Er is de afgelopen dagen een plakploeg in de weer geweest die her en der stickers heeft achtergelaten met daarop de tekst dat je ook al geen stuff meer mag roken op de Wallen. Wie het wel doet loopt het risico op een boete van 100 euro, staat er dreigend bij. Het is voorlopig de laatste in een serie maatregelen die er op is gericht de buurt weer wat leefbaarder te maken.
Je mag al niet meer drinken op straat en je mag ook al geen harde drugs meer kopen bij straatdealers. Dat laatste was overigens al nooit toegestaan, maar het gebeurde en gebeurt natuurlijk wel. En ja, wat doe je er tegen? Pissen tegen het oudste gebouw van Amsterdam of elders buiten de pisbakken: verboden! Hoeren fotograferen: verboden! Muziek maken in deze buurt: het mag al sinds lange tijd niet meer. Met de auto over de Wallen scheuren: het kan al jaren niet meer. Harde muziek op de voorbij varende boten: verboten, verboten, verboten!
En zo wordt langzaam maar zeker alles verboden op de Wallen. Of, zo ziet het er althans uit. Kleine plakjes van de ooit bestaande vrijheid om hier te doen en te laten wat je wilde, worden weggesneden. Het liberale klimaat, gecreëerd door onze sociaal-democratische vrienden die in deze stad decennia lang de touwtjes stevig in handen hadden, verdwijnt. Met andere woorden: ook op de Wallen naderen de roemruchte jaren zestig toen alles mocht en alles met de mantel der liefde werd bedekt hun einde. Nota bene onder het bewind van een groen-linkse burgemeester. Wie had dat ooit kunnen denken.
Opgeleukt
Prachtig, we zijn op de goede weg. Helaas zijn er zeker twee mitsen.
Nummer één: je kunt wel van alles verbieden, maar dan heb je ook weer lui nodig die er op toezien dat die verboden worden gehandhaafd. Want laten we wel wezen, als je toch gewoon ongestraft dingen mag blijven doen die verboden zijn, waarom zou je je daar dan iets van aantrekken? Dat heeft dus geen zin. Straffen, boetes uitdelen, is het antwoord. Consequent, overal en altijd.
Helaas dat gaat niet gebeuren ben ik bang, want er zal ongetwijfeld een tekort zijn aan personen om deze taak uit te voeren. Het aloude: we hebben nu eenmaal niet genoeg mensen.
Nummer twee: het is niet voldoende. Nog lang niet. Daarvoor zal alle ongein met wortel en tak moeten worden uitgeroeid. De zuigkracht van dit gebied is en blijft ongeëvenaard groot. Want waar elders in Europa kun je ongestraft en vrijelijk een joint kopen en roken in zo’n plezante en mooie ambiance als hier? En waar elders in de wereld kun je geheel vrijblijvend naar de met plastische chirurgie opgeleukte meiden loeren die in hun schamele kledij de kost verdienen als hier? Dat gebeurt dan ook op grote schaal. Midden in de nacht paraderen er zelfs gezinnen met wandelwagens door de buurt. De Wallen zijn en soort dierentuin geworden. Alleen zitten hier geen dieren achter het glas, maar mensen.
Kortom, er is nog veel werk aan de winkel om hier een leuke, leefbare buurt van te maken. De maatregelen die nu zijn genomen zijn toch vooral een druppel op een gloeiende plaat. We willen meer gemeente, veel meer.
Willem Oosterbeek, Wallenbewoner, doet in vijfhonderd woorden regelmatig verslag van het dagelijks leven vanuit de beroemdste buurt van Nederland.
