ongeveer negen maanden oude foetus, die stierf voor de bevalling, aan zwangerschapsvergiftiging´. Moeder Antonia is daar ruim 40 jaar later nog steeds verbaasd over. “Hoe kan ze doodgeboren zijn als ik haar heb horen huilen?”
Massagraven
De zaak is in onderzoek bij justitie. Baby´s die binnen 24 uur na de geboorte overlijden komen terecht in massagraven, Waardoor het opgraven van de resten voor een DNA-test vrijwel onmogelijk is. Sommige families hebben er toch voor gekozen. Velen vonden lege kisten. “Ik ben treurig, verontwaardigd, woedend bij vlagen”, verwoordt David zijn gevoelens. “Maar altijd met kracht en hoop om mijn ouders te helpen bij hun zoektocht.”
Enkele weken geleden gloeide de hoop onverwachts hoog op. Een vrouw die zich meldde bij de belangenvereniging van slachtoffers leek aan alle kenmerken te voldoen. Maar ze bleek niet de zus en dochter, waarop de familie Ordoñez al zo lang met smart wacht. De DNA-test viel negatief uit.
