Daar gaan we weer. Plan 628 waarvan we eerst maar weer eens moeten zien of het gerealiseerd wordt. Ja, sorry, het klinkt allemaal nogal azijnpisserig, en het is een heuse stap voorwaarts als het wordt uitgevoerd, maar of er op de Wallen ook maar iets zal veranderen is zeer te betwijfelen.
Het plan gaat vooralsnog over sluiting van een deel van de ramen op de Wallen. Hoeveel ramen er worden gesloten en hoeveel er nog blijven is vooralsnog onduidelijk. Een wezenlijk aantal wordt gezegd. Maar ook al zou de helft van de ramen worden dichtgespijkerd dan zijn we niet van de overlast verlost, want dan zullen de Wallen zodra deze coronacrisis voorbij is, weer snel bevolkt worden door de dronken brultoeristen waarvan we hoopten dat we ze voor altijd konden vergeten. Zo lang er ramen zijn, zullen er namelijk toeristen 1.0 blijven komen. Zeker in combinatie met de coffeeshops. Zo simpel is dat. Want zo’n sekspretpark ergens op industrieterrein Amstel of Sloterdijk is natuurlijk heel aardig, maar daar zal de gezelligheid niet vanaf druipen. Als er dan een alternatief is in de binnenstad, dan zou ik het wel weten als toerist. Vandaar geen enkele illusie.
Ondergang
Bovendien zullen deze plannen, als ze al ooit worden gerealiseerd, pas hun beslag krijgen over een groot aantal jaren. Dat betekent in elk geval nog heel lang overlast in alle soorten en maten. Het betekent je ‘s morgens na twaalf uur weer door mensenmassa’s wringen. Het betekent weer rotzooi op straat. Het betekent weer gegil en geschreeuw.
Kortom, waarom de zaken nu eens niet fundamenteel aangepakt?
In een column in het blad Ons Amsterdam van november 2018 vroeg Felix Rottenberg – wie kent hem nog? – het stadsbestuur om moed om op te treden en om een tienjarenplan op te stellen en uit te voeren. Dat was toen naar aanleiding van de sluiting van het klasserestaurant de Anna in de Warmoesstraat. Zijn woorden hebben nog niks aan actualiteit ingeboet. Ik ben zo vrij hem uitgebreid te citeren. Dat deed ik al eerder in Uitkijkpost nummer 154. Maar nog een keertje kan geen kwaad.
‘Een succesvol plan van aanpak overstijgt een enkele collegeperiode. Lessen uit de stadsvernieuwing liggen voor het oprapen. Formeer een projectorganisatie, de “Wallen Centrale”, met experts die zich tien jaar willen binden aan de opdracht om de Wallen tot een compleet ander, weer leefbaar gebied om te vormen. Dat betekent exit prostitutie en het uitkopen van Nutella- en andere overbodige winkels. Het Rijk en de stad moeten samen wetgeving en verordeningen aanscherpen, waardoor foute ondernemers door drang en dwang worden weggejaagd.
Een mega-operatie, zeker. En iedereen heeft er een mening over. Het verbannen van prostitutie zal protest oproepen. Alle stevige maatregelen die niet meteen effect sorteren worden belachelijk gemaakt. Zo is het nu eenmaal als een buurt van de ondergang moet worden gered.’
Willem Oosterbeek, Wallenbewoner, doet in vijfhonderd woorden regelmatig verslag van het dagelijks leven vanuit de beroemdste buurt van Nederland.
