Zo’n 10 jaar terug werd ik middels BORGEN en de MILLENNIUM-TRILOGIE opnieuw fan van het Scandinavische boek- en scriptgenre. Ik schrijf opnieuw, omdat ik als jonkie ooit keek naar de werken van Ingmar Bergman, Lasse Hallström en aanverwanten.
Uiteindelijk werd het me allemaal te langdradig en vond ik het Prozac-gehalte te hoog, dus liet ik de noorderlingen lang aan mij voorbij gaan. Hoewel ik vind dat Amerikaanse scenarioschrijvers tot de beste in hun soort behoren, bleek ik toch vaak een grotere liefhebber van Europese films en series. Britse, Italiaanse, Franse, ja zelfs Duitse (semi)fictie kon mij op z’n tijd bekoren.
Hoi meer vrouwen
Afijn. Eenmaal bekomen van een lang ziekbed, waarin ik de opkomst van veel vrouwelijke protagonisten (die meer zijn dan alleen de echtgenote van of de moeder van) toejuichte en ik het wel en wee van respectievelijk Birgitte Nyborg (Sidse Babett Knudsen) en Lisbeth Salander (Noomi Rapace) werkelijk had ‘gevreten’, schreven scenarioschrijvers hun knuistjes blauw aan vrouwenrollen. Wij fans waren namelijk met velen.
Draadjes los
Maar op de een of andere manier konden die heldinnen vervolgens nooit meer normale wezens zijn. Toegegeven: aan Lisbeth Salander zaten ook haken en ogen, maar die kon je gezien haar levensgeschiedenis nog plaatsen. Mijn volgende Scandi kijk-project was THE BRIDGE. Opnieuw een meesterlijk stukje werk uit Zweden en Denemarken, waarbij behalve de prachtige koele beelden, ook de casting tip-top is. Maar protagoniste Sara Norén (Sofia Hein) heeft duidelijk al wat meer draadjes los dan Salander. Ze heeft het syndroom van Asperger van de scriptschrijvers meegekregen en dat heeft om moverende redenen een goede uitwerking op haar werk als rechercheur in zware moord- en zedenzaken.
Langzaaaaam
Hoewel dat in het vierde en laatste seizoen al wat begon te jeuken, kreeg deze reeks van mij nog steeds een dikke 8. Aha, dachten producenten wereldwijd: scoren voor zowel mannelijk als vrouwelijk publiek doe je met een ‘gemankeerde vrouw’ in de hoofdrol. En dus dacht HBO (beroemd om zijn fantastische voorbereiding, ruime budgetten en in de rij staande acteurs en actrices): wij maken een Amerikaanse remake van de succesvolle Israelische serie HATUFIM. Die had ik via mijn connecties in het Heilige Land al eens kunnen kijken, was top en dus verheugde ik me op het bingen van HOMELAND. Maar een gewone vrouwelijke spionne was voor de Amerikanen niet genoeg. Carrie Matthison kreeg een bipolaire stoornis aangemeten. Superonhandig toch in de wereld van diplomatie en spionage?
Hysterisch
En jawel. Ik heb moeten begrijpen dat actrice Claire Danes echt wel wat kan, maar in HOMELAND heeft ze slechts één gelaatsuitdrukking. Het verbaasde mij dan ook niet dat ik op internet zag dat het er wemelt van de mêmes van juist dat verkrampte gezichtswerk van de Carrie. Ik heb het eind van serie één niet eens gehaald. Technisch mooi gemaakt, maar zo traag als koeienstront en zo eenvormig dat als je door de diverse seizoenen zapt of scrolt, je steeds opnieuw dezelfde mis en scenes (wel telkens op een andere lokatie) en emoties ziet. Namelijk die verwrongen mond en/of huilogen van Carrie en die strakkijkende antagonist Brody. Heel vorige eeuws: een hysterische vrouw en een onbetrouwbare man. Ik heb recent nog een poging ondernomen om het laatste seizoen van HOMELAND tot mij te nemen, maar het is niet gelukt. Carrie is meer dan ooit een emotioneel wrak en lijdt inmiddels ook aan geheugenverlies.
Brits gemankeerd
En dan heb ik zomaar een bruggetje naar alweer een spannende serie, deze maal van Britse makelij, namelijk MARCELLA. Van de makers van THE BRIDGE. Ook hier een fantastische politievrouw, met een hopeloos liefdesleven (OK, OK, we hoeven ook geen wonderwoman), maar haar hebben ze ook even een gebrek toegeschreven en niet zo’n kleintje ook. De vertolking door Anna Friel is top, maar op de momenten dat bij deze schrandere misdaadbestrijdster black-outs optreden in haar privé-leven, ontsnappen er een heleboel ‘Oh, neehees’ uit mijn mond. Zo weet deze overdag uitstekend functionerende vrouw niet meer hoe ze haar (aanstaande) ex het echtelijk pand heeft uitgekregen. Ze heeft hem, zo zien de kijkers wel, hardhandig de trap af getimmerd, waarna de man in kwestie naar de orthodontist moest en ze heeft daarna ook nog zijn spiksplinternieuwe auto met een bijl bewerkt. Of je ziet Marcella in bad zitten met een hele hoop bloed en vuil, tot aan alle muren en plafonds toe en zij bekijkt alles met een blik van ‘geen idee hoe ik in deze smurrie verzeild ben geraakt’.
Netflix heimwee
Mijn vraag aan al die fantastsiche scriptschrijvers die ons toch ook voor een groot deel door de Corona-crisis slepen: willen jullie alsjeblieft voorlopig series maken van sterke vrouwen die herkenbare en geproportioneerde problemen hebben? En mag het tevens allemaal wat sneller alsjeblieft? Dan heb je ook die black-outs van die hoofdrolspeelsters niet meer nodig. Ik denk dat producenten mínder en scenarioschrijvers méér invloed moeten krijgen. Dan komt het wellicht goed. Want ondanks al het positieve (namelijk meer vrouwen op de platte beeldbuis dan ooit) heb ik zo langzamerhand een enorme heimwee naar Cagney & Lacey. Tsja, ook ik heb een beperking.
Beeld: screenshot ‘Homeland’
