Waar discotheek Zsa Zsa Zsu op andere zaterdagen het toneel is van locals die met hun verleidelijke dansbewegingen de harten van hordes Nederlandse stagiaires proberen te veroveren, draait het op sommige momenten alleen om homoseksuelen, she-males en lesbiennes. Het is een van de weinige keren dat men in zo’n grote discotheek openlijk voor zijn geaardheid uit kan komen. Knoopje voor knoopje ontbloot een model zijn bovenlijf, terwijl organisator Rishi in dezelfde outfit achter hem danst. Aan de andere kant van het podium worden daredevils live gepiercet voor het publiek. Nog in shock van zijn beslissing loopt een man van het podium af, terwijl hij aan zijn vers geschoten tepelpiercing plukt. Het publiek, overwegend mannen, daggert er onbeschaamd op los. Als verrassing worden er speciale goodies uitgedeeld die Rishi een paar dagen daarvoor bij sexshop Pittig heeft ingeslagen. Als een kind zo blij ontvangen de winnaars twee gigantische dildo’s, een uitdagend pakje, massage-olie of één van de andere speeltjes.
Wie per ongeluk is binnen gelopen, moet het idee krijgen dat Suriname al het walhalla van de homoseksuelen is, maar in de praktijk valt dit tegen. De tolerantie van homoseksuelen is in Paramaribo redelijk hoog, maar mensen uit het binnenland worden nog gerekend tot homofoob. Hoewel er nog veel schort aan de acceptatie en rechten van homoseksuelen, is Rishi toch overtuigd dat er mooie tijden aankomen.
De enthousiaste 36-jarige zit al van jongs af aan in de uitgaanswereld en organiseert iedere vrijdagavond Pink Nights. Waar de locatie, Club Night Fever in de Jozef Israëlstraat, normaal dienst doet als Chinese karaokeclub, wordt deze rond middernacht omgetoverd in de tot nog toe enige officiële gaydiscotheek. Daarnaast is Rishi eigenaar van Lounge One, een ‘open minded’ hetero vriendelijk homo-café. Hiervoor werden de feesten sinds 2007 op verschillende plaatsen georganiseerd.
Jaloezie
Bij binnenkomst doen de Top 40-hits de borstkas bouncen en steken twee barmannen shotjes sambuca in de fik, waarna de dorstige klanten het met een rietje zo snel mogelijk naar binnen zuigen. Achter een pilaar staat een stelletje hevig te zoenen. Alhoewel de uitsmijters nu bestaan uit een groep off-duty politie-agenten, waren dit eerst bekenden van Rishi. Zoals de bouncer die bij de vorige locatie Rendez-Vous een oogje in het zeil hield. Al vanaf het begin werkte hij op de befaamde Pink Nights, daarvoor was hij uitsmijter bij het mislukte Kekemba Resort dat dé plek voor homoseksuelen had moeten worden. 'Het werd rond 2004 of iets opgezet, maar de eigenaren hadden het waarschijnlijk onderschat,' vertelt hij. 'De groep jongeren misdroeg zich vreselijk. Ze hadden seks in steegjes, rookten marihuana en vochten ontzettend veel. De ruzies ontstonden bijna altijd door jaloezie, mannen die mannen afpakken. Op een gegeven moment moesten ze een beslissing nemen voordat het uit de hand zou lopen. Ik zou namelijk wel verwacht hebben dat er later iemand zou worden neergestoken of dat iemand een gun tegen zijn hoofd zou krijgen.'
De ruzies ontstonden bijna altijd door jaloezie, mannen die mannen afpakken
Opvoeding
Dat Rishi deze groep ‘reljongeren’ wel aankan, komt door zijn naar eigen zeggen speciale tactiek. 'Wie zich niet gedraagt, leren wij gedragen. Als een soort van opvoeding. Misdraagt iemand zich door de hele tijd tegen iemand aan te rijden of te dichtbij te komen, dan zorg ik dat op het volgende feest alleen geselecteerd publiek mag komen. Dat werkt wel,' vertelt hij lachend. 'Surinamers zijn kritisch als ze uitgaan. Niet een leuke discotheek of leuke muziek trekt hen aan, maar het gezicht achter het feest. De andere gaytenten zijn allemaal niets geworden, omdat niemand een commercieel gezicht heeft. Ik heb dat wel, iedereen kent mij. Continu word ik met kusjes overladen.'
Na een aantal succesvolle edities van Coming Out Day – te vergelijken met een mini Gay Parade – is hij klaar om ook zijn buurlanden te laten weten dat homoseksualiteit er mag zijn. 'Binnen tien jaar is Suriname een gayheaven, dat durf ik wel zo stellig te zeggen. Ik barst van de plannen om dit te verwezenlijken, maar iedereen moet wel op een nette manier meewerken. De samenleving moet er langzaam aan kunnen wennen.' Na connecties met buurland Frans Guyana te hebben opgezet, wil hij alle Caribische eilanden inpakken. 'Mijn streven is om over vijf jaar de Carribean Gay Parade te organiseren en ook de Coming Out Day zal in oktober weer een groot evenement worden.' Of hij niet te voorbarig is, wuift Rishi weg. 'Suriname is er klaar voor, dat weet ik zeker.' De ober haalt zijn lege glas van de tafel en blijft even naar Rishi kijken. 'Heeey,' een kus op de wang volgt. 'Kijk maar, ze zitten overal,' giechelt hij.
