Deze week wordt in mijn woonplaats Zwolle breed uitgemeten hoe de komende periode water als thema centraal komt te staan. Werkelijk alle aspecten zoals drinkwater, recreatie, transport en ga zo maar door. Bottom-up vanuit de burger en andere stakeholders. Er ligt een preadvies voor een ambitieus traject. Omdat Zwolle veel waterwegen kent, komt ook de omgeving in beeld. Opmerkelijk is dan gelijktijdig de top-down benadering van de Gemeente Zwolle ten aanzien van een stuk historisch erfgoed dat omringd wordt door water. Als aanleiding de sanering van het zogenaamde Noordereiland (sanering, waarvan belang en urgentie niet wordt ontkend), is plots een monumentaal aanzicht van het stadscentrum bedreigd. In een autonoom traject wordt in Zwolle mogelijk een stuk historie als vestingstad en Hanzestad opgeofferd. Zeker er was een prettig ingelast overleg met verontruste burgers, maar het standpunt is tamelijk onwrikbaar gebleken tot nu toe.
Noodklok
Dat bomen bij een sanering het loodje leggen, is jammer maar onvermijdelijk. Maar waarom gaat het aanzicht van dit bolwerk sneuvelen. Critici weten zich gesteund door de landelijk uiterst deskundige Stichting Menno van Coehoorn, die zich beijvert voor het in stand houden van historische vestingwerken. Die Stichting heeft de Gemeente Zwolle in een officieel schrijven aangemaand. Dat er nu een pleidooi wordt gehouden voor een parklandschap (in Engelse stijl) getuigt niet van historisch besef. De berichtgeving enkele maanden geleden in deStentor spreekt dan ook over ‘het luiden van de noodklok’. Kijk als belangstellende vooral ook naar de foto bij het bewuste krantenartikel. Is die noodklok wel goed gehoord?
Kaalslag
U zult zich afvragen hoe het er nu mee staat. Toegegeven, de foto hierboven laat alles op zijn ongunstigst zien, zeker in dit jaargetijde. Maar het illustreert de kaalslag. Kan er nou geen ‘schepje bovenop’ zodat de wallenstructuur (en het aanzien van de vestingstad) kan worden gehandhaafd? Zo moeilijk kan dat toch niet zijn.
