Inmiddels is het hoogzomer in Nederland en de coronacrisis die voorbij leek, steekt opnieuw de kop op. Of dat laatste grote consequenties zal hebben voor onze buurt is de vraag, want op de iets langere termijn staan de signalen nog steeds op groen.
Dat is te merken aan de toenemende drukte in de buurt. Het is nog lang niet zo vol als vroeger en het is ook de vraag of dat deze zomer zal gebeuren, maar dat we de stilte en rust definitief achter ons hebben gelaten is wel duidelijk. De eerste signalen die ik ontvang laten dat ook onmiskenbaar zien.
Net voor mijn thuiskomst lees ik op mijn telefoon dat hotel Winston in de Warmoesstraat in brand staat. Als ik de straat binnenkom zie ik nog de half verkoolde raamkozijnen, maar de brandweer is al geruime tijd weg. Achteraf hoor ik dat het een doorgesnoven toerist was die eerst met een mes heeft lopen dreigen en toen dat niet hielp de boel in de hens heeft gestoken.
De avond tevoren zijn bij de benedenbuurvrouw twee ramen ingekegeld. Twee kereltjes waren er niet van gecharmeerd dat de buurvrouw naar buiten keek. Ja, en dan gooi je een helm van een brommer door het raam.
In dezelfde nacht van zaterdag op zondag blijkt ook dat de Canta van een andere buurtgenoot het heeft moeten ontgelden. De voorruit is aan barrels geslagen en in de voorkant van het karretje zit een fors gat. De dader of daders liggen uiteraard op het kerkhof.
Printmachine
Toch is er ook positief nieuws te melden. Zo is er eindelijk weer een brug op de Oudezijds Achterburgwal ter hoogte van de Stoofsteeg. Jarenlang hebben we het zonder moeten doen en dat was knap lastig. Niet alleen voor buurtbewoners, maar ook voor politie en hulpdiensten die gedwongen werden een omweg te nemen. De brug komt uit een printmachine en is, laten we zeggen, nogal apart. Mooi? Lelijk? Over smaak valt nu eenmaal te twisten. Gelukkig maar.
Een andere opvallende verandering in de buurt is het definitief verdwijnen van het overgrote deel van de dames in het St. Annenkwartier. De rolluiken die nu her en der de ramen verhullen maken dit stukje buurt ronduit luguber, vooral ‘s avonds en ‘s nachts. Het is dan ook zaak dat hier snel nieuwe reuring komt. Ook voor de leuke bedrijfjes die er nu al zitten is dat van essentieel belang.
Tot slot hoor ik tot mijn grote vreugde af en toe getingel van klokken in de toren van de Oude Kerk. Er wordt niet alleen gewerkt is het signaal dat hiermee wordt uitgezonden, er wordt ook voortgang geboekt. Het is ook zichtbaar aan het bovenste deel van de toren dat inmiddels al steigerloos ligt te blinken in de zonneschijn.
Na een paar dagen thuis krijgt de buurt weer de oude vertrouwdheid terug. Met alles erop en eraan. Alsof ik nooit weg ben geweest.
Willem Oosterbeek, Wallenbewoner, doet in vijfhonderd woorden regelmatig verslag van het dagelijks leven vanuit de beroemdste buurt van Nederland.
