'Dan had je maar ergens anders moeten gaan wonen.' Ik hoort het vaak als ik zeg dat de overlast geregeld wat al te groot is. Natuurlijk wist ik voordat ik hier kwam wonen dat het geen stilte-eiland zou zijn. Dat hoeft van mij ook niet, maar betekent dat automatisch dat je alles moet accepteren? Nee natuurlijk.
Maar sommige buurtgenoten accepteren wel heel erg weinig. Zoals mijn overburen, een al wat ouder echtpaar dat hier op het plein woont. Achter hun ramen hangen briefjes met teksten als: 'Geen fietsen', 'Minder toeristen. Minder. Minder.' Waar doet dat laatste me toch aan denken?
Ik noem ze de boze buren. Het leven moet voor hen een regelrechte hel zijn. Nooit eens rust, nooit ontspannen. Integendeel, altijd moeten ze attent zijn, constant bedacht op lieden die de rust verstoren. En daar lopen er hier op de Wallen heel wat van rond. Ze hebben kennelijk zo veel last van alle bezoekers dat ze zich genoodzaakt voelen vaak meerdere keren per dag hun deur open te rukken om mensen toe te schreeuwen dat ze ergens anders moeten gaan staan praten. Als een gids van een groep een fatale inschattingsfout maakt en een praatje afsteekt iets te dicht bij hun huis, dan loopt hij of zij grote kans een geschreeuwd 'Hallo, wegwezen, dit is een woonhuis hoor!' om de oren te krijgen. En om te voorkomen dat ooit iemand het in zijn hoofd zal halen om op hun stoepje te gaan zitten, gieten ze er regelmatig een emmer water over uit.
Boerderij
Vriendelijke EHBO-vrijwilligers die tijdens een grote wandeltocht door de stad nietsvermoedend hun hulppost voor hun huis hadden opgezet, werden weggesnauwd. En probeer ook niet om je fiets tegen hun pui te zetten. Nog niet zo lang geleden maakte een taxichauffeur een grote vergissing. Hij kon niet langs een geparkeerde auto omdat er een fiets in de weg stond. Hij pakte de fiets op en zette die heel keurig tegen de pui van de boze buren. Dat ze geen fietsen tegen hun pui willen was toen niet te zien omdat de luiken dicht zaten en dan zijn alle kwaaie teksten onzichtbaar.
Toen de boze buurman wakker was geworden en naar buiten stapte om de luiken te openen, viel zijn blik onmiddellijk op de fiets. Hij beende ernaar toe, pakte de fiets op en smeet die hardhandig tegen de dichtstbijzijnde boom. Het zou je fiets maar wezen die je in al je onschuld keurig had geparkeerd.
En zo gaat het maar door, dag in dag uit. Zoals daarnet nog. Twee jongens staan met een glas bier in het zonnetje wat te praten voor het huis van de boze buren. De jongens zijn daar even gaan staan omdat het terras aan de overkant van de straat in de schaduw ligt. Boze buurvrouw stuift naar buiten. 'Terug naar jullie terras', gilt ze met bijna overslaande stem.
'Jullie moeten op een boerderij gaan wonen', roept de bazin van de kroeg tegen de boze buren. Ik ben het er voor deze keer hartgrondig mee eens.
