Onaangename blessures, klaplongen vooral, vormen de laatste twee jaar een rode draad in je carrière en het zou eeuwig zonde zijn als de grote belofte er nooit meer uitkomt. Bij PSV begrijpen ze dat. Een hereniging met broer Luuk ligt in het verschiet. Je management zegt: “Wij sluiten niks uit.”
Broer Luuk trekt het ene na het rookgordijn op, dan weet je wel hoe laat het is. “Ik heb geen idee,” zei hij tegen Omroep Brabant. “Het is een droom om ooit met Siem samen in één elftal te spelen. Dus voor mij is hij welkom, maar ik zie het nog niet zo snel gebeuren.”
Een terugkeer naar Nederland is dus dichterbij dan iedereen denkt…Willy & René zijn terug in Eindhoven.
Jij hebt eigenlijk geen zin om met het gedegradeerde Newcastle een seizoen lang in de Engelse eerste divisie te gaan spelen, zo laat Luuk doorschemeren. Dus wat jou betreft valt er ook wel te praten, al heb je weinig te eisen. Vier basisplaatsen in de laatste twee jaar zijn geen cijfers om geweldig trots op te zijn. En in de tien wedstrijden onder de nieuwe trainer, Benitez, werd je niet rijk bedeeld met slechts vier korte invalbeurten. “Het is zonde dat Siem nu geblesseerd is,” zegt je broer. “Hopelijk herstelt hij snel, want hij wil weer lekker gaan voetballen, ergens.”
Ik lees het als een open sollicitatie. Tussen de regels door schreeuwt de wanhoop je tegemoet. PSV zoekt een (aanvallende) middenvelder omdat Marco van Ginkel niet langer vrijgegeven wordt door Chelsea, mede vanwege een knieblessure. Die neo-international van FC Utrecht, Ramselaar, schijnt eveneens een optie te zijn.
Ook zoiets: waarom verkiest Ajax eigenlijk een 20-jarige huurling van Chelsea in de spits boven een speler, die had kunnen uitgroeien tot een heuse clublegende?
Met Vriendelijke SportGroeten,
@MJvdHeuvel
