Prof. dr. Willebrord Weijmar Schultz (hoofd Psychosomatic Obstetrics & Gynecologie / Sexology UMCG), prof.dr. Harry B. M. Van de Wiel (Wenckebach Instituut) en Mels F. Van Driel (uroloog en seksuoloog, Universitair Medisch Centrum Groningen) publiceerden in 1992 samen met Daniela E. E. Hahn (nu verbonden aan het Nederlands Kanker Instituut) het artikel Sexuality and cancer in women in het Annual Review of Sex Research.
Dat artikel is nu – 21 jaar na publicatie – teruggetrokken door het tijdschrift omdat de auteurs geen toestemming hadden om onderzoeksmateriaal van Dr. Diana Bransfield (tegenwoordig Dr. Diana Jeffrey) te gebruiken en omdat ze verzuimd hebben om te verwijzen naar het proefschrift van deze onderzoeker.
De onderzoekers hebben schuldig gemaakt aan stealing someone else’s ideas
De onderzoekers hebben schuldig gemaakt aan stealing someone else’s ideas… plagiaat dus, volgens weblog RetractionWatch, die het verhaal in de openbaarheid bracht.
In 2009 werd al een ander artikel van Schultz en Van Driel teruggetrokken vanwege grootschalig plagiaat.
Bij de Rijks Universiteit Groningen heeft men nog niet gereageerd op de recente terugtrekking. Ook in universiteitsblad UK is nog niet over de zaak geschreven.
Humoristisch
Willibrord Weijmar Schultz baarde in 2000 opzien door onderzoek te publiceren waarbij via MRI-techniek te zien was hoe mensen sex hadden, hij won daarmee de Ig Nobelprijs, een prijs voor humoristische wetenschappelijke vondsten. Een filmpje over dit onderzoek heeft kennelijk het porn-filter weten te omzeilen:
Curatie
Bovenstaand artikel is in een half uur geschreven. 20 jaar geleden zou dat onmogelijk zijn geweest. Het plagiaat zou niet ontdekt zijn en zelfs als dat wel zo was, zou je als journalist daar waarschijnlijk niet achter gekomen zijn. Alleen als de RUG een officieel bericht zou hebben uitgegeven of als een boze collega je zou tippen, was je het te weten te komen.
Tegenwoordig moet je zorgen dat nieuws naar je toekomt. Dit kwam via de RSS-feed van RetractionWatch binnen. Maar ook Twitter, news alerts, Google advanced search en nieuwsbrieven kunnen voor je werken als journalist.
Komende vrijdag presenteer ik op een netwerkwerkbijeenkomst over Journalism Studies over “nieuwe journalistiek”. En één van de belangrijkste trends die ik zal bespreken is curatie, het produceren van webcontent op basis van andere webcontent, en dan vooral in grote hoeveelheden.
Lopende-band-journalistiek: minstens één per uur en vaak nog meer
Waar vroeger journalisten één of twee stukken per dag schreven – of zelf nog veel minder – zijn nu veel journalisten bezig met lopende-band-journalistiek: minstens één per uur en vaak nog meer.
Wie websites van Webwereld, villamedia, froot bezoekt ziet veel curatie-content: technologie bij Webwereld, medianieuws bij Villamedia, mooie plaatjes van bijzondere zaken bij Froot. Content online gevonden en verrijkt door de redactie. Ook de longreads op nrc.nl komen op deze manier tot stand.
Dat is niet per se negatief. Slimme curatie betekent originele bronnen zoeken en vinden, een goed netwerk hebben, goed kunnen zoeken op internet, Twitter, Facebook, Google Search en RSS in kunnen zetten om zaken naar je toe te laten komen. Goede curatie betekent trouwens ook je bronnen correct weergeven en juiste links aanbrengen.
Vergeleken met traditionele journalistiek zien we – afgezien van de grote ‘productie’ – ook andere verschillen. Hoor- en wederhoor, in de zin dat er bronnen expliciet om een reactie gevraagd wordt, komt zelden voor. Het moet binnen een uur geschreven worden dus het raadplegen van online bronnen volstaat (in dit geval heb ik gecheckt bij RUG, UK, op Twitter en via Google Search wat er nog meer over geschreven is). De betrokkenen heb ik niet gemaild voor reacties. Dat zou teveel tijd kosten.
Het bleek bijvoorbeeld dat Frank van Kolfschooten ook al achter het verhaal aanzat. Dan luidt het devies sowieso: meteen online zetten.
Tekst via journalismlab.nl
