‘Haal het doek maar op, doe het licht maar aan’, zingt een stralende Wim Sonneveld de zaal toe. Tony Neef lijkt op de cabaretier en heeft zich diens mimiek vakkundig eigen gemaakt. In de gelijknamige musical over Sonnevelds leven zal hij de hele avond overtuigen, zowel bij diens muzikale hoogtepunten als bij de onvermijdelijke amoureuze crises. In fraai driedelig loopt hij over het toneel – Sonneveld was een mijnheer – en laat zijn warme musicalstem het werk doen.
Kruidenierszoon
Producent Albert Verlinde en regisseur Eddy Habbema hebben alles uit de kast getrokken om Sonnevelds leven te doen herleven. Een bio, die erom vraagt op de planken gebracht te worden: van armeluiszoon tot succesvolle beroemdheid, zo zien we het graag in musicalland. Ga maar na. Wim is een kruidenierszoon die aan de revue wil, zijn homoseksualiteit ontdekt, uitgroeit tot een van de groten van het Nederlandse theater, in een ingewikkelde driehoeksverhouding belandt en tussendoor nog een uitstapje maakt naar Hollywood. Succes met een tegennatuurlijk randje, wat willen we nog meer?
Waar blijft de priester die Wim uitkaffert?
Priester
Nou, een onsje meer spanning was fijn geweest. Het conflict zit hem in deze musical vooral bij de demonen in Wims hoofd. De perfectionist twijfelt immer of hij hét nog heeft, of het publiek (‘dat monster’) hem nog wel pikt. Maar omdat hij voortdurend het ene succes na het andere binnenhaalt, ga je als toeschouwer niet meeleven. Sonneveld snakt naar een tegenstander. Terwijl er kansen genoeg zijn. De cabaretier bekeert zich op latere leeftijd tot het katholicisme. Waar is de priester die hem uitkaffert vanwege zijn homoseksualiteit. Wim leeft met twee mannen, de oudere journalist Huub Janssen en lekker ding Friso Wiegertsma. Vuurwerk tussen het drietal blijft uit. Sonneveld maakt één film in Hollywood, een unieke kans voor een nieuw leven. De film flopt, dat moet een enorme teleurstelling zijn geweest, maar in de musical komt het in drie regels voorbij. Sonneveld speelde de hele oorlog door in het cabaret, voer voor discussies. Niet gebruikt.
Vuurwerk
Niets van dat alles. Tony Neefs tegenspelers blijven fletse karakters. Dat ligt niet aan de acteurs, maar aan het tamme script. Alleen Mariska van Kolck als Conny Stuart zorgt voor vuurwerk. Conny redt de avond met uptempo liedjes en pittige dialogen, waarin ze Wim de waarheid zegt. Helaas komt zij in het laatste half uur amper meer aan bod, als een nachtkaars gaat de voorstelling uit, op het sterfbed van Sonneveld.
Chanson
Maar de hits van Sonneveld, wat blijft daar van over? Neef zingt vakkundig, maar je hoort dat hij uit de Amerikaanse school komt. Niet voor niets kreeg hij bekendheid door zijn rol in Miss Saigon. Belten en uithalen kan Tony wel, maar de voor Wim typerende Franse chanson-stijl krijgt hij minder goed uit de strot. Dat lukt Mariska van Kolck beter.
Sonneveld is een musical die vakkundig is gemaakt, mooie kostuums, puik orkestje, leuke danspasjes, maar het lijkt wel of Wim de hele avond aan bloedarmoede ten onder gaat. Een avond voor de diehard fans.
www.sonnevelddemusical.nl, t/m 9 maart 2014
