Met het hele gezin iets leuks doen. Het zorgt bij mij voor een gelukzalig verliefdheidsgevoel (dat meestal maximaal een kwartier duurt, maar dat terzijde). Zo leek het me op een zaterdagavond ineens enorm leuk met z’n allen uit eten te gaan. Mexicaans moest het worden want zoon die niks eet, lust wel tortilla's en ik had extreem veel zin in een Margarita.
Hevige duw- en trekwerk
Aan tafel gingen de eerste vijf minuten best goed. Zoon vermaakte zich met kleurpotloden, dochter deed iets met een boekje. Zie je wel, dacht ik trots, terwijl ik achterover leunde en aan mijn Margarita nipte, ik heb mijn kinderen echt wel goed opgevoed. Dit kunnen we veel vaker doen. “Kijk mama, ik kan zagen!” Ik schrok wakker uit mijn gepeins en zag hoe mijn 2,5 jarige dochter, tong uit de mond, met een steakmes ijverig stukjes uit de tafel stond te hakken. Na hevige duw- en trekwerk liet ze het mes los, viel om en zette het op een gillen. De twintigers om ons heen legden massaal hun smartphones weg: wij waren leuker entertainment.
Zwartgrijze boontjes
Dochter bleek alleen te kalmeren als ze de kaarsen op tafel mocht uitblazen. In het donker las ik de menukaart vol kaarsvetvlekken voor aan zoon die ik enthousiasmeerde voor een tortilla met rundvlees (“dat vind je lekker schat, het smaakt net als een hamburger.”) Schoorvoetend ging hij akkoord. Na een omgevallen flesje appelsap, een ruzie over wie mijn Margarita stamper mocht hebben en vier wandelingen naar de wc, kwam godzijdank het eten. Zoon sloeg paars uit toen hij zag dat er tomatensaus op zijn tortilla lag en draaide zich na het ontdekken van een hoop zwartgrijze boontjes, snikkend met zijn rug naar ons toe. Ik schoof het bord door naar dochter die het met twee handen tegelijk naar binnen propte. Nerveus wenkte ik de ober voor een portie plain tortilla’s en een bakje geraspte kaas. En nog een Margarita.
Dolgelukkig
Na het wegwerken van haar broer’s maaltijd, besloot dochter dat ze ook recht had op mijn fajita en stampvoette net zo lang tot ze bij mij op schoot mocht. Godzijdank konden de kale tortilla’s zoon’s goedkeuring verdragen, maar toen zag hij de kaas. “Mama! Dat zijn blokjes! Die zien er anders uit dan thuis. Ik lust die niet!” Ik bestelde twee kinderijsjes. Die bleken om onduidelijke reden in een koe te zitten. Mijn kinderen waren dolgelukkig. Ik had honger. Over tien jaar proberen we het nog een keer.
