Op zich doe ik dat graag, maar mijn werkgever, in casu de Amigoe, wil dat niet. De directeur is daar heel stellig in. Hij zegt: “Ik betaal jou en de content die jij maakt is voor de Amigoe. En als jij gaat vertellen wat er in de krant staat, hoeven de mensen de krant niet te kopen. En dat is niet in mijn belang, maar ook niet in jouw belang, want als wij geen kranten verkopen, zijn ook adverteerders niet geïnteresseerd en gaan we op den duur dus op de fles.” Daar zit wat in. Er is ook best wat tegenin te brengen, maar in de basis begrijp ik deze redenering heel goed.
De directeur wil ook geen artikelen uit de Amigoe op Facebook zien, anders dan gepubliceerd door de redactie zelf. Iemand die een foto van een artikel maakt en op Facebook zet, loopt de kans te worden aangegeven bij Facebook en riskeert een ‘schorsing’. “Het zijn onze verhalen, onze foto’s. Ik betaal redacteurs, fotografen, fotopersbureaus, persbureaus, een drukkerij en bezorgers om deze krant te maken en verspreiden. Dan is het niet de bedoeling dat een ander daarmee goede sier gaat maken. Ik vergelijk het altijd met een biefstuk. Stel: ik steel bij alle supermarkten en slagers de biefstukken waar ik mijn handen op kan leggen. Ik begin een stand op de straathoek en geef ze gratis weg. Waar denk je dat het drukker is? In de supermarkt of bij mijn stand?”
De Europese Unie steunt de directeur van de Amigoe daarin, zo blijkt. Het Europees Parlement heeft gisteren auteursrechtwetten aangenomen die volgens experts grote gevolgen kunnen hebben, vooral voor internetmedia en -zoekmachines. Volgens de nieuwe regels zijn technologiebedrijven verantwoordelijk voor materiaal dat wordt gepost zonder de juiste auteursrechtelijke toestemming. De auteursrechtrichtlijn werd ondersteund door 348 europarlementariërs, met 278 tegenstemmen. Het is nu aan de lidstaten van de EU om de beslissing goed te keuren. Leden die dat doen, hebben vervolgens twee jaar de tijd om de wet uit te voeren, zodra deze officieel is gepubliceerd.
De twee clausules die de meeste controverse veroorzaken, staan bekend als artikel 11 en artikel 13. Artikel 11 bepaalt dat zoekmachines, nieuwsverzamelsites en nieuwsblogs moeten gaan betalen om links van nieuwswebsites te gebruiken. Artikel 13 houdt in dat grotere technologiebedrijven verantwoordelijk zijn voor materiaal dat wordt gepost zonder een auteursrechtlicentie. Dit betekent dat ze filters moeten toepassen op inhoud voordat deze wordt geüpload.
De reacties op het door het Europees Parlement gesteunde voorstel zijn divers van aard. Robert Ashcroft, directeur van PRS for Music, een bedrijf dat royalty’s voor muziekartiesten verzamelt, verwelkomde de richtlijn als ‘een enorme stap voorwaarts’ voor consumenten, artiesten en creatievelingen. “Het gaat erom ervoor te zorgen dat gewone mensen video’s en muziek kunnen uploaden naar platforms zoals YouTube zonder aansprakelijk te worden gesteld voor auteursrechten – die verantwoordelijkheid zal voortaan worden overgedragen aan de platforms”, zei hij.
De campagnegroep Open Knowledge International noemt het ‘een zware klap’ voor het internet. “Op deze manier wordt er een gesloten samenleving gecreëerd, terwijl we de digitale vooruitgang zouden moeten gebruiken om een meer open wereld te construeren, waarmee kennis macht schept voor velen, niet voor enkelen”, aldus voorzitter Catherine Stihler.
Lid van het Europees Parlement Axel Voss zegt dat de wetgeving bedoeld is om het levensonderhoud van mensen te beschermen. “Deze richtlijn is een belangrijke stap in de richting van het corrigeren van een situatie waarin een paar bedrijven enorme sommen geld hebben kunnen verdienen, zonder de duizenden creatievelingen en journalisten van wie ze afhankelijk zijn, goed te belonen. Het helpt het internet klaar te maken voor de toekomst, een ruimte die iedereen ten goede komt, niet alleen een paar machtigen.”
“Er wordt paal en perk gesteld aan diefstal en heling”, zegt de directeur van de Amigoe. “Eigenlijk is dat heel erg logisch en correct. Denk maar eens na over die vergelijking met de biefstukken. Precies zo is het.”
