De ene plaag is nog niet voorbij, of de volgende dient zich alweer aan. Het schijnt zich altijd allereerst in deze buurt te manifesteren. Om eens wat te noemen: een tijdje geleden werden de Wallen overspoeld door lachgas. Het was de nieuwste trend in het gebruik van wat we maar geestverruimende middelen zullen noemen. Gevolg: de straten, stegen en grachten lagen bezaaid met de lachgasampullen. Extra rotzooi alom, vanuit milieuoogpunt ook nog eens verschrikkelijk heb ik me laten vertellen, maar who cares?
Nadat die rage was afgelopen kwam er iets nieuws: statiegeld voor blikjes. En dat zullen we weten. In de speurtocht naar weggegooide blikjes worden nu alle prullenbakken aan de lopende band opengebroken. Je ziet mensen rondsjouwen met wel drie vuilniszakken vol blikjes. Prachtig hoor, en juist wel goed voor het milieu maar de vuilnisbakken blijven openstaan, de meeuwen slaan hun slag en de troep die al niet te overzien was, breidt zich nog wat verder uit. Voor de stadsreiniging is er niet tegenaan te werken, ondanks het feit dat ze vreselijk hun best doen.
En dan worden we nu geconfronteerd met alweer een nieuwe rage: opgeleukte fietsen – en inmiddels ook bakfietsen – die bij voorkeur worden vastgeklonken aan brugleuningen. De creativiteit kent wat dat betreft geen grenzen. Inmiddels staan er al een hele zwik op diverse bruggen. De toeristen vinden het prachtig. Allemaal op de foto met die fleurige bike.
Duifjes
Is het mooi? Daarover valt op z’n minst te twisten, maar wat dat betreft doen al die vreselijke borden – niet blowen, niet drinken etc. – ook erg hun best om de lelijkheid te vergroten. Maar wat die hele poppenkast met die fietsen dan nog weer extra erg maakt is dat al dat fleurige fietsenspul ten koste gaat van de publieke ruimte. En ja, die is hier toch al tamelijk schaars. Zeker naarmate de dag vordert wordt het met de minuut moeilijker je door de massa’s heen te persen.
En dan valt er een enveloppe in mijn brievenbus met daarop drie schattige duifjes gericht aan iedereen in ‘onze Oude Binnenstad’, waarin we ondanks de viezigheid, de overlast en de criminaliteit, worden opgeroepen tot een positieve houding. ‘Wij hebben de overtuiging dat het veel meer oplevert als zo veel mogelijk mensen verantwoordelijkheid nemen en met elkaar samenwerken.’ Prachtig, en prijzenswaardig dit initiatief van Floortje, Jeanne, Yvonique, Sunke, Daan en Elena die op 13 september een ‘Grooote Top’ organiseren in de Oude Kerk.
Ik kijk graag ook positief naar deze buurt. Ik zou niets liever willen zelfs. Want dit is natuurlijk één van de, zo niet dè mooiste buurt van Amsterdam. Of, beter geformuleerd: dat zou het kunnen zijn.
Helaas moet ik ook bekennen dat ik het optimisme van de zes genoemde initiatiefnemers niet deel.
En daar is een simpele reden voor. Dit is geen homogene buurt zoals ze suggereren, waarin als je maar samenwerkt de problemen kunnen worden opgelost. Dat zal niet lukken in een buurt waarin sprake is van een stevige belangentegenstelling. Een tegenstelling tussen grofweg knalharde commercie enerzijds en bewoners die snakken naar rust anderzijds. Zolang die tegenstelling blijft bestaan, zal het in deze buurt niet echt gezellig worden. Nooit. Hoe je je best ook doet en hoe positief je je ook opstelt.
Willem Oosterbeek, Wallenbewoner, doet in vijfhonderd woorden regelmatig verslag van het dagelijks leven vanuit de beroemdste buurt van Nederland.
