Eerst het negatieve nieuws: de teloorgang van het gemeentebordeel. Dat het gemeentebordeel is geklapt, is voor mensen die zijn ingevoerd in de buurtproblematiek niet echt een verrassing. Officieel mag het overigens geen gemeentebordeel heten maar is de naam My Red Light. Het was een prestigeproject van oud-burgemeester Van der Laan, waar sekswerkers hun eigen bordeel zouden gaan runnen. Dat gaat niet lukken was al bij de oprichting te horen. Terecht zoals nu blijkt. Het heeft een hoop gemeenschapsgeld gekost, maar uiteindelijk weinig opgeleverd. Voort maar weer.
En dan nu wat positiever nieuws. Wel met kanttekeningen uiteraard. Eindelijk wordt er eens wat gedaan aan al die souvenir- en nutellawinkels et cetera in de Damstraat, Oude Doelenstraat en Nieuwe en Oude Hoogstraat. Er werd over bericht in het Parool van 27 januari. Alle winkeliers moeten een vergunning aanvragen en worden door de Bibob gehaald. Een prima zaak waarmee hopelijk het kaf van het koren kan worden gescheiden.
Alleen vraag je je wel af waarom dit niet al veel eerder is gebeurd. Signalen zat dunkt me. Maar nee, dat kon niet werd dan altijd gezegd. Wat de precieze argumentatie was kan ik me niet meer herinneren maar het zal wel zoiets geweest zijn als “juridisch onmogelijk”. Nu kan het kennelijk opeens wel. Als de politieke wil er is, is er plotsklaps veel dat gerealiseerd kan worden.
Volgende vraag is uiteraard waarom alleen de Damstraat et cetera? Waarom niet de hele Wallen zo aanpakken? Of wellicht nog beter, de hele Amsterdamse binnenstad? Want wat bijvoorbeeld te denken van de Nieuwendijk waar toch ook best wel wat te snoeien is.
Noodsignalen
Nog meer positief nieuws. Langzaam maar zeker zal het vertrouwen in de acties van de burgemeester ten aanzien van de binnenstad groeiende zijn. Ze zet niet alleen het overlastgevende toerisme op de politieke kaart, ook de prostitutie en de coffeeshops – die er, het moet nog maar eens gezegd worden, natuurlijk nauw mee samenhangen – ontsnappen niet aan haar aandacht. Het lijkt wel of ze er echt iets aan wil doen.
Ik zeg dat met het nodige voorbehoud, want er is ons in het verleden wel vaker het één en ander beloofd, maar het heeft er alle schijn van dat ze inderdaad de al jarenlang uitgezonden noodsignalen heeft opgevangen en ook daadwerkelijk iets wil ondernemen tegen de overlast. En dat nota bene terwijl ze niet eens gesteund wordt door haar eigen partij, die tot op heden lak heeft aan de bewoners en goedwillende ondernemers in de buurt. Daar is politieke moed voor nodig. Waarvan akte.
Ook hier past uiteraard een kritische noot. We zijn er nog lang niet, sterker nog, we zijn nog niet eens begonnen. Het zijn nog allemaal voorstellen, plannen en ideeën en de oppositie vanuit een bepaalde hoek in de buurt zal niet mals zijn. Vraag is: weet ze die te pareren? En krijgt ze daarvoor genoeg steun?
Vooralsnog echter krijgt ze wat mij betreft het voordeel van de twijfel en kan 2021 zomaar uitgroeien tot het jaar dat later te boek zal staan als het jaar waarin de boel voor het eerst kantelde. Kortom reden voor voorzichtig optimisme.
Willem Oosterbeek, Wallenbewoner, doet in vijfhonderd woorden regelmatig verslag van het dagelijks leven vanuit de beroemdste buurt van Nederland.
