Los van elkaar sprak ik de voorbije maanden twee oud-Ajacieden, Dani da Cruz Carvalho in Lissabon en Dan Petersen op Corsica. Twee totaal verschillende karakters, maar allebei begonnen ze meteen over het in hun ogen totaal onbegrijpelijke ontslag bij Ajax van Ajax-teammanager David Endt.
Dani – de vroegere rebel is tegenwoordig voetbalanalist bij een Portugese televisiezender – zei: 'David Endt was in mijn ogen net zo belangrijk voor Ajax als de voorzitter van de club. David hield alle spelers gelukkig. Altijd met een lach, altijd met goede zin en een luisterend oor. Hij hielp je waar nodig. Altijd maar weer nieuwe grenzen verleggend. Daarom is het voor mij een onbegrijpelijke zaak dat ze hem zomaar bij het oud vuil hebben gezet. Zo’n belangrijke man voor de club. Hij heeft zijn hele leven alles gegeven voor Ajax en dan word je zo behandeld, dat gaat er bij mij heel moeilijk in.'
The Son of God
De moraal van zijn verhaal: niet Niki Zimling of Nick Viergever was dit seizoen de missing link bij Ajax, maar David Endt. Het ontslag van Endt heeft Ajax de titel gekost. De teammanager werd aan het begin van dit seizoen bij Ajax opgevolgd door Tjerk Smeets, door sommige sportjournalisten gniffelend ‘The Son of God’ genoemd. Maar om nou te zeggen dat we veel van hem gehoord hebben, die oude honkballer? Niet echt. Een vaderlijke arm over de schouder, een bemoedigend woord, ik heb het niet gezien of gehoord. Smeets blonk vooral uit in moeilijk kijken. De huidige teammanager van Ajax, voorwaar geen simpele functie, lijkt opgelost in het grote niets.
Ook Dan Petersen sprak op Corsica zijn verbazing uit over het gemak waarmee Endt aan de kant is geschoven. De Deen was begin jaren negentig voorbestemd om Dennis Bergkamp op te volgen als ‘nummer 10’ bij Ajax, maar zijn herstel na een medische blunder (van chirurg Fred Bakker) duurde dusdanig lang, dat hij voorbij werd gestoken door Jari Litmanen.
Hoe gaat het met David Endt, wilde Petersen als eerste weten, toen we op het terras van Cafe de la Paix gingen zitten, in Bastia. Petersen bleek al het contact met de huidige voetbalwereld, dus ook zijn oude voetbalvrienden bij Ajax, verloren.
Stille diplomaat
David Endt is er uitgebonjourd door Ajax, zei ik.
Petersen: 'Ontslagen? Na zoveel jaar… Na alles wat hij voor die club heeft betekend? Verrassend. David was altijd positief, heel belangrijk voor een club als Ajax. Hij was een stille diplomaat, iemand die de boel op de achtergrond bij elkaar hield. En wat doet Edwin van der Sar tegenwoordig?'
Als ik vertel dat Van der Sar zojuist een aantal respectabele sponsordeals heeft afgesloten als marketing directeur en intern wordt opgeleid tot algemeen directeur van Ajax, trekt de Deen een verbaasd gezicht.
'Edwin van der Sar? For president? Ook dat verrast me. Van der Sar is a good guy. Heeft vroeger nog wel eens bij me gelogeerd. In Diemen. Horrible place trouwens. Maar de stap van speler naar algemeen directeur? Pfoe, dat is een grote hoor.' Alsof hij de twijfel bij Van der Sar voelde aankomen.
Al snel begon Petersen weer over Endt en het enorme belang van zijn werk op de achtergrond. 'Toevallig vond ik zijn boek laatst terug, waarin hij een mooi verhaal over mij heeft geschreven.' Daarin omschreef Endt de voetballer Petersen als ‘wuivend riet’. Een metafoor, voor iemand die zijn lichaam kon draaien, buigen en zwenken alsof hij door de wind werd bewogen op een voetbalveld.
Kort geheugen
Petersen: 'Ik vraag me af of ze zich bij Ajax wel beseffen hoe belangrijk David Endt was voor de club. Veel oud-spelers, die het nu voor het zeggen hebben bij Ajax zijn mede dankzij hem geworden wie ze nu zijn. Of hebben ze soms last van een kort geheugen?
'David Endt ontslaan is net zoiets als wijlen Bobby Haarms eruit gooien. Zo ga je niet met mensen om, die zijn geboren in de boezem van de club. Ze zijn er nog steeds hoor, de echte clubmensen, ook in het moderne voetbal, dat zal ongetwijfeld, maar je moet steeds beter zoeken.' De woorden ‘modern voetbal’ sprak hij uit met een vies gezicht.
David Endt zelf kan er slecht tegen, zulk soort loftuitingen, merkte ik toen ik hem zaterdag sprak. Endt was ontroerd, zei hij. Niet alleen door de woorden van Dani en Petersen, maar ook door de keuze van de verslaggever om hun woorden op te schrijven.
Ik heb hem plechtig beloofd, dat ik het nooit meer zou doen. Dus ben ik nu toch weer de fout ingegaan.