Psssshhtt
Waar ’s nachts de seks als een zinderend gevoel in de lucht lijkt te hangen, is dit overdag niet anders. Alhoewel de openlijke affectie van man naar man voor even niet meer te bekennen is, zijn de hetero’s volop in de weer. Loom onderuitgezakt zitten mannen in hun auto, op de stoep of achter een groot glas Parbobier op één van de vele plastic terrassen. No spang (maak je niet druk) is de reactie op bijna alle problemen. Ogen zijn gefixeerd op vrouwelijk schoon. Om de minuut getoeter, gefluit, het welbekende 'PSSSSHHTT': het houdt nooit op. Zelfs de talloze straathonden doen mee en geven drie keer per dag een show waar menig pornoster jaloers op kan zijn. Ondanks de hevige flirtsessies omschrijven Surinamers zichzelf toch als ingetogen. Een hevig tongend stelletje is overdag onvindbaar, maar waar het oplettende oog niet bij kan komen, gaat het er wild aan toe. Zoals in de typische shorttime motels. Veel mannen wonen tot ver in de twintig nog thuis. Omdat sommigen nog niet uit de kast zijn gekomen of geen privacy hebben, nemen zij hun minnaars liever ergens anders mee naartoe.
Spitsuur
'Dit is mijn favoriet, Happy Day Inn.' Rishi rijdt rond in zijn zilverkleurige auto. Zijn wijzende vinger blijft hangen bij een gebouw aan de Granietstraat dat er in eerste instantie uitziet als de vele Surinaamse huizen. Groot, wit en typerend door de afbladderende verfschilfers. Voor het huis doemt aan de andere kant van de straat een rij witte garages op, met boven elke deur een lichtballetje. 'Is het lichtje rood, dan zijn er mensen bezig. Groen betekent dat het nog vrij is. Je parkeert je auto ervoor, de garagedeur opent en later wordt er met je afgerekend. Zo te zien is het spitsuur.'
Net als hotels er in verschillende gradaties zijn, verschillen de motels in luxe. Voor 80 srd (omgerekend rond de 20 euro) kun je voor twee uur in een kamer met jacuzzi vertoeven, voor 35 tot 40 srd (rond de 10 euro) heb je een douche met warm en koud water. We kiezen motel CD, oude afkorting van condoom, aan de W.L. Lothlaan uit. Willen we het bont maken, dan kunnen we een kamer voor zeven uur boeken, vertelt de prijslijst op het loket. Het minimale is twee uur voor 45 srd. We gaan akkoord met het minimum en krijgen twee handdoeken mee, inclusief condoom en zeepje. Tussen de kiertjes van de gordijnen door ontdekken we een paar stilstaande auto’s, waarvan de bezoekers in de kamers met dichte deuren vertoeven. Geen gekreun, geen gehoest, het is doodstil.
Vlekken in het beddengoed kost 5 srd extra
De kamer zelf lijkt op een goedkope versie van een ietwat krakkemikkig bordeel, maar dan met de geur van luchtverfrisser. Voor degenen die graag willen kijken hoe ze erbij liggen, is er een grote langwerpige spiegel op de muur naast het bed geplakt. Een rood laken op het tweepersoonsbed moet waarschijnlijk voor een sensuele sfeer zorgen, maar het bordje met de tekst ‘vlekken in het beddengoed kost 5 srd extra’ doet dit enigszins teniet. Op de televisie is alleen een pornozender beschikbaar en de condoom die we net hebben meegekregen moet uiteindelijk in de prullenbak belanden, zo laat de immense tekst in de badkamer ons weten. Al met al niet de meest romantische setting, maar wie zin heeft, neemt er genoegen mee. Eenmaal buiten glipt er weer een auto uit één van de garagedeuren. Even vangt hij onze blik, zwaait en begint te fluiten.
Het gevoel dat alles hier kan, blijft overheersen. Waarom homoseksuelen dan nog steeds niet dezelfde status hebben als in Nederland, wijt men aan desinteresse van de politiek en vastgeroeste opvattingen. 'Na de onafhankelijkheid in 1975 bleef Suriname stilstaan op het gebied van homoseksualiteit, terwijl Nederland dit verder ontwikkelde,' vertelt Floris van Eijk, secretaris mensenrechten bij de Nederlandse ambassade. Net uit het werk en strak in pak zit hij bij cafetaria Zus en Zo aan één van de vele houten tafeltjes. 'Anno 2014 kunnen mannen die samenwonen zich niet als partner registreren. Overlijdt één van hen, dan moet de ander direct het huis verlaten, ze hebben nergens recht op. Of als de partner in het ziekenhuis ligt, mag hij ook niet op bezoek omdat hij officieel niet tot de familie behoort. Je hebt dan geen poot om op te staan.'
