8.
‘Het lijkt het drielandenpunt wel, Dorus.’
Andries Van Rijn maakte een grap over de huizenhoge golven waar de Lammie in terecht was gekomen, nadat ze een dag eerder de haven van Antwerpen hadden verlaten. Dorus keek Andries veelbetekenend aan en moest lachen om zijn opmerking. De reusachtige rollers voor de Bretonse kust waren inderdaad niets in vergelijking met de golven waar ze tot nu toe tijdens het vissen mee te maken had gekregen.
‘Het lijken wel cols van de eerste categorie’, schreeuwde Dorus terug. Dit was hoe Joop Zoetemelk zich moest voelen bij elke nieuwe beklimming. De Lammie werd steeds door een nieuwe golf opgepikt. Op de kop van de golf moest Dorus ervoor zorgen dat de boeg van het schip recht op de kop kwam te staan. Om niet het risico te lopen om te slaan.
Binnen korte tijd was ze duidelijk geworden dat de risico’s van deze reis weleens groter zouden kunnen zijn dan ze in eerste instantie, veilig aan wal, hadden kunnen bedenken. Ook de beslissing om met zijn tweeën op weg te gegaan, leek Dorus nu plotseling twijfelachtig. Wat als een van de twee ziek zou worden, of gewond zou raken? Dan zou het varen en besturen van de Lammie helemaal op de schouders van de ander terechtkomen. Hij moest er niet aan denken.
Legen handen
Twee dagen terug waren ze blij geweest de reis eindelijk te kunnen gaan maken. Na wekenlang te hebben overlegd en familieleden aan het lijntje te hebben gehouden over hun vertrek, kon Dorus de Lammie naar de scheepvaartroute leiden die ze naar het Kanaal zou voeren.
De eerste dag was het net een dagje uit geweest, met zijn tweeën. Alsof ze begonnen waren aan een jaarlijks uitstapje met het bedrijf, om te vieren wat ze het afgelopen jaar allemaal voor elkaar hadden gekregen. De realiteit was daarentegen dat ze de afgelopen maanden juist met lege handen achter waren gebleven, en vooral daarom nu enigszins met tegenzin een lange en onvoorspelbare reis naar het Midden-Oosten moesten maken.
Dorus had het nog moeilijk genoeg gevonden om Andries te vertellen wat hij van plan was, en om hem in het complot te betrekken. Maar dat wat Dorus uiteindelijk over de streep had getrokken, was ook bij Andries bepalend geweest. Om met de Lammie te kunnen blijven varen en de vaste lasten daarvoor op te kunnen blijven hoesten, hadden ze op korte termijn een groot geldbedrag nodig. En de ton aan guldens die hun Amsterdamse contacten hiervoor over hadden, stelde ze daartoe precies in staat. Ze konden de motor van de Lammie ervoor laten reviseren, en de termijnen betalen voor de afbetaling van het schip. Wat hen in staat stelde het vissen nog een tijdje vol te houden. Tot de netten hopelijk wel vol raakten met vangsten.
