Langzamerhand zijn we gewend geraakt aan de rust die er nu heerst op de Wallen. Hoe de wereld er voor de lockdown uitzag, is in een ver hoekje van ons geheugen beland. Het is zo onvoorstelbaar dat we het bijna kwijt zijn geraakt. Ik in ieder geval.
Maar de nieuwe, en tegelijkertijd o zo oude realiteit zal spoedig weer een centrale plaats gaan innemen in ons bestaan, daarover bestaat geen twijfel. Opnieuw zullen er hordes door de straten, stegen en langs de grachten trekken. Als vanouds zal het zijn, inclusief luidruchtige jolijt, zeker nu de zomer in aantocht is. De urban jungle -dixit de ombudsman – zal al het andere spoedig opnieuw volkomen overwoekeren.
Niks nieuws onder de zon natuurlijk. Sla bijvoorbeeld eens een willekeurig nummer van d’Oude Binnenstad op en je herkent veel. Drie citaten van de voorpagina van de buurtkrant uit oktober 1999.
‘Massale toeristenstroom overspoelt de Wallen.’
‘Leefbaarheid staat er slechter voor dan ooit.’
‘Telefoonnummer politie Warmoesstraat verdwijnt.’
De eerste twee zinnen zullen binnenkort zonder enig probleem weer kunnen worden opgeschreven. Ook meer dan twintig jaar nadat ze voor het eerst in druk zijn verschenen. Voor de derde zin geldt dat niet. Integendeel, want niet alleen het telefoonnummer is verdwenen, het hele bureau is zelfs opgedoekt. Maar om dat nou vooruitgang te noemen?
Luguber
Maar voor nu is het : tabee lockdown. Nee, het was geen onverdeeld genoegen, die lockdown. Het was ijzingwekkend stil hier. Het was de stilste buurt van heel Amsterdam, want wat heb je hier in deze onderbevolkte wijk te zoeken als er niks te doen is? Die stilte was zelfs enigszins luguber, zeker in de avond en nacht.
Maar nu, niet tot vijf uur, maar in één klap tot tien uur ‘s avonds alles open.
In vroegere dagen zouden we er maar wat blij mee zijn geweest, vermoed ik zo. Tot tien uur, dat is te overzien. Het garandeert in elk geval een rustige nacht. En dat is hier al heel wat.
De bierwagens en horecaleveranciers trokken maandag de buurt alweer in. Natuurlijk was het bericht al lang uitgelekt. Iedereen bereidt zich voor op de Grand Opening, want zo kun je toch wel noemen. Dit is echt het definitieve einde van de lockdown en het doet me een beetje denken aan het einde van de drooglegging in de Verenigde Staten tussen 1920 en 1933 toen de productie en verkoop van alcohol was verboden. (Dat leidde overigens tot een gigantische golf criminaliteit, maar dit terzijde.) Daarna echter was het vet feest want ook aan de legale verkoop van drank was genoeg geld te verdienen.
Ook nu is de drooglegging in de ruimste zin des woord – van bier tot warm vlees en van stuff tot pannenkoek – voorbij en kan het feest opnieuw losbarsten. En dat zal ook gebeuren, zeker in onze buurt. Zal er ooit nog zo’n rustige periode aanbreken hier waarin je met een bakfiets vol koffie en koek het buurthuis kunt aanprijzen? Onvoorstelbaar!
Willem Oosterbeek, Wallenbewoner, doet in vijfhonderd woorden regelmatig verslag van het dagelijks leven vanuit de beroemdste buurt van Nederland.