De Nederlandse ambassade financiert projecten waar het LGBT-platform een gezicht aan geeft. Precies op het tijdstip dat de projecten werden opgezet, schokte parlementariër Ronny Asabina de gayscene met zijn uitspraak dat homoseksuelen moeten worden uitgeroeid. Hoewel de kreet veel teweeg bracht, kwam het volgens Floris eigenlijk wel goed uit. 'De uitspraak heeft het hele proces alleen maar getriggerd. We waren net bezig om te kijken hoe we de plannen konden uitvoeren, na de uitspraak wilden alle NGO’s direct aan de slag. Overigens heeft de politiek nooit een standpunt ingenomen, alleen individuele parlementariërs.'
Mijn ouders vonden het verschrikkelijk, hoe kon ik ze dit aan doen
Dat homoseksualiteit in de politiek aan de ene kant nog wel een beladen onderwerp is, blijkt na het verhaal van Juan Pigot: bedrijfseconoom, voorzitter van de tennisbond én zoon van de voormalige minister van onderwijs. De nu 38-jarige durfde in Suriname niet voor zijn geaardheid uit te komen en besloot in 1995 naar Nederland te verhuizen. 'Ik was heel bang voor de teleurstelling van mijn ouders. Mijn vader had een maatschappelijke positie. Het leek mij verstandiger om het in Nederland te vertellen. Ook hadden we toen nog geen internet in Suriname, waardoor ik er niet veel van wist. In Nederland begon ik mij helemaal in te lezen. Voordat ik een keer terug zou komen voor een vakantie, besloot ik een e-mail te sturen en ervoor uit te komen. Dat viel niet in goede aarde.' Hij wrijft over zijn voorhoofd en kijkt naar de grond. 'Mijn ouders vonden het verschrikkelijk, hoe ik ze dit aan kon doen, ze vroegen of het door Nederland kwam en vonden dat ik maar snel terug moest komen. Eigenlijk had ik een andere reactie verwacht omdat er ook iemand lesbisch is in de familie. Daar doen ze wel normaal over. Zodra het hun eigen kind is, lijkt de wereld opeens te klein.'
De acceptatie van zijn ouders duurde jaren, maar toch kwam het goed. 'Mijn vader besloot het te accepteren, de rest volgde snel. Opmerkelijk is dat mijn ouders en vrienden naar mijn bruiloft in Nederland zijn gekomen. Ze hebben zelfs alles gefinancierd.' Ondanks deze drastische ommekeer in het gedachtegoed van zijn ouders, mislukte het huwelijk en besloot Juan terug te keren naar Suriname.
Veranda avonden
'Het was even slikken toen ik terug was. In Nederland is er zo’n grote gayscene. Mijn partner uit het mislukte huwelijk was directeur van Cirque du Soleil, mijn leven was één en al glamour. Eenmaal terug in Suriname stortte mijn gaywereld compleet in. Op een gegeven moment had ik een baantje bij Martinair en toen begon het leuk te worden. Ik had het idee om een keer een feest of iets te organiseren, dus nodigde ik allerlei mensen uit bij mij thuis.' Wat begon als een onschuldig idee resulteerde uiteindelijk in de beruchte veranda-avonden. Juan loopt naar buiten en kijkt omhoog. De grote witte houten constructie staat als een stille getuige tegen de donkere lucht afgetekend. 'Iedere keer als Martinair in het land was, werd ik opgebeld of ze langs konden komen. Op een gegeven moment sloot ook de crew van KLM zich aan.'
De feesten werden steeds populairder, maar wie nu een heftige Bunga Bunga party voor zich ziet, heeft het mis. 'Nee, het waren geen rare feesten. We waren allemaal hoog opgeleid, hielden ervan om te discussiëren. Dat deden we dan ook veel. Zelfs oud-politicus Boris Dittrich van D66 is een keer langs geweest. Het waren mooie tijden.'
Als de zon eenmaal is weggezakt achter de vele palmbomen, begint het nachtleven weer langzaam op gang te komen. De borgoerum wordt in glazen geschonken, terwijl de muziek steeds luider wordt. Rishi is opnieuw het middelpunt en wordt overladen met zoenen van de vele bezoekers. Dorstige klanten wachten op hun drankje, terwijl een achttienjarige wat onwennig naar binnen komt lopen, om zich vervolgens in het feestgedruis te laten meevoeren. Een gayheaven over tien jaar, of het lukt is de vraag, maar binnen deze vier muren lijkt iedereen zich in ieder geval voor even koning te voelen.
Dit artikel is eerder gepubliceerd in de tijdschriften Winq en Mate (de Engelstalige versie)
